mój TŻ ciągle mi mówi, ze ja to taki dzieciak jestem..
jak idziemy wiosna do parku to szukam dmuchawców i dmucham jak opętana
wczoraj miałam klonowy nosek..
jesienia lubie się rzucac liśmi..
a jak jem truskawki podobno wylądam jak dziecko
i dobrze
najważniejsze jest to ile lat mamy w środku.. ja mam ciągle jakieś 16..
mimo prawie 30tki na karku
Mole - dom wariatów - Jeszcze jeden okruszek - dla sylwii k.
Moderatorzy: Estraven, Moderatorzy
- Posty: 1390
- Od: Wto lis 07, 2006 17:36
- Lokalizacja: Warszawa - Tarchomin wreszcie
caty pisze:aamms ...ty też jestes dzisiaj małą dziewczynką z buzią upapraną truskawkowymi lodami ???
jak najbardziej..
ale wiśniowymi.. 
Opowieści o moich kociastych..
viewtopic.php?p=3620054#3620054
viewtopic.php?p=3620054#3620054
-
- Posty: 28912
- Od: Czw lut 17, 2005 15:56
- Lokalizacja: Warszawa-Ochota
A ja wkładam sobie dzisiaj pod sukienkę dmuchane koło ratunkowe i będę miała piękną, rozkloszowaną, księżniczkową kreację
-
- Posty: 3892
- Od: Nie paź 02, 2005 11:17
- Lokalizacja: Kraków
Patr77 pisze:Caty.. jesteś cudowna..
codziennie wieczorem.. choćbym nie wiem jak zmęczona była muszę tutaj zajrzeć i przeczytać Twoją bajkę.. uzależniłam się..
cudowne uzależnienie
- takie te bajki piękne a zarazem edukacyjne
Piotr W.
- Posty: 426
- Od: Sob gru 31, 2005 17:35
- Lokalizacja: Gdańsk
Dzisiaj zadzwoniła do mnie Mama i złozyła mi zyczenia z okazji Dnia Dziecka
Oczywiście popłakałam sie ze wzruszenia.
Powiedziała mi że dla niej zawsze będę tą kochaną chudą córeczką z zawsze usmiechnietą buzią i z sercem w kórym od najmłodszych lat zamieszkały Zwierzeta.
A ja chociaż już nie młoda jestem czuję sie jakbym nadal miała dusze dziecka.
Pozdrawiam Cie Caty
Oczywiście popłakałam sie ze wzruszenia.
Powiedziała mi że dla niej zawsze będę tą kochaną chudą córeczką z zawsze usmiechnietą buzią i z sercem w kórym od najmłodszych lat zamieszkały Zwierzeta.
A ja chociaż już nie młoda jestem czuję sie jakbym nadal miała dusze dziecka.
Pozdrawiam Cie Caty
-
- Posty: 23507
- Od: Czw gru 07, 2006 18:34
- Lokalizacja: Beskidy
Na tydzień przed Dniem Dziecka na podwórku za Łopianowym Polem zaczęły się dziać dziwne rzeczy. W zasadzie, gdyby nie najgrubszy, nikt o niczym by się nie dowiedział, ale...
Zaczęło się od tego, że najgrubszy postanowił zostać o ile nie najchudszym, to chociaż takim miarowym. Regularnie napełniał stojącą przy akwarium skarbonkę a do tego wszystkiego zaczął biegać – wcześnie rano, jeszcze przed szkołą i póznym wieczorem. Od tego biegania poprzestawiało mu się trochę w głowie – a przynajmniej tak twierdzili chłopcy z osiedla luksusowych apartamentowców – bo utrzymywał, że razem z nim biega jakaś Liczba, ale nic sobie z tego nie robił.
No więc na tydzień przed Dniem Dziecka najgrubszy zauważył Czarownicę wylatującą na swojej miotle przez komin małego domku pośrodku podwórza i kierująca się gdzieś za miasto. Raz nawet spróbował pobiec za nią, ale znikła tak szybko, jakby jej miotła miała napęd rakietowy.,
Czarownica powróciła do domku grubo po północy z dwiema ogromnymi torbami mocno obciążającymi miotłę. Wylądował na podwórku, postawiła torby obok drzwi, a spod słomianki wyjęła klucz. Zaś miotła odetchnęła z ulgą.
