Bez Bombilli i reszty - Kropcia i Tysia

Smutno....

Jak patrzę na te zdjęcia, to mi się wydaje, że one wciąż żyją, że to niemożliwe, że ich już nie ma.

A po chwili dociera do mnie, że to są tylko zdjęcia.

Najgorzej jest rano, gdy się budzę.
Dawniej, gdy się budziłam, wszystkie koty były przy mnie.
Teraz nie ma nikogo, Kropcia też często śpi na parapecie, i gdy się obudzę, od razu wiem, że wszystko się zmieniło, że ich nie ma i nie będzie.

Ale zawsze zostają nam wspomnienie i to że wiemy ze daliśmy im to co tylko można ........

A u mnie dzisiaj 4 lata jak nie ma Kasieńki :cry:

Żeby tak można było nie myśleć o tym wszystkim..... :cry:

lidka02 pisze:Ale zawsze zostają nam wspomnienie i to że wiemy ze daliśmy im to co tylko można ........

Tak, to przynosi trochę ulgi.

Anna61 pisze:A u mnie dzisiaj 4 lata jak nie ma Kasieńki

Przedwczoraj minęły 4 lata odkąd nie ma Mrusi - odeszła 2 dni przed Kasieńką.

Niestety, taka jest kolej życia. Ktoś się rodzi i ktoś umiera.
Twoje kotki nie przeżyłyby tylu lat bez Twojej opieki i tego, że dałaś im dom.

Gdy bierze się dorosłe zwierzę trzeba mieć świadomość, że będzie z nami krócej niż takie, które ma parę miesięcy.
Ale odwróćmy sytuację.
Osoba w podeszłym wieku powinna mieć świadomość, że biorąc młodziutkie zwierzątko może go osierocić i co wtedy?
Mam na myśli znajomego ojca, który jest po 80-tce,samotny ledwo chodzi bo po udarze , który koniecznie chciał psa,
ponieważ zawsze miał teriera w domu.
Proponowałam mu, aby poszedł do schroniska i wziął jakiegoś starszego, spokojnego pieska, razem by siedzieli na kanapie,
wychodzili na spacer tylko na siusiu ale nie, on wiedział swoje.
Zadzwonił do kogoś z gazety, kupił za grosze

i ma teraz w domu

Już jakaś sąsiadka z nim wychodzi bo ten znajomy nie ma siły chodzić po schodach , ze dwa razy chciał go oddać z powrotem, no ale
głuchy był na wszelkie argumenty.

No, właśnie - bezmyślność ludzi bywa porażająca.

Ja sama 18 lat skończyłam bardzo (BARDZO) dawno temu i dlatego wszystkie moje koty były adoptowane już dorosłe, powiedziałabym - bardzo dorosłe.
Przecież człowiek w starszym wieku sam zaczyna mieć ograniczone możliwości fizyczne, a młode zwierzę jeszcze najprawdopodobniej go przeżyje i może spotkać je tragedia: porzucenie, schronisko. Bez przerwy na tym forum dowiadujemy się o takich przypadkach.

Tyle tylko, że człowiek jest istotą nieracjonalną i nawet w przypadku starszego zwierzęcia wydaje mu się, że będzie ono żyć tak długo, jak on zapragnie.

Ja, oglądając wszystkie zdjęcia, uświadamiam sobie, że Bisia i Kasia przecież chorowały już od około dwóch lat.
Kłopoty Bisi ze zdrowiem zaczęły się jesienią 2010, a Kasi - wczesną wiosną 2011. Kasia w ciężkim stanie znalazła się po raz pierwszy już w lutym tego roku.
Cóż, dostawały leki, robione były zabiegi, ciągłe wizyty w lecznicy itp. itd.
Co się trochę polepszyło, to ja się cieszyłam, że już będzie wszystko dobrze, że już będą zdrowe, a przynajmniej dużo zdrowsze.
Tymczasem teraz widzę, że po jednym kroku naprzód, następowały dwa kroki do tyłu.
Tylko, że ja tego nie dostrzegałam, bo nie byłam w stanie dopuścić do siebie myśli, że one mogą umrzeć.
Przestałam nawet zdawać sobie sprawę z tego, ile mają lat. Zawsze mówiłam o ich minimalnym prawdopodobnym wieku, a przecież Kasia mogła mieć nawet 16 lat, a siwiuteńka Bisia miała na pewno dużo więcej niż 15. Ciągle sobie mówiłam, że przecież koty dożywają 20 lat, więc moje mają jeszcze mnóstwo czasu przed sobą.
A przecież ludzie też niby dożywają setki, ale wielu nie dożywa nawet 60-tki i niestety jest to normalne. Czasem po prostu choroby nie można wyleczyć i nic się na to nie poradzi.

