Na początku odbywały się dzikie biegi z sykami i warkotem. Nie wiedziałam, że Lucuś potrafi być taki groźny, ale po prawdzie, to Budrys coś w zbyt gościnnym nastroju nie był i chciał Lucusiowi odgryźć jajka
Potem się jakoś unormowało i tylko latali po domu jak pershingi i otrząsali igły ze stroika
Potem Lucuś zeżarł budrysowe śniadanie i nasikał mu do kuwety
A jak wracaliśmy do domu, to spotkaliśmy jakąś dziwną panią (osobiście nie znam i nie bardzo kojarzę kto zacz
, ale ona twierdziła, że widuje mnie jak popylam na tej trasie z kotami w plecaczku), która wygłosiła dłuższą tyradę na temat wyższości ludzi na zwierzętami, hymn pochwalny ku czci swojego kota oraz psa, pouczyła mnie, żeby nie oddawać Lucusia byle komu i przejechała się po całości po spadkobiercach swojej zmarłej sąsiadki, którzy wywalili jej kota na dwór po jej śmierci (na szczęście przygarnęła go inna sąsiadka) 
Po powrocie Lucuś opędzlował miseczkę chrupków, odespał, wtrząchnął mięsko, odwalił spacerek po korytarzu, a teraz podsypia. Hough!
A, przed wyjściem musiałam rozciągnąć przechodnie kocięce szeleczki albowiem rozmiar sprzed miesiąca okazał się dla Lucusia zbyt ciasny.
A babcia powiedziała, że Lucuś chudy jak szparag
Ale i tak była zachwycona, bo jak się na pół godzinki położyła, to wlazł jej na klatkę, dał buzi i mruczał.
), a teraz lata jak pershing.
I ostatnie. I trzecie od dołu. I pierwsze 