Najgrubszy na próżno wspiął się na palce – okna kuchni były szczelnie zasłonięte, a jedyne, co zobaczył to ślepia czarnego kota tuż przy swojej twarzy.
- Wszystko we właściwym czasie – prychnął kot i odszedł z ogonem powiewającym jak czarny proporzec. A najgrubszy został z szeroko otwartymi ustami , przypominając Pana Karpia ze stawu w Parku...
Od tego dnia Czarownica rzadko pokazywała się przed domkiem. Wychodziła tylko na chwilę, robiła parę śmiesznych przysiadów, zagadywał do kota i znikała w sieni pachnącej kocimiętką, lawendą i niebieską trawą.
A najgrubszy , największy, najsilniejszy i wszyscy inni chłopcy z podwórka wprost umierali z ciekawości. Posunęli się nawet do tego, że poprosili najodważniejszą z dziewczynek, aby udała się do Pani od przyrody, ale Pani tylko się uśmiechnęła i odpowiedziała zupełnie jak kot – We właściwym czasie.
Szopen, który miał naprawdę bardzo dobry słuch pewnego wieczoru usłyszał, jak za firanką ktoś pisnął „au, to boli ” i bardzo szybko uciekł, bo przyszło mu do głowy, że czarownica na pewno ćwiczy jakieś straszne zaklęcia i za nic w świecie nie chciał w jakikolwiek sposób okazać się do tego celu przydatnym.
Trzeciego dnia – jak doniosła Magda, której mama pracował w sklepie na stoisku z zabawkami doniosła, że Czarownica odwiedziła dział pasmanteryjny i zakupiła satynowe i szyfonowe kokardy, kolorowe koraliki, czarne guziki różnej wielkości i bardzo dużo innych rzeczy. Ale, oczywiście, nie powiedziała na co jej to wszystko.
Tymczasem w szkole dzieci szykowały paczki dla kolegów i koleżanek z Domu, a Pani bardzo starannie sprawdzała ich zawartość i te, które przeszły przez bardzo surowa kontrolę odkładała do malutkiego pokoiku za klasą. Obok skarbonki wylegiwała się Liczba, a za oknami świeciło słońce. Na gałęziach akacji rosnących dokoła szkoły ptaki uczyły się latać i w ogóle to nikomu nie chciało się uczyć...
Na dodatek w Dniu Dziecka, na szkolnym boisku miał się odbyć wielki mecz pomiędzy chłopcami z podwórka a drużyną z osiedla apartamentowców.
Wieczorami w krzewach bzów otaczających domek Czarownicy śpiewały słowiki, gwiazdy były tuż o wyciągnięcie dłoni, a stary kocur o postrzępionych uszach parę razy pozwolił się pogłaskać po grzbiecie.
I nic nie wskazywało na to, że w Dniu Dziecka od rana będzie padał deszcz...
Miarowe stukanie kropli o parapet obudziło Szopena. Najgrubszy do porannego biegania musiał ubrać przeciwdeszczowa kurtkę, a najsilniejszy ze złości uderzył pięścią w materac.
Wyjrzał przez okno i zobaczył, jak przez podwórko idzie Brudny Harry Potter, zwany tak z powodu wiecznie upapranej lodami koszulki i fioła na punkcie małego czarodzieja.
Brudny Harry Potter dostrzegł najsilniejszego w oknie i pomachał ręką. Ale najsilniejszy tylko ze złością szarpnął firankę i ciężko usiadł na łóżku.
Pomyślał, że mecz na pewno zostanie odwołany i, że zamiast sportowych zmagań będą oglądać jakiś nudny film w szkolnej świetlicy .
Zacisnął mocno kciuki, jakby mogło to sprawić, że szelest deszczu za oknem ucichnie, ale, rzecz jasna, nie pomogło. Chyba nawet krople zaczęły uderzać ze zdwojoną siłą.
Pod klatką schodową czekali już inni chłopcy z podwórka .
Miny mieli dość ponure, najmniejszy puszczał baloniki z gumy do żucia, a najwyższy obgryzał paznokcie.
