Z piekła rodem. Mam pięcioro dzieci!

Wczoraj zdałam sobie sprawę, że minął drugi miesiąc od śmierci Neski. Żyję, czasem czytam, oglądam filmy, śmieję się, dyskutuję, słucham muzyki. Z jednej strony nadal czuję w głowie blokadę myśli o niej. Gdy zdarza się, że zaczynam rozpamiętywać, zastanawiać się i roztrząsać "co by było, gdyby", natychmiast narzucam sobie rygor niemyślenia. Który, o dziwo, działa. Działa zresztą od samego początku, gdy jej zabrakło. Z drugiej strony ta blokada to powód moich wyrzutów sumienia. Czuję się, jakbym ją zdradzała, decydując się cały czas wyrzucać ją z głowy. Gdy żyła, w ostatnich tygodniach sądziłam, że wpadnę po jej śmierci w czarną dziurę rozpaczy i będę potrzebować pomocy z zewnątrz, by przetrwać. A tymczasem... żyję i nawet tym życiem się cieszę.

Pytanie brzmi - kiedy przyjdzie wreszcie ten moment, gdy będę mogła o niej myśleć bez bólu, bez zaprzeczania wspomnieniom, tak po prostu z rozrzewnieniem, pogodzona z tym, że jej nie ma. Czasem mam wrażenie, że nigdy.

Dla kazdego ten moment przychodzi kiedy indziej

Czasem jest to kilka miesiecy, czasem rok, a czasem potrzeba lat. Wydaje mi sie, ze jakas igła bólu zostaje na zawsze.

zuza pisze:Dla kazdego ten moment przychodzi kiedy indziej
Czasem jest to kilka miesiecy, czasem rok, a czasem potrzeba lat. Wydaje mi sie, ze jakas igła bólu zostaje na zawsze.

Zgadzam się z tym, co napisała Zuza. :ok:

I bardzo się cieszę, że nie wpadłaś w depresję, że sobie radzisz i przyzwoicie funkcjonujesz.
Nesca na pewno by nie chciała żebyś była nieszczęśliwa. Nie zdradzasz jej pamięci, ratując siebie. Jesteś potrzebna Małej ogarnięta i zdrowa.

Radzę sobie. Chyba głównie dlatego, że przecierpiałam swoje jeszcze za jej życia. No i może też dlatego, że - jako psycholog - zdaję sobie sprawę z pewnych mechanizmów, mam dostęp do autorefleksji (i żeby nie było - nie uważam, że to jakaś moja zasługa wynikająca stricte ze studiów; raczej odwrotnie - studiowałam psychologię, bo taką czułam wewnętrzną potrzebę i taką miałam wrażliwość).

Niemniej ta moja umiejętność wglądu we własne emocje zdecydowanie mi pomaga.

Aniu, Brucka opłakiwałam ponad rok. To był pierwszy kot z Trio, który odszedł i uświadomił mi, że śmierć stanęła w naszym progu i już nie odejdzie, bo moje koty się starzeją. To było straszne. Tak bezlitosne i nieodwołalne.
Prosiłam tylko Boga, żeby przez rok nic nie stało Hrupce i Rysiowi, bo nie wiedziałam jak to udźwignę. Choć wiedziałam, że jak trzeba będzie to podołam, bo muszę. W każdym razie zostałam wysłuchana. Dostałam ponad 15 m-cy...
Pozdrawiam Cię bardzo serdecznie.

Anja pisze:To był pierwszy kot z Trio, który odszedł i uświadomił mi, że śmierć stanęła w naszym progu i już nie odejdzie, bo moje koty się starzeją. To było straszne. Tak bezlitosne i nieodwołalne.

Właśnie. U mnie było to samo. Nagle uświadomiłam sobie śmiertelność świata. Uświadomiłam sobie, że ani ja, ani moje koty, ani nasza miłość nie są wyjątkowe. Że podlegamy tym samym bezdusznym regułom wszechświata. Ja niestety nie wierzę w Boga ani w bogów. Moja głęboko wierząca mama, która bardzo kochała Nescę, modliła się, by Nesca przeżyła. Nesca nie przeżyła. Wszechmocny Bóg mógłby przecież czynić cuda, ale jakoś nie czyni... No cóż...

Nie wiem czy teraz mama modli się o Małą. Nawet jeśli się modli, to Mała też niedługo odejdzie, bo na PNN nie ma mocnych.

