Jeśli chodzi o szelki to słyszałam, że kot przyzwyczajony do wychodzenia na spacery może domagać się ich jak pies
Próbowałam kiedyś z Muszu wychodzić do ogrodu u rodziców, ale bał się, kładł się na trawie i czołgał...
Może właśnie to, że trzymamy koty w domu sprawia, że zaczynają bać się świata... nie wiem. No albo Tofiś ma nie miłe wspomnienia z udziałem jakiegoś mężczyzny.
W sumie dobrze jak kot jest nieufny i nie pozwala podejść obcemu, nigdy nie wiadomo kto jakie ma zamiary.
Czasem tak sobie myślę, że czy to przypadkiem nie jest egoizm, że trzymam niezależne i "dzikie" zwierzaki zamknięte w czterech ścianach, z dala od wspinania się na drzewa, polowań itd.
Jednak coś za coś.
Bernard Generał moich rodziców jest na pewno bardzo szczęśliwy, bo ma wszystko. Cieplutki dom i wolność w jednym. Może siedzieć w domu, może buszować w ogrodzie, czasem idzie na spacerek na skraj lasu... ale jak czasem dzwoni moja mama przerażona prawie płacząc, że już zmierzcha a Bernard nie wrócił to dochodzę do wniosku, że zdecydowanie wolę trzymać w domu...
Zresztą np. Muszeron na pewno na wolności by sobie już nie poradził.
Po wszystkim się uspokoił, ale trzeba było jeszcze sprawdzić oczko. Wet zalał je kropelkami znieczulającymi i poszperał specjalnymi nożyczkami żeby odchylić trzecią powiekę. Tofiś już był grzeczy, chyba widok igły tak go zestresował 
aż się wetka zaniepokoiła czy nie ma żadnego stanu zapalnego, ale Tofiś jeszcze ok roku temu miał tak zawsze. To były piękne czasy kiedy nie miał problemu z niską odpornością. Może ma taki chwilowy skok