Nagle za ich plecami rozległy się czyjeś kroki. Jak na komendę odwrócili głowy – chodnikiem szła czarownica, w odświętnej pelerynie, nowiutkim kapeluszu i z kolorowym parasolem pod pachą. Gdyby to był ktoś inny najsilniejszy zapewne zrobiłby uwagę, że parasol w czasie deszczu należy otworzyć, ale – czego na szczęście już nikt nie pamiętał – był tym , którego Czarownica raz nakarmiła szpinakiem – i udał, że niczego nie zauważył.
Piłkarze powoli ruszyli w stronę szkoły, a siedzący na słupku bramki czarny kocur pomachał im łapą.
Druga stroną ulicy maszerowali chłopcy z osiedla apartamentowców. Kapitan drużyny niósł chorągiew, a reszta śpiewała wybijając korkami rytm :
„Deszcz od rana chłodny pada,
wielka klęskę zapowiada.
Przemarzniemy, przemokniemy
Trzy do zera wam wkopiemy ”
Największy pogardliwie prychnął i udał, że niczego nie widzi i niczego nie słyszy.
Na szkolnym boisku w ogromnych kałużach spadające krople zamieniały się w nadęte bąble.
- Chyba odwołamy mecz – powiedział z żalem pan od WF-u i spróbował gwizdnąć, ale z gwizdka wyskoczyła tylko kropla wody.
Chłopcy otoczyli go kołem, a pan bezradnie spojrzał w niebo.
Podał mikrofon pani kierowniczce szkoły, ale ledwie otworzyła usta jak spod ziemi wyrosła u jej boku Czarownica. Coś szepnęła , wskazała na parasol, a pani kierowniczka pokiwała głową.
Szast-prast, Czarownica potrząsnęła parasolem i tęczowy namiot przykrył boisko. Krople deszczu zabębniły o materiał, a bąble nagle znikły z kałuż.
- Gramy ! – zawołały obie drużyny i mecz się rozpoczął. Czarownica zajęła honorowe miejsce na trybunie, tuz obok pani kierowniczki i pani od przyrody i zawzięcie kibicowała chłopcom z podwórza.
Wbrew przewidywaniom chłopców z apartamentowców, mecz zakończył się 3:2 dla drużyny z podwórka i chociaż podejrzewano, że pomogły w tym jakieś czary, to nikt nie ośmielił się tego powiedzieć głośno.
Po wręczeniu nagrody – a była nią ogromna torba cukierków - obie drużyny usiadły na krawężniku boiska, a największy sprawiedliwie rozdzielił cukierki pomiędzy wszystkich.
Czarownica też dostała jeden, zjadła go ze smakiem i zaprosiła dzieci z podwórka na podwieczorek do swojego domku.
Stawili się wszyscy, punktualnie. Za najgrubszym przytruchtała Liczba, i chociaż zaraz na wstępie została ofukana przez kota, ominęła go szerokim łukiem i wślizgnęła się do domku
chowając się między nogami dzieci.
W kuchni Czarownicy, na stole paliła się lampa z kloszem z kolorowych szkiełek. Pachniało ziołami i ciastkami, od pieca szło miłe ciepło, a chłopcy przekonali się wreszcie, że był to najzwyklejszy piec pod słońcem, w którym w żaden sposób nie zmieściłoby się nawet najmniejsze dziecko.
Najdziwniejsze jednak było to, że kuchnia Czarownicy wcale nie była duża, a miejsca starczyło dla wszystkich !
Wszyscy tez otrzymali po talerzyku truskawek ze śmietaną i po sercu z piernika. A kiedy skończyli jeść, Czarownica otworzyła drzwi do pokoju.
- Ojej ! – jęknęły dzieci.
Malutki pokoi Czarownicy przypominał magazyn z zabawkami. Czego tam nie było – szmaciane lalki-krakowianki, pluszowe psy i koty , pociągi, samochody, klocki ...i każdy po kolei mógł sobie coś wybrać.
Zaś ci, którzy pomylili się w wyborze, mogli spróbować po raz drugi.
- Ojej, mój kot mruczy ! – zawołała jakaś malutka dziewczynka.
- A mój pies ma zimny, mokry nos ! – zawołał jakiś chłopiec.
Pani od przyrody – która przyszła na samym końcu spojrzała porozumiewawczo na Czarownicę.