Teraz przyglądam się Kropci.
Też nie wiem, ile ona ma lat.
Ząbków prawie nie ma, cały czarny "płaszczyk" w ciągu ostatnich miesięcy pokrył się białymi włoskami.
Pojawiło się nawracające zapalenie dziąseł.

Jest już ze mną prawie 8 lat.
Ile zwierząt w ogóle przeżywa tyle?

Ale ja jestem taka, że zawsze wydaje mi, że gdyby zadziałać wcześniej, a może później, mieć większą wiedzę lub bardziej się postarać to śmierci udałoby się zapobiec.
Każda śmierć wydaje mi się porażką.
Tak jakby nieśmiertelność była możliwa.

kciuk pisze:Zadzwonił do kogoś z gazety, kupił za grosze i ma teraz w domu
J

Biedny psiak jest cudny po prostu.

mb pisze:człowiek jest istotą nieracjonalną i nawet w przypadku starszego zwierzęcia wydaje mu się, że będzie ono żyć tak długo, jak on zapragnie.

Kasia mogła mieć nawet 16 lat, a siwiuteńka Bisia miała na pewno dużo więcej niż 15. Ciągle sobie mówiłam, że przecież koty dożywają 20 lat, więc moje mają jeszcze mnóstwo czasu przed sobą.

Ile zwierząt w ogóle przeżywa tyle?

Każda śmierć wydaje mi się porażką.
Tak jakby nieśmiertelność była możliwa.

To wszystko jest bardzo racjonalne i rozumiemy to teoretycznie. Ale w praktyce, gdy się kogoś kocha, silniejsze od rozumu stają się nasze emocje i cała teoria bierze w łeb. Czemu to akurat ten kot, pies, ktokolwiek, kogo kocham, nie ma dożyć późnego wieku i to w dobrym zdrowiu? No, czemu?!

Śmierć jest naturalnym, biologicznym zakończeniem życia. Śmierć kogoś kochanego, jest tragedią, porażką, całkowitą dewastacją naszego świata.

A nieśmietelni są ci, których kochamy dalej, pomimo że ich już przy nas nie ma. Kochamy, pamiętamy. Dzięki Tobie Bisia, Kasia, Mrusia, Pumcia żyją nie tylko w Twojej, ale i w naszej pamięci. Tak jak inżynier Oskar. Tak jak Bronia-Madzia uratowana przez Kciuk. Tak jak wszystkie koty, których losom przyglądamy się tutaj, poruszają nas, ślemy dobre myśli.

Próbuj odbudować swój świat. Dla Kropci. Dla siebie. Dla Was.
Pozdrawiam jak umiem najcieplej.

weatherwax pisze:Próbuj odbudować swój świat. Dla Kropci. Dla siebie. Dla Was.
Pozdrawiam jak umiem najcieplej.

Dziękuję, także w imieniu Kropci.

Dla Kropci te wszystkie zmiany musiały być też okropnym przeżyciem - w lecie białych włosków było może 2-3.
Teraz jest ich mnóstwo.

Na szczęście Kropcia zachowuje się już coraz bardziej normalnie i wraca do swoich przyzwyczajeń.
Ale widać, że jest smutniejsza niż dawniej.

Obecność Kasi dodawała jej odwagi.
Teraz boi się wszystkiego.

Woody Allen w jakimś wywiadzie powiedział kiedyś (cytuję z pamięci):

"A co do śmierci - moje stanowisko jest niezmienne: jestem jej stanowczo przeciwny" :wink:

Podzielam jego zdanie

A co do wieku kotek, ja tez nie wiem, ile Bronia ma lat

Prawdopodobnie miała 5 lat jak ją wzięłam. U mnie jest 4 lata tak więc ma około 9 lat.
A jak miała zamiast 5 - 9 lat?

Ja też całkiem niedawno , bo 10 lat temu

miałam 40 lat. A teraz.... :roll:

Kiedyś byłam najmłodsza w pracy.. ech..

Ale nie ma co narzekać. Każdy wiek ma swoje przywileje i przypadłości.
Zawsze będziemy młode, piękne i bogate, jak mawia moja koleżanka.
Również i jej zdanie podzielam :mrgreen:

kciuk pisze:Zawsze będziemy młode, piękne i bogate, jak mawia moja koleżanka.
Również i jej zdanie podzielam

Bogate - może nie, ale młode i piękne - na pewno :smiech3:

mb pisze:
kciuk pisze:Zawsze będziemy młode, piękne i bogate, jak mawia moja koleżanka.
Również i jej zdanie podzielam

Bogate - może nie, ale młode i piękne - na pewno

Bez Bombilli i reