Pierwszy – to szanowny Kacper
Wielki, biało-bury, niemożebnie upasiony, niebieskooki, zezowaty kastrat 
No cud-miód po prostu 
Kacperek to straszna przylepa – wita wszystkich przed klatką, gada, wywala brzuszysko na chodniku (niestety – obaj sąsiedzi są wychodzący)
Drugi – to dość nieśmiały czarnuszek.
No i mieliśmy już kilka sąsiedzkich wizyt
Pewnego pięknego dnia patrzę – a u szczytu schodów za furtką balkonową siedzi Kacperek. Moje futra oczywiście zbaraniały. Pełna konsternacja.
No i tak sobie siedzą „wsystkie tsy”
Po paru minutach słyszę basowe „yyyyyyyyy”. Kacperek nic. Tym razem Romuch wyraził się jaśniej „yyyyyiiiiiiiiii” (przeszedł w wyższe tony
). Kacper nic. Romuch przemyślał sprawę i powiedział jeszcze „miiiiiiiiiii” oraz „auuuuuuuuuuuuuuuuu”. Po kolejnych pięciu minutach Kacperek orzekł „phhhhhhhhhhhh” i dostojnie się oddalił I to by było na tyle, jeśli chodzi o pierwszą wizytę
Patrzę na Romucha – a ten cały śmiertelnie zjeżony, ogon jak szczota. Wzięłam bohatera na ręce, chcąc pochwalić za godną postawę
a tu nagle szczota bojowa wbija się rozpaczliwie w brzuszek. Chyba dotarł do niego rozmiar jego męstwa Ech, ależ mam odważne koty
A Czesio podczas całego zajścia poprzestał na tym, co umie najlepiej, czyli na wybałuszaniu się
P.S. Tak się zastanawiam – czy Romuch się kulturalnie przywitał, czy naurągał sąsiadowi?
I bynajmniej nie była to sytuacja jak w dowcipie, gdy skacowany facet, leżąc na kanapie, mówi do idącego po dywanie kota „nie tup, k....a, nie tup!” 
Za co Maraszek biła Czesiulę aż przez kwadrans 
No bestialstwo przecież 
