Niania (') Krzywy (') Thaja (') Joś już w domu:)

Science Fiction z happy endem inaczej :piwa:

Dopiero dotarłam do domu i od razu zaglądam. A tutaj takie dobre wieści! Najważniejsze że cały i zdrowy biduś, mega stres sobie i dziewczynom zafundował. Poczekamy na szczegółową relację jak sobie porządnie odpoczniecie.

ufff, ufff, ufff!!! Jak dobrze, ze sie wreszcie znalazl caly i zdrowy! Naprawde sie balam, ze moze cos mu sie stac

Mam nadzieje, ze nigdy wiecej nie bedziecie musieli przechodzic tego samego stresu ponownie, ze nigdy wiecej zaden zwierzak Wam takiego numeru znow nie wytnie!

Jeszcze raz dziękujemy wszystkim za obecność, wsparcie – cale szczęście ta historia zakończyła się szczęśliwie i szybko. Bo prawda jest taka, że równie dobrze mogłoby się to skończyć całkiem inaczej. Obserwacje/informacje na temat zachowań kotów w czasie ucieczki z domu w tym przypadku okazały się bardzo trafne. Joś, jako kot ostrożny, bojaźliwy nie oddalił się od domu. Siedział kilkadziesiąt metrów od naszych okien, w miejscu, na które wcześniej nigdy nie zwróciliśmy uwagi. W starym kontenerze, dość dużym (wysokość i szerokość może 2 m.), i co ciekawe – z takim wejściem (na wrzucanie czegoś?). Przechodziliśmy tamtędy ileś razy, ale jakoś nie wydawało nam się, że on może tam siedzieć. Choć faktem jest – pod tym kontenerem Joś siedział dwa dni temu (chyba wszedł tam na „płasko”, bo tam jest tak mała szpara od ziemi). W każdym bądź razie musiał słyszeć nasze głosy, jak go nawoływałyśmy. Pewnie długo jeszcze byśmy go szukały, gdyby nie przypadek – akurat Wera przechodziła obok(poraz enty), gdy Joś się na chwilę wynurzył. Na jej widok się wycofał, ale już go mieliśmy… W sensie nie było stamtąd drogi ucieczki –otwór zakryłyśmy kocem. Było trochę sensacji, bo nikt nie miał dostępu do klucza, żeby ten kontener otworzyć (zresztą weekend, to w ogóle ciężko kogoś znaleźć, z kimś się dogadać). W końcu jedna Pani, która cały czas wspierała dziewczyny i pomagała w szukaniu zasugerowała, że trzeba wezwać straż miejską. Straż miejska skierowała nas do straży pożarnej. Która przyjechała zresztą. Ale w tym czasie, kiedy my czekałyśmy z Misią na straż, Wera siedziała przy kontenerze i gadał do Josia. NAJ bardziej wzruszające dla nas jest i było, że Joś zareagował, poruszył się na dźwięk imienia ZOŁI (nastąpiło jakieś połączenie m. neuronami i zajarzył?). W każdym bądź razie musieliśmy straż odwołać, bo Joś wyszedł trochę, Wera go złapała za kark i wsadziła do kontenerka.
W domu Joś wbił się pod łóżko, ale tylko na chwilę. Zjadł, zaczął obchód mieszkania. On chyba siedział gł. w tym kontenerze, bo nie jest jakoś specjalnie brudny. Jedynie jego białe „adidaski” są trochę usmolone. A potem Joś padł na swojej kanapie, dziewczyny też padły. Zresztą też poprzeziębiane. Po Josiu widać, ze jest bardzo zadowolony/szczęśliwy/ na swoim miejscu – był dla nas wszystkich bardzo miły wczoraj, barankował, wywalał brzucha i spał na moim łóżku całą noc, którego to zaszczytu nie dostąpiłam już dawno.
Wzruszającym też okazał się w tej historii fakt, że – wg słów Wery, bo to dziewczyny gł. szukały, ja tylko „z za winkla” raczej – że okazało się, że sporo osób było nam bardzo życzliwych, sąsiadów z sąsiednich klatek, z bloku. Wspierali, interesowali się i ponoć wcale nie tacy przeciwni kotom… Co nie zmienia faktu, że koty podwórkowe tak naprawdę zostawione są same sobie, tzn. z wyjątkiem kilku osób, chyba gł. Pań, które dokarmiają, dbają jak mogą. Ale są w tym bardzo chyba osamotnione… Bo na słowach współczucia i żalu w kierunku bezdomności się najczęściej kończy… Niestety sama jestem tego przykładem. Należę do tych, którzy muszą udawać, że nie słyszą, nie widzą. Wczoraj miałyśmy jeszcze jedną sytuację. Za oknem był płacz. Nie DAŁO się go nie słyszeć. Było już koło północy. Oceniłyśmy, że płacze jakiś kot, na pewno mały. Płakał jak dziecko. Poszłyśmy go szukać, nie licząc się z protestami Tżeta. Ale ciężko znaleźć – dziewczyny już i tak po tych kilku dniach przemarznięte, kichają, gardła bolą. Poza tym TAK NAPRAWDĘ nie wiedziałyśmy co zrobimy z ew. znalezionym kotkiem. Do domu nie możemy go wziąć, bo Lili, nasza dymna kotka, nie była jeszcze szczepiona. Nad ranem też słyszałyśmy ten głos, ale jakby cichszy. Poszłyśmy tam z Werą, ale samochody zaczęły już jeździć i nie można już było zlokalizować tego głosu. Raz tylko, jeszcze wczoraj mignęła nam postać- to jest może 2-3 mies. Kotek. Naprawdę nie wiem, co z tym fantem zrobić. Może ktoś nie uwierzy – ale nie mam możliwości wzięcia go do mieszkania. Piwnica też jest nie przystosowana – zresztą na pewno by się wydzierał zamknięty w klatce.