- To musiało bardzo dużo kosztować...- powiedział najsilniejszy.
Ale Czarownica bez słowa podała mu kryształowa kulę, wokół której zaraz stłoczyli się wszyscy.
W kuli, jak w ekranie telewizora zobaczyli Czarownicę wylatująca przez komin małego domku, lądującą na wysypisku śmieci i podnoszącą z ziemi nieduże przedmioty.
Były to Wzgardzone i Odrzucone Zabawki, które starannie otrzepywała z ziemi i kurzu i chowała do torby.
A potem zobaczyli Czarownicę pochyloną nad stołem – przyszywająca naderwane uszy, doszywającą brakujące nosy, zawiązującą psom i kotom kolorowe kokardy...
- O, - zawołała najmniejsza z dziewczynek – mój kotek ma wąsy z włóczki !
- A moja małpka ma nosek z guzika ! – zawołało inne dziecko.
I każdy, kto uważnie obejrzał swoją zabawkę mógł dostrzec ślady rąk Czarownicy.
Gwar, śmiech i wesołe rozmowy dobiegały z okna małego domku do pózna, a były tak głośne, że tej nocy słowik nie opuścił swojego gniazda, tylko ukryty wśród akacji opowiedział słowiczętom bajkę o Krainie Szczęśliwych zabawek.
A Czarownica wymnknęła się niepostrzeżenie z domu i dosiadła swojej miotły.
Na pewno było jeszcze wiele takich miejsc, do których musiała zdążyć, zanim skończył się Dzień Dziecka...
Zaczęło się od tego, że najgrubszy postanowił zostać o ile nie najchudszym, to chociaż takim miarowym. Regularnie napełniał stojącą przy akwarium skarbonkę a do tego wszystkiego zaczął biegać – wcześnie rano, jeszcze przed szkołą i póznym wieczorem. Od tego biegania poprzestawiało mu się trochę w głowie – a przynajmniej tak twierdzili chłopcy z osiedla luksusowych apartamentowców – bo utrzymywał, że razem z nim biega jakaś Liczba, ale nic sobie z tego nie robił.
No więc na tydzień przed Dniem Dziecka najgrubszy zauważył Czarownicę wylatującą na swojej miotle przez komin małego domku pośrodku podwórza i kierująca się gdzieś za miasto. Raz nawet spróbował pobiec za nią, ale znikła tak szybko, jakby jej miotła miała napęd rakietowy.,
Czarownica powróciła do domku grubo po północy z dwiema ogromnymi torbami mocno obciążającymi miotłę. Wylądował na podwórku, postawiła torby obok drzwi, a spod słomianki wyjęła klucz. Zaś miotła odetchnęła z ulgą.
Najgrubszy na próżno wspiął się na palce – okna kuchni były szczelnie zasłonięte, a jedyne, co zobaczył to ślepia czarnego kota tuż przy swojej twarzy.
- Wszystko we właściwym czasie – prychnął kot i odszedł z ogonem powiewającym jak czarny proporzec. A najgrubszy został z szeroko otwartymi ustami , przypominając Pana Karpia ze stawu w Parku...
Od tego dnia Czarownica rzadko pokazywała się przed domkiem. Wychodziła tylko na chwilę, robiła parę śmiesznych przysiadów, zagadywał do kota i znikała w sieni pachnącej kocimiętką, lawendą i niebieską trawą.
A najgrubszy , największy, najsilniejszy i wszyscy inni chłopcy z podwórka wprost umierali z ciekawości. Posunęli się nawet do tego, że poprosili najodważniejszą z dziewczynek, aby udała się do Pani od przyrody, ale Pani tylko się uśmiechnęła i odpowiedziała zupełnie jak kot – We właściwym czasie.
Szopen, który miał naprawdę bardzo dobry słuch pewnego wieczoru usłyszał, jak za firanką ktoś pisnął „au, to boli ” i bardzo szybko uciekł, bo przyszło mu do głowy, że czarownica na pewno ćwiczy jakieś straszne zaklęcia i za nic w świecie nie chciał w jakikolwiek sposób okazać się do tego celu przydatnym.