Ramzes, w ciągu ostatniego roku (a może nawet bardziej pół roku) nabrał nowego zwyczaju - wskakuje na kanapę, na której zwykle wyciągam się wzdłuż oparta o ścianę, wyprostowując nogi. Wskakuje od strony oparcia, tak żebym usiadła obok. I siedzimy tak przytuleni, ja go głaszczę, a on mruczy i spogląda mi w oczy co jakiś czas. Wcześniej, przez tyle lat, tego nie robił.

Niesamowite są te nagłe zmiany zwyczajów u kotów. Przy czym te, o których teraz piszę, akurat nie mają żadnego związku z chorobami. To takie naturalne ewolucje w zachowaniu. Nesca na przykład, kiedy adoptowałam Łaciatka, który zaczął wskakiwać mi na piersi i tam przesiadywać, po pewnym czasie spapugowała po nim.

Wcześniej przesiadywała mi raczej na kolanach, a gdy podpatrzyła Łaciatka, zaczęła wskakiwać na piersi. To ostatnie dwa lata jej życia...

I w ogóle żyjąc z Nescą i Ramzesem 10-12 lat widzę, jak te moje zwierzaki się zmieniały, jak jedne zachowania zanikały, inne się pojawiały... Choć Ramzes, jak ciumkał mi dłoń od kocięctwa, tak ciumka i teraz, jako stary byk. :lol:

Wszyscy się zmieniamy z czasem.
I pomimo naszej kruchości i śmiertelności, każda osoba i każda miłość jest wyjątkowa i niepowtarzalna. I powszechność występowania nie ma tu nic do rzeczy.

Koty, ich zwyczaje, ba nawet charaktery to nieustający proces. Bywa, że czasem nieoczekiwany przewrót.
Chyba też na tym polega urok bycia zakoconym - wieczne niespodzianki, oby tylko te miłe.

Mała jest coraz chudsza. Nie ważę jej, nie mam za bardzo jak, ale widzę gołym okiem.

W zeszłą środę jakby się ożywiła, trochę poskakała, pobawiła się kulką i piórkiem. Wskoczyła na swoją ulubioną szafkę na balkonie i wygrzewała się w słońcu. Ale w piątek już znów była dość markotna. Podałam jej aranesp...

Pani doktor z mojego osiedlowego gabinetu wet., u której załatwiałam receptę na aranesp, zaproponowała... steryd. Mówiła, że to - owszem - kontrowersyjna metoda, ale miała już kilka przypadków, gdy steryd stawiał nerkowe koty na nogi. Nie wiem co o tym sądzić, nie mam w ogóle doświadczenia ze sterydami. Z drugiej strony, cóż jej może zaszkodzić bardziej niż śmierć...

Próbowałam się dziś umówić do dr Neski. Niestety jest na urlopie do 29 sierpnia.

Obawiam się, że nie dotrwamy do czasu jej powrotu.

Trzymajcie się jakoś.
Jakie wyniki ma?
Steryd faktycznie kontrowersyjny, czasem pomaga, czasem nie, nie wiem co Tobie poradzić

Aniu, a nie ma w tej lecznicy jakiegoś lekarza współpracującego z dr Neską?
Chyba bym tak próbowała...

Myślę o Was ciepło :ok:

Ostatnie wyniki krwi były fatalne, krea 10, mocznik 228. Teraz pewnie jeszcze wzrosły. Dziąsła blade. Czekam, aż zacznie działać aranesp.

Tak, w SpecVecie przyjmuje w zastępstwie inna nefrolog, nawet byłam raz u niej. Sęk w tym, że ja ufam tylko dr Nesce. Właściwie chciałam do niej pojechać nie tyle na badania, ile po to, by oceniła stan Małej, żeby mi powiedziała, czy jest jeszcze o co walczyć, czy już nie. Czy to faktycznie schyłek, tak jak podejrzewam. Kiedy byłam u niej ostatni raz z Nescą, powiedziała mi, że to najprawdopodobniej koniec. Minął tydzień i Nesca umarła.

Bo na same badania krwi, to mogę podjechać i do osiedlowej lecznicy... Tylko też właściwie nie powiedzą mi niczego, czego bym nie wiedziała.

Z piekła rodem. Mam pięcioro dzieci!

Kto przegląda forum