Po raz kolejny, wysunąwszy nos, poza ciepły fotel czy wygodną kanapę, zobaczyłam przez chwile inny świat. Świat, którego na co dzień wygodnie jest nie widzieć. Choć nie do końca chodzi tylko tutaj o wygodę, ale o wiele innych rzeczy.
Dlatego z tego miejsca chciałam PODZIĘKOWAĆ, ODDAĆ SZACUNEK, WIELKI SZACUNEK tym wszystkim, którzy czynnie pomagają bezdomnym zwierzakom. Moja słowa to niewiele w tym wszystkim, bo znów wrócę do mojego wygodnego świata, gdzie już wszystko gra i wszyscy w komplecie. Ale Wasza działalność, pomoc, oczywiście ta sensowna, prawdziwa, a zresztą nawet każdy odruch pomocy to dla tych zwierzaków często mniej bólu i cierpienia.

Pozdr. Serd.

to była straż pożarna. W straży miejskiej przekazywali sobie słuchawkę, za każdym razem pytając o co chodzi, żeby ostatecznie powiedzieć, że może jednak straż pożarna pomoże. W straży pożarnej na pytanie czy możemy liczyć na pomoc dla kotka, który utknął w blaszanej małej przybudówce prawdobnie należącej kiedyś do telekomunikacji, ale chyba porzuconej lub której właściciela trudno namierzyć, a która zamknięta jest chyba od wieków na klucz, powiedział miły pan, że za kilka minut będą
I przyjechali...
a Joś w transportetku...
Więc trzeba było odwołać akcję. Pan znów miły po podziękowaniach i przeproszeniu za zamieszanie, ale że 'chodziło o ukochanego kotka' i ponownym przeproszeniu za niepotrzebne wezwanie, powiedział, że rozumie i że zdarza się i że dobrze że się udało i pojechali
A my z Jośkiem do domu. Dla ochłonięcia swojego i niezmiernie nakręconego całą sytuacją psa poszłyśmy z psem powiadomić o szczęśliwiwym zakończeniu sąsiadkę, która cały czas miała oko na teren poczty, po którym kręcił się Joś - a przynajmniej tam go widziałyśmy i to tam ostatecznie w tym kontenerze był Joś - że Joś jest i że ulga wielka i że dzięki za pomoc. Teraz na spokojniej sąsiadka przypomniała nam - zupełnie o tym zapomniałyśmy - że siedem lat temu znalazłyśmy kocię i kocię to trafiło do niej i jest jej kotem do dziś:-)

