Wątek cukrzycowy IX

[Mamrot]

Iwoona Aga! Tinka czeka na Ciebie na nowym forum. proszę zgłoś się tam pilnie

[Liwia]

Jeśli ktoś z Krakowa będzie potrzebował lantusa albo levemira, polecam Krakvet. Trafiłam na kolejną z kolei osobę, która od razu wiedziała, o co chodzi, a raczej o jaką insulinę chodzi, i wypisała receptę od ręki. Cena wizyty 10 zł (aaa.. i nawet mnie zapytała, co kot je!).

6 lat tam chodzę po recepty.
I absolutnie rozważnie trzeba patrzeć na sugerowane dawki insuliny Moja psica dostała zalecenie 40 j na dzień - po 7 miała cukier 37

[sheridan]

Ja o dawkach nawet nie rozmawiam. Chodziło mi o to, że wypisują receptę bez problemu i dyskusji.
A jak się ma piesek?

[Liwia]

Na początku jak prosiłam o lantus to zdarzyło mi się dostać receptę na insulinę lente Też na "l"

A sunia tak sobie, niestety. To schorowana dziewczyna, ma 11 lat. Cukrrzyca odebrała jej wzrok, to wszystko potoczyło się absolutnie błyskawicznie. Od zdrowego psa w listopadzie do umierającego w grudniu, po kilkutygodniowym zwycięstwie nad chorobą oślepła w kilkanaście dni w marcu Średnio sobie radzi z kalectwem, pomagamy jej jak umiemy - w gruncie rzeczy to szczęśliwa jest.

[agnesos]

W końcu znalazłam czas żeby jakos zrobic dzienniczek w excelu, zapożyczyłam sobie od kopi mojej Miećki czyli Dzikiego mam nadzieję ze nie masz za złe, ale w nim najlepiej potrafiłam się połapać o co chodzi.

http://miecia.npage.de/get_file.php?id= ... vnr=794583

[Małgorzata i Toffee]

Dzień dobry wszystkim, którzy tu jeszcze są i znali moją kicię. Chciałam Wam podziękować za dobre słowa po odejściu Toffiego. Nie odzywałam się, bo trochę czasu mi zabrało zanim się ogarnęłam. Ładnie pisaliście i wspieraliście mnie w mojej decyzji. Pewnie to była słuszna decyzja, ale to nie zmienia faktu, że nigdy w życiu nie czułam się podlej. Myśli miałam jednoznaczne: zawiodłam go, oszukałam, skrzywdziłam. Miałam nadzieję, że odejdzie sam, albo że pomogę mu kiedy już nie będzie wstawał. A on, chociaż bardzo źle oddychał i została z niego tylko skóra i kości, nawet ostatniego dnia wskakiwał sam na parapet, przyszedł do mnie do wanny i mieszał łapką w wodzie. Opił się wody z mydlinami (jego drugi fetysz po próbach zjadania folii). Pisałam Wam, że decyzję podjęłam kiedy przez dwa dni wstawał tylko na siusiu i nie jadł samodzielnie. Kiedy już umówiłam wetkę, on oczywiście ruszył sprawdzać zakupy, pobiegł za sznureczkiem. Pomyślałam: odwołam. Ale później znów widziałam, że jest źle, że on znowu słabnie, męczy się. Wetki nie odwołałam. I znów rano Toffee zebrał siły, pił napar z siemienia, coś tam przegryzł, wyglądał przez okno, grzał sobie brzuszek przy laptopie. Potem poszedł spać. Trzymałam dłoń na jego pupie i czułam już tylko kości miednicy i mocno pracujący brzuszek pomagający płucom złapać powietrze. Przyszła wetka, nie dałam mu już spokojnie spać. Kto przez to przechodził, pewnie wie jak strasznie jest w takim momencie, a tym, którzy nie wiedzą, życzę żeby się nie dowiedzieli.
Pochowałam Tofcia w Koniku Nowym. Ładne miejsce, wśród sosen, obok marmurowy grób innej koteczki. Tego samego dnia oddałam wszystkie jego rzeczy, co do ostatniej myszki zabawki. Nie byłam w stanie na to wszystko patrzeć. Teraz nie jestem w stanie patrzeć na puste miejsca. Wykasowałam z komórki alarmy przypisane do leków - insulinowe, sercowe. Myślałam, że odczuję jakąś ulgę kiedy zniknie cały koci szpitalik, a ulga wcale nie przyszła. Pustka w domu aż ogłusza. Ręce ciągle szukają kociego ciepła, tego niewiarygodnie miękkiego devoniego futerka. Mogę teraz otwierać okna i zdjąć moskitierę z drzwi balkonowych, pod stopami nie pękają wkurzająco kryształki silikonowego żwirku, mogę wyjść wieczorem nie myśląc o insulinie, mogę kupić kwiaty do domu...
Pojechałam do lecznicy uregulować rachunek, oddać pozostałe leki dla potrzebujących. Ostatni raz rozmawiałam z wetką - była pewna, że to był ten moment, że w każdej chwili mógł nastąpić obrzęk płuc grożący uduszeniem. Niby wierzę, a jednak nie jest lżej. Nie wiem czy kiedykolwiek pozbędę się uczucia, że zdradziłam mojego braciszka. Wiem, Mamrot mówi, żeby się nie mazgaić, nie rozczulać nad sobą, nie być samolubnym. Ale to nie pomaga.
Chcę Wam podziękować za wspólnie spędzony tutaj rok. Za wszystkie sukcesy i radości, za rady, wiedzę i wsparcie. Bez Was byłoby dużo gorzej. Dziękuję z całego serca. Życzę Wam powodzenia, a waszym kotom dużo, dużo zdrowia.