Trzeciego dnia – jak doniosła Magda, której mama pracował w sklepie na stoisku z zabawkami doniosła, że Czarownica odwiedziła dział pasmanteryjny i zakupiła satynowe i szyfonowe kokardy, kolorowe koraliki, czarne guziki różnej wielkości i bardzo dużo innych rzeczy. Ale, oczywiście, nie powiedziała na co jej to wszystko.
Tymczasem w szkole dzieci szykowały paczki dla kolegów i koleżanek z Domu, a Pani bardzo starannie sprawdzała ich zawartość i te, które przeszły przez bardzo surowa kontrolę odkładała do malutkiego pokoiku za klasą. Obok skarbonki wylegiwała się Liczba, a za oknami świeciło słońce. Na gałęziach akacji rosnących dokoła szkoły ptaki uczyły się latać i w ogóle to nikomu nie chciało się uczyć...
Na dodatek w Dniu Dziecka, na szkolnym boisku miał się odbyć wielki mecz pomiędzy chłopcami z podwórka a drużyną z osiedla apartamentowców.
Wieczorami w krzewach bzów otaczających domek Czarownicy śpiewały słowiki, gwiazdy były tuż o wyciągnięcie dłoni, a stary kocur o postrzępionych uszach parę razy pozwolił się pogłaskać po grzbiecie.
I nic nie wskazywało na to, że w Dniu Dziecka od rana będzie padał deszcz...
Miarowe stukanie kropli o parapet obudziło Szopena. Najgrubszy do porannego biegania musiał ubrać przeciwdeszczowa kurtkę, a najsilniejszy ze złości uderzył pięścią w materac.
Wyjrzał przez okno i zobaczył, jak przez podwórko idzie Brudny Harry Potter, zwany tak z powodu wiecznie upapranej lodami koszulki i fioła na punkcie małego czarodzieja.
Brudny Harry Potter dostrzegł najsilniejszego w oknie i pomachał ręką. Ale najsilniejszy tylko ze złością szarpnął firankę i ciężko usiadł na łóżku.
Pomyślał, że mecz na pewno zostanie odwołany i, że zamiast sportowych zmagań będą oglądać jakiś nudny film w szkolnej świetlicy .
Zacisnął mocno kciuki, jakby mogło to sprawić, że szelest deszczu za oknem ucichnie, ale, rzecz jasna, nie pomogło. Chyba nawet krople zaczęły uderzać ze zdwojoną siłą.
Pod klatką schodową czekali już inni chłopcy z podwórka .
Miny mieli dość ponure, najmniejszy puszczał baloniki z gumy do żucia, a najwyższy obgryzał paznokcie.
Nagle za ich plecami rozległy się czyjeś kroki. Jak na komendę odwrócili głowy – chodnikiem szła czarownica, w odświętnej pelerynie, nowiutkim kapeluszu i z kolorowym parasolem pod pachą. Gdyby to był ktoś inny najsilniejszy zapewne zrobiłby uwagę, że parasol w czasie deszczu należy otworzyć, ale – czego na szczęście już nikt nie pamiętał – był tym , którego Czarownica raz nakarmiła szpinakiem – i udał, że niczego nie zauważył.
Piłkarze powoli ruszyli w stronę szkoły, a siedzący na słupku bramki czarny kocur pomachał im łapą.
Druga stroną ulicy maszerowali chłopcy z osiedla apartamentowców. Kapitan drużyny niósł chorągiew, a reszta śpiewała wybijając korkami rytm :
„Deszcz od rana chłodny pada,
wielka klęskę zapowiada.
Przemarzniemy, przemokniemy
Trzy do zera wam wkopiemy ”
Największy pogardliwie prychnął i udał, że niczego nie widzi i niczego nie słyszy.
Na szkolnym boisku w ogromnych kałużach spadające krople zamieniały się w nadęte bąble.
- Chyba odwołamy mecz – powiedział z żalem pan od WF-u i spróbował gwizdnąć, ale z gwizdka wyskoczyła tylko kropla wody.
Chłopcy otoczyli go kołem, a pan bezradnie spojrzał w niebo.
Podał mikrofon pani kierowniczce szkoły, ale ledwie otworzyła usta jak spod ziemi wyrosła u jej boku Czarownica. Coś szepnęła , wskazała na parasol, a pani kierowniczka pokiwała głową.