Po powrocie Joś siedział pod łóżkiem i buczał, ale potem wyszedł, trochę zdezorientowany obszedł mieszkanie i potem Joś był już u siebie, tylko przepotwornie zmęczony, więc jeszcze wrzucił coś na trzy zęby (na jeden za mało, a więcej nie ma) i zasnął snem kamienno-marmurowym na oparciu kanapy z wyciągniętymi przed siebie łapkami. Późnym wieczorem się obudził i przeniósł na łóżko do mamy, gdzie usiadł jak kołek i czekał aż ktoś go pogłaszcze. Zołi onieśmielona trochę przybyciem swojego Josia i słowami mamy, że 'widzisz dziewczynko jak Cię ten Joś kocha' przesiadła się pod łóżkiem i obserwowała. A potem było jak cztery dni temu, wszystko wróciło do normy. Tylko szare paputki zostały
No i my, słowo, siwe

Josia udusimy :oops:

Udusimy potwora i łobuza
Ale nie teraz, nie teraz. Teraz dobrze, że jest :oops:

zanim nastała akcja z Josiem w kontenerze/przybudówce dzwoniła z ogłoszenia pani, że widziała plakat i że podobny kot biega niedaleko kościoła, że poczeka i pokaże gdzie. Nie był to Joszko, ale znaczy że ogłoszenia pomagają, bo to mógł być Joszko, choć do kościóła jest kawałek, ale był to etap, że Jośka nie było nigdzie, więc mógł być wszędzie. Wcześniej, reagując na ogłoszenie o zaginionym Josiu dzwoniły trzy osoby i grupka dzieci (bardzo przejętych, 'nie, Ty mów, nie nie Ty, ciii ktoś się odezwał';)) grupka dzieci z pytaniem czy Joszko miał niebieską obróżą, bo tu jest taki kot w obróżce niebieskiej
Jutro pościągamy ogłoszenia, bo część wisi czy to w sklepie czy w szkole obok

JOSZKO W DOMU :1luvu:

dzięki wszystkim serdeczne :1luvu:

Pozdrawiamy już w komplecie:-)

super ze dobrze sie skonczylo :kotek:

Ściskam Was dziewczyny bardzo, bardzo :1luvu:

I Mamę też bardzo

Ucałujcie Josiowy łepek

Fura szczęścia, naprawdę :catmilk:

ale historia

Pozdrawiamy już w komplecie

I to najważniejsze :1luvu:

i spokojna, idę dalej w kącik sobie podczytywać

Uduście Josia i ode mnie!
Ale nie teraz, nie teraz...

Oj ale emocji - cieszę się z wami i duszę tez z "wami". jak zwykle okazuje się że kobiety na punkcie "futer" mają bzika :ryk:

ale od takich futer - fakt można się uzależnić i mieć bzika :ok:

Moja historia z Josiem zaczela sie prawie 4-ry lata temu, kiedy to po raz pierwszy odwiedzilam schronisko. Josiu zanalzl sie tam 5-go pazdziernika 2009r.(K486). Taki byl biedak przestraszony, ze az zal bylo na niego patrzec. Od tej pory losy Joszka sledzilam i do tej pory Josiu jest mi bardzo bliski.Ciesze sie bbbbbardzo, ze juz w domu. Strona archiwalna Josia ze schroniska sk.niekochane XI str.99 data 10-go pazdziernika 2009r. :catmilk:

ech, a ja się jeszcze raz uciesze ,ze Jos jest
:dance:

i muszę powiedzieć ,że Straz Pożarna jest oki, już 4 przypadek który znam osobiście ,że przyjechali pomóc

Najważniejsze, że jesteście już razem. To prawda co piszesz Basiu, dużo biedy dookoła nas i ludzkiej i zwierzęcej. Czasem nie widzimy, czasem nie chcemy widzieć a czasem nie da się wszystkiego ogarnąć.
Zdrówka dla Was dzielne dziewczyny! A Josiowy tyłek tam przetrzepać z lekka niech wie że tak się nie robi :wink:

Niania (') Krzywy (') Thaja (') Joś już w domu:)

Kto przegląda forum