Toffiemu dziękuję za 13 lat nieustającego zachwytu.

Fuksja prosiła o zdjęcia.



Trzymajcie się ciepło.

PS Mamrot, prześlij mi swój adres, mam dla Ciebie 30 strzykawek.
PS2 Jeśli ktoś jest z Warszawy, mogę oddać napoczętą fiolkę Lantusa, ważną do sierpnia.

[agnesos]

KURDE ALE SIE UPŁAKAŁAM CZYTAJĄC TO !

Parę at temu też miałam bardzo chorego kota Milka miała na imię, miała ponad 15 lat odeszła na raka, wiem co przeżywasz, do dziś to boli...

[pixie65]

Bardzo Ci współczuję Małgosiu...
Światełko dla Toffiego [']

[Iwooona]

KURDE ALE SIE UPŁAKAŁAM CZYTAJĄC TO !

Parę at temu też miałam bardzo chorego kota Milka miała na imię, miała ponad 15 lat odeszła na raka, wiem co przeżywasz, do dziś to boli...

No ja tez sie poryczałam przed snem....

[^..^fuksj@]

Małgosiu kochana
dziękuję za fotografię piękny jest Tofcio ... pisze jest bo on cały czas jest w Twoim sercu we wspomnieniach Twoich i naszych, może jest przy teraz przy Tobie... Przeżyłam podobne chwile... niestety w lecznicy i wiem co przechodziłaś... też wydaje mi się że nie zrobiłam wszystkiego co było można, podobne wątpilwości towarzyszą mi do dziś... Mam nadzieję że kiedyś spotkamy naszych przyjaciół... ze oni tam na nas czekają....
Gosiu nie zegnaj się z nami, odwiedzaj nas na naszym nowym forum www.kotycukrzycowe.fora.pl będzie nam bardzo miło
PS fotografię Toffcia kopiuję do moich kocich "wspomnień" mam nadzieję ze nie masz nic przeciwko temu
pozdrawiam ciepło

[feniks32]

Małgosiu,

tak pięknie napisałaś. Czuć , że to są słowa od kochającego i w pełni odpowiedzialnego właściciela za swojego kociego Przyjaciela.
Ofiarowałaś Toffikowi piękne 13 lat życia, walczyłaś do samego końca. Wiem, że to w żaden sposób nie umniejsza bólu w sercu,
nie szczędziłaś swojego czasu ani środków finansowych. To był Twój Najdroższy Przyjaciel. Piękna postawa godna naśladowania.
Duży szacunek dla Ciebie Małgosiu.
Ukochanemu Toffisiowi [']['][']
Jesteśmy cały czas z Tobą...

[Mamrot]

Gosiu... nie mazgaić się, walczyć i być dzielnym - to wszystko do końca, dla niego, dla jego dobra - byłaś BARDZO DZIELNA. A TERAZ PŁACZ BO DOBRZE JEST PRZYŻYĆ ROZPACZ I ŻAŁOBĘ by móc dalej żyć, płaczę z Tobą, siedzę przebrana za pracownika biurowego w poważnej firmie i ryczę przy kompie, często o Was myślę. Małgorzato... moja filozofia jest jednak taka: zwolniło się u Ciebie miejsce, cenne bo mądre i dobre miejsce na ziemi. mam nadzieję, że przygarniesz, dasz dom. Osobiście znam tak cudowne koty potrzebujące domu żeby żyć, nie są chore, ale umierają z tęsknoty i żalu, dorosłe cudowne koty ze schronisk. ale nie będę Cię tym epatowała, ja po prostu zbyt wiele juz widziałam biedy kociej i innej... sama świata nie zbawię, jesteś potrzebna.

[Karolcia i Dziki]

Ehhh... Popłakałam się na maksa
Małgosiu! Jeśli będziesz miała ochotę, to dołącz do nas na nowym forum, bo Twoja wiedza jest bezcenna!
Dla mnie na zawsze zostaniesz moją Dobrą Wróżką! Zawsze mnie pocieszyłaś i dałaś nadzieję!
Nie opuszczaj nas, bo będziemy tacy...niepełni?

[Małgorzata i Toffee]

Dziękuję Wam za dobre słowa. Próbuję się pozbierać. Dobrej nocy.

[Mamrot]

Dziękuję Wam za dobre słowa. Próbuję się pozbierać. Dobrej nocy.

trzymaj się kochana