Szast-prast, Czarownica potrząsnęła parasolem i tęczowy namiot przykrył boisko. Krople deszczu zabębniły o materiał, a bąble nagle znikły z kałuż.
- Gramy ! – zawołały obie drużyny i mecz się rozpoczął. Czarownica zajęła honorowe miejsce na trybunie, tuz obok pani kierowniczki i pani od przyrody i zawzięcie kibicowała chłopcom z podwórza.
Wbrew przewidywaniom chłopców z apartamentowców, mecz zakończył się 3:2 dla drużyny z podwórka i chociaż podejrzewano, że pomogły w tym jakieś czary, to nikt nie ośmielił się tego powiedzieć głośno.
Po wręczeniu nagrody – a była nią ogromna torba cukierków - obie drużyny usiadły na krawężniku boiska, a największy sprawiedliwie rozdzielił cukierki pomiędzy wszystkich.
Czarownica też dostała jeden, zjadła go ze smakiem i zaprosiła dzieci z podwórka na podwieczorek do swojego domku.
Stawili się wszyscy, punktualnie. Za najgrubszym przytruchtała Liczba, i chociaż zaraz na wstępie została ofukana przez kota, ominęła go szerokim łukiem i wślizgnęła się do domku
chowając się między nogami dzieci.
W kuchni Czarownicy, na stole paliła się lampa z kloszem z kolorowych szkiełek. Pachniało ziołami i ciastkami, od pieca szło miłe ciepło, a chłopcy przekonali się wreszcie, że był to najzwyklejszy piec pod słońcem, w którym w żaden sposób nie zmieściłoby się nawet najmniejsze dziecko.
Najdziwniejsze jednak było to, że kuchnia Czarownicy wcale nie była duża, a miejsca starczyło dla wszystkich !
Wszyscy tez otrzymali po talerzyku truskawek ze śmietaną i po sercu z piernika. A kiedy skończyli jeść, Czarownica otworzyła drzwi do pokoju.
- Ojej ! – jęknęły dzieci.
Malutki pokoi Czarownicy przypominał magazyn z zabawkami. Czego tam nie było – szmaciane lalki-krakowianki, pluszowe psy i koty , pociągi, samochody, klocki ...i każdy po kolei mógł sobie coś wybrać.
Zaś ci, którzy pomylili się w wyborze, mogli spróbować po raz drugi.
- Ojej, mój kot mruczy ! – zawołała jakaś malutka dziewczynka.
- A mój pies ma zimny, mokry nos ! – zawołał jakiś chłopiec.
Pani od przyrody – która przyszła na samym końcu spojrzała porozumiewawczo na Czarownicę.
- To musiało bardzo dużo kosztować...- powiedział najsilniejszy.
Ale Czarownica bez słowa podała mu kryształowa kulę, wokół której zaraz stłoczyli się wszyscy.
W kuli, jak w ekranie telewizora zobaczyli Czarownicę wylatująca przez komin małego domku, lądującą na wysypisku śmieci i podnoszącą z ziemi nieduże przedmioty.
Były to Wzgardzone i Odrzucone Zabawki, które starannie otrzepywała z ziemi i kurzu i chowała do torby.
A potem zobaczyli Czarownicę pochyloną nad stołem – przyszywająca naderwane uszy, doszywającą brakujące nosy, zawiązującą psom i kotom kolorowe kokardy...
- O, - zawołała najmniejsza z dziewczynek – mój kotek ma wąsy z włóczki !
- A moja małpka ma nosek z guzika ! – zawołało inne dziecko.
I każdy, kto uważnie obejrzał swoją zabawkę mógł dostrzec ślady rąk Czarownicy.
Gwar, śmiech i wesołe rozmowy dobiegały z okna małego domku do pózna, a były tak głośne, że tej nocy słowik nie opuścił swojego gniazda, tylko ukryty wśród akacji opowiedział słowiczętom bajkę o Krainie Szczęśliwych zabawek.
A Czarownica wymnknęła się niepostrzeżenie z domu i dosiadła swojej miotły.
Na pewno było jeszcze wiele takich miejsc, do których musiała zdążyć, zanim skończył się Dzień Dziecka...
