Księżniczka Ofelia i Mała Czarna Carmen II-kleptomania

MaryLux pisze:

To prawie jak moje dwie pannice o 5 nad ranem :wink:

. Tylko one poza skokami uprawiają jeszcze galop.

Był późny wieczór. Ciemność otulała dom niewidoczną kołderką, odgłosy zza okna cichły, zrobiło się nieco chłodniej.
- Jak dobrze! - westchnęła Ofelia, wyciągnieta na całą długość kota na parapecie.
- Jak dobzie! - westchnęła Carmen, ze śródkociem zwisającym pomiędzy szafką, na której spoczywało przedkocie, a sekretarzykiem, na którym zaległo zakocie.
Duża kokosiła się w pościeli, aż znalazłszy wygodną pozycję, zaczęła zapadać w sen. Cisza i spokój...
BZZZZZZZ!
- Bzykacz! Bzykacz, Gdzie! - Carmen zerwała się na równe łapki.
- Na sufitu! - oceniła Ofelia, poniuchawszy i nastawiwszy uszu.
- Łapać go! Łapać! - nawoływała Carmen, podniecona od końca wibrysków po czubek ogona.
- Za wysoko... - oceniła z żalem Ofelia, wpatrując się w bzykacza i sięgając po ścianie łapkami, jak mogła najwyżej.
- Ja go złapnę! - zawołała Carmen. Galopkiem podbiegła do kwietnika i hop, hop! w dwóch podskokach była już na górze.
- Wrrrr! Carmen! Złaź z kwietnika! - zawołała rozbudzona Duża.
- Złapnę go! Zobaczycie! - Carmen machała łapciętami, nie zwracając uwagi na Dużą, próbującą zdjąć kocię spod sufitu. W pewnej chwili koteczka chwyciła bzykacza w pazurki, błyskawicznie złapała w pyszczek i na tyle zgrabnie, na ile potrafiła, zeskoczyła na łóżko. Nic sobie nie robiąc z oburzenia Dużej, przysiadła na prześcieradle i zaczęła pożerać bzykacza, ciamkając i mlaskając z zadowolenia. Na koniec zaśpiewała triumfalny hymn i zeskoczyła na podłogę. Duża padła na pościel, z ulgą, że akcja bzykacz zakończona, kwietnik i kwiatki nadal zyją i wreszcie można spokojnie zasnąć.
c.d.n.

- Złapnęłam go! I amciałam! Jezdem ciorną pąterą! - podśpiewywała Carmen.
- Tiaaa, ty i pątera... - mruknęła Ofelia, niezadowolona, że ominęła ją przekąska.
- Jezdem ciorna pątera i się umiem wespinać! I jezdem szybciejsza od cię!
- Szybciejsza?! Ja ci pokażę, ty mała ciorna! - Ofelia lwim skokiem znalazła się na podłodze i pogoniła za uciekającą Carmen.
- Nie złapniesz mię! - darła się ścigana.
Tup tup tup tup tup! Łup! Tup tup tup tup! Łup! Zgrzyt zgrzyt zgrzyt! Tup tup tup tup! Łup!
- Kotyyyyy! Ja was ze skóry poobdzieram! - zawyła z cicha Duża, zatykając uszy.
- Taka jezdem szybka! Taka jezdem szybka! - dyszała Carmen. W końcu padła na podłogę, oddychając szybko - "zadysznęłam się... Ech, ech, ech...
- Jakie to małe ciorne gupie! - podsumowała Ofelia, układając wygodnie kociałko na parapecie i patrząc z wyższością na Carmen.
- Nie jezdem gupia! Jezdem ciorna pątera! - darła się Carmen.
- No nie, spać mi ta Mała Ciorna nie da - burknęła Ofelia, z gracją zeskakując z parapetu. potuptała do uchylonej, jak zawsze, szafki z pościelą. Przed chwilę mościła się, układała, ugniatała poszewki i prześcieradła. Jakoś nie było jej wygodnie. No i duszno w tej szafce... W tym czasie Carmen, widząc że tego wieczoru już nie będzie polowania ani zabawy, podreptała do salonu i ułożyła się wygodnie na szczycie drapaka. Zapadła w sen, marząc o wielkim bzykaczu latającym pod samym sufitem i o udanym polowaniu. Mieszkanie ponownie otuliła cisza.
Ofelia wsłuchiwała się w tą ciszę, kokosząc się na pościeli. W końcu zrezygnowała, wyszła z szafki, wskoczyła na łóżko. Łapką szturchnęła przysypiającą Dużą.
- Duża, zrób mi miejsca, bo będę pusiać na poduszku - wymruczała. Przytuliła się do miękkiej piżamki, tak jak wtedy, gdy była malutkim kocięciem. Paluszek sam powędrował do pysia i rozległo się cichutkie ciamkanie. Druga łapcia udeptywała dekolt niezbyt zadowolonej Dużej. Na koniec Ofelia wyciągnęła się na całą długość kota, przytulając dupinkę do twarzy Dużej.
- Och, jak dobrze!- wymruczała zadowolona, zapadając wreszcie w sen.

MB, ty te opowiadania zbierz do kupy i wydaj książeczkę dla dzieci.
Ja mogę na tyle ile umiem zrobić bazgrołki do owej książeczki.

Jakbym książkę czytała :1luvu:

niesamowicie piszesz :ok:

Ja to jestem mały pikuś :oops:

. Jak czytam, jak niektórzy potrafią pisać, to czuję zachwyt przemieszany z zazdrością.
No cóż, może się jeszcze wyszkolę. W końcu Reymont też w szkole miał pałę z polskiego, a później dostał literacką nagrodę nobla.
A książka to chyba byłby horrorek - "Człowieku, to cię czeka, gdy przygarniesz kota!" :twisted:

PS. Opisana historyjka rzeczywiście miała miejsce, dlatego mam dzisiaj oczy na zapałki

Kiedy ja się, kurka piorunowa, wyśpię :?:

Wrazieco - mam namiar na wydawnictwo, które wyda dobrze, w żądanej ilości i nie zdzierając ostatniej skóry

Upiekłam wczoraj ciasto. Spróbowałam właśnie, czy zjadliwe, bo chcę zanieść kawałek sąsiadom. Wszystko ok, smakuje dobrze, tylko dlaczego nabrało dziwnego zielonkawego koloru :?:

Dodawałam kisiel, ale truskawkowy, więc kolorek powinien być różowy, a nie zielony.

Nie spleśniało?

Felietoniki bardzo fajnie się czyta

Można wołać o więcej?

Klarunia [*] 06.2004 - 10.02.2013 czekaj na mnie za TM

MB super czytadło :ryk:

Brakuje tylko zdjęć :kotek:

Ciasto NIE spleśniało. Smak też ok. Osoby, które jadły wczoraj, nadal żyją. A ciasto zielonkawe

.
Może w moim piekarniku mieszkają kosmici i je przefarbowali?
Nie dodałam nic, co mogłoby odpowiadać za kolorek. Chyba że kisiel był truskawkowy tylko z nazwy. Teoretycznie jest to możliwe - moja ciotka kiedyś kupiła nasiona stokrotek, z których wyrosły - fiołki! :ryk: