Zadzwoniła pani w sprawie adopcji. Pierwsze pytanie mnie wkurzyło, bo spytała, czy kotek jest za darmo
więc zaczęłam z grubej rury, że wymagane są wizyty przedadopcyjne u nowego opiekuna, umowa itd. Pani miło odpowiedziała, że oczywiście zaprasza do domu i zaczęła podawać adres. Generalnie nie zadawała więcej głupich pytań, w stylu czy kot ma odcień pasujący do mebli i nie miała żadnych konkretnych wymagań co do wieku, nie miała nic przeciwko zaproszeniu mnie do domu, więc stwierdziłam, że może za szybko oceniam ludzi i umówiłam się na wizytę. Poszłyśmy z jessi. Wchodzimy do starej kamienicy, na klatce schodowej już wybiega do nas ok 7 letnia dziewczynka witając i wchodzimy. Stare budownictwo, duży hol i wszystkie pokoje pozamykane oprócz jednego, do którego jesteśmy wprowadzane, a tam... siekiera z dymu zawieszona, na środku butla gazowa i piecyk 
pani i jej partner, który wygląda jak z kryminału i zamiast mówić krzyczy. Z drugiego pokoju przybiega mama pani przez cały czas trajkocząc, że oni nie chcą żadnego kota, że jak kot to tylko w tym pokoju, że u nich nie ma miejsca, że koty skaczą po meblach itp Pani ma już kocurka (swoja drogą bardzo sympatyczny - wyglądał na zadbanego i kochanego), oczywiście nie jest wykastrowany (nie, znaczenie pani nie przeszkadza). Dlatego pani chce kotkę, żeby się dobrze dogadywała z kocurkiem. A tak w ogóle ten kotek to dla siostrzenicy (tej ok 7latki), bo ona też by chciała kota, takiego "swojego". Na naszą prośbę przychodzi mama dziewczynki, która ewidentnie nie chce kota, chociaż wprost tego nie mówi, tylko powtarza argumenty po nas. Że kot nie może być zamknięty w jednym pokoju i inne, które jessi ładnie im przedstawiła, nie dając po sobie poznać, że chcemy jak najszybciej stamtąd uciekać! Na szczęście wszyscy doszliśmy do jednego wniosku, że nie jest możliwa adopcja, bo wszyscy domownicy muszą się zgadzać, poza tym te akurat kotki nie mogą być zamknięte w pokoju i będą chciały wychodzić na dwór (tu lekka ściema). Nie dostałyśmy w głowę i wyszłyśmy 