EVIVA L`ARTE - czyli premiera nowej książki ! Ogryzek i przyjaciele w formie drukowanej !!!
- Posty: 5382
- Od: Nie sty 01, 2006 18:36
- Lokalizacja: Centrum Krakowa, azymut na krzyż :)
Caty.. jesteś wspaniała..
Ja też miałam cudowne dzieciństwo.. lasy i łąki dookoła domu, zabawy od rana do nocy na powietrzu, kolana całe pozdzierane, truskawki często podkradane prosto z krzaka.. mhmm...
Chociaż tamto już minęło mam nadzieje, że zawsze będę taką mała dziewczynką, która patrzy na świat trochę inaczej.. że to się nigdy nie zmieni..
Ja też miałam cudowne dzieciństwo.. lasy i łąki dookoła domu, zabawy od rana do nocy na powietrzu, kolana całe pozdzierane, truskawki często podkradane prosto z krzaka.. mhmm...
Chociaż tamto już minęło mam nadzieje, że zawsze będę taką mała dziewczynką, która patrzy na świat trochę inaczej.. że to się nigdy nie zmieni..
- Posty: 2341
- Od: Wto wrz 12, 2006 0:05
- Lokalizacja: Ottawa/Poznań
Bo to się nie zmienia...chyba, że siłą wyprosimy to dziecko z serca. Ja je regularnie dopieszczam - i chyba tylko dzięki temu nie popadłam w dołek.
do dzisiaj jesli nie schowam nóg pod kołdrę to sie boję, że wyjdzie coś spod wersalki i mnie capnie
do dzisiaj jesli nie schowam nóg pod kołdrę to sie boję, że wyjdzie coś spod wersalki i mnie capnie
EVIVA L`ARTE - czyli premiera nowej książki ! Ogryzek i przyjaciele w formie drukowanej !!!
- Posty: 5382
- Od: Nie sty 01, 2006 18:36
- Lokalizacja: Centrum Krakowa, azymut na krzyż :)
Jeszcze raz dziękuję Caty!
Dziękujemy Cioteczko!
Aramis, Fiona, Blusik, Antek, Albercik, Helga, Helmut, Hans i Heini.
Dziękujemy Cioteczko!
Aramis, Fiona, Blusik, Antek, Albercik, Helga, Helmut, Hans i Heini.
- Posty: 3712
- Od: Czw lut 22, 2007 22:29
- Lokalizacja: Gdańsk
caty pisze:Bo to się nie zmienia...chyba, że siłą wyprosimy to dziecko z serca. Ja je regularnie dopieszczam - i chyba tylko dzięki temu nie popadłam w dołek.
do dzisiaj jesli nie schowam nóg pod kołdrę to sie boję, że wyjdzie coś spod wersalki i mnie capnie
O rany! Ja mam dokładnie tak samo
Na dodatek chwilowo mieszkam sama.. tż-et już za granicą i wieczorem kiedy zasypiam.. powiem tylko tak: wyobraźnia pracuje pełną parą.. wystarczy szmer, jakiś cień.. uff.. ciężko mi nad nią zapanować czasami 
Fajnie jest być dzieckiem, mimo trzydziestki na karku
I dostrzegać to co innym dorosłym często umyka.. życzę takiego dziecka w sobie każdemu
- Posty: 2341
- Od: Wto wrz 12, 2006 0:05
- Lokalizacja: Ottawa/Poznań
-
- Posty: 701
- Od: Wto sty 17, 2006 16:27
- Lokalizacja: 3miasto lub koniec swiata (Umea)
Super bajeczka, dziękuję za tą i inne, które przeczytałam, ale nie skomplementowałam 
-
- Posty: 18789
- Od: Pon wrz 18, 2006 13:34
- Lokalizacja: Warszawa-Ursus
- Posty: 2471
- Od: Sob lip 15, 2006 16:21
- Lokalizacja: Kraków
Dziś zabrałam parę dzieciaków za miasto - padało, ale było w miare ciepło, no i obiecałam cos na Dzień Dziecka. Rabkoland...
Śmiechu było, krzyku co niemiara. Ale...wróciło nas więcej. kotka, która jest już po sterylce ...
Przechodziliśmy obok szopy, takiej bardzo stareńkiej, walącej się, z której dobiegało rozpaczliwe miauczenie. A tuż obok - chałupka...Kobiecina na stołeczku
Kotka, młodziutka, nie mogła urodzić. " Urodzi, to potopię "...
Jako, że w kradzieżach kotów wyspecjalizowana jestem..załadowałam kotkę do samochodu i odległość Rabka - Wieliczka pokonalismy w tempie rekordowym. No i z mety do weta. Kociąt było trzy, martwe
.
No i tak mi się nie-bajeczkowo zrobiło, ale...bajusia jutro będzie, za to dzisiaj :
Ciężarna kotka liże lśniące boki
z uśmiechem sfinksa na trójkątnym pysku...
Wiatr przegania po niebie pierzaste obłoki
i pochyla się dziecko ponad kocią miską...
Ogromnymi oczyma o kolorze nieba
patrzy spod strzechy włosów na babkę i ganek
drobi do resztki mleka suchą skórkę chleba
i podciąga do góry portki połatane.
A gospodyni siedząc na starym stołeczku
w stronę beczki z deszczówką spogląda zdradziecko.
- u jej stóp stara suka w smudze slońca drzemie :
wciąż pamięta, gdzie znikło jej ostatnie szczenię...
Kociamo - jaki mam dac tytuł - sonet z chałupy ? albo co ? Tak, czyk siak ty te klimaty znasz
Śmiechu było, krzyku co niemiara. Ale...wróciło nas więcej. kotka, która jest już po sterylce ...
Przechodziliśmy obok szopy, takiej bardzo stareńkiej, walącej się, z której dobiegało rozpaczliwe miauczenie. A tuż obok - chałupka...Kobiecina na stołeczku
Kotka, młodziutka, nie mogła urodzić. " Urodzi, to potopię "...
Jako, że w kradzieżach kotów wyspecjalizowana jestem..załadowałam kotkę do samochodu i odległość Rabka - Wieliczka pokonalismy w tempie rekordowym. No i z mety do weta. Kociąt było trzy, martwe
.
No i tak mi się nie-bajeczkowo zrobiło, ale...bajusia jutro będzie, za to dzisiaj :
Ciężarna kotka liże lśniące boki
z uśmiechem sfinksa na trójkątnym pysku...
Wiatr przegania po niebie pierzaste obłoki
i pochyla się dziecko ponad kocią miską...
Ogromnymi oczyma o kolorze nieba
patrzy spod strzechy włosów na babkę i ganek
drobi do resztki mleka suchą skórkę chleba
i podciąga do góry portki połatane.
A gospodyni siedząc na starym stołeczku
w stronę beczki z deszczówką spogląda zdradziecko.
- u jej stóp stara suka w smudze slońca drzemie :
wciąż pamięta, gdzie znikło jej ostatnie szczenię...
Kociamo - jaki mam dac tytuł - sonet z chałupy ? albo co ? Tak, czyk siak ty te klimaty znasz
EVIVA L`ARTE - czyli premiera nowej książki ! Ogryzek i przyjaciele w formie drukowanej !!!
- Posty: 5382
- Od: Nie sty 01, 2006 18:36
- Lokalizacja: Centrum Krakowa, azymut na krzyż :)
Tak Caty znam ten klimat az za dobrze
śnią mi się po nocach małe Kocięta,takie bezbronne i skazane na łaskę człowieka,śliczne ,mięciutkie i nagle znikają w odchłani szamba.
Albo leżą w kałuzy krwi bo zły człowiek rzycił nimi brautalnie o płytki chodnikowe lub mur budynku
Potem zrywam się za snu z krzykiem,ale wcale nie przynosi ulgi to że to tylko sen bo to jest najprawdziwsza prawda,te koszmary ze snu widziałam nie raz w swoim zyciu.Czasem udalo mi się jakąś kruszynkę uratować,a gdy dorosła i patrzyła mi w oczy..... nie mogę dalej pisać
Pozdrawiam Iwona
-
- Posty: 23507
- Od: Czw gru 07, 2006 18:34
- Lokalizacja: Beskidy
Kto przegląda forum
Użytkownicy przeglądający ten dział: Anna2016, Franciszek1954, Google [Bot], Google Adsense [Bot], januszek, Lifter, pibon i 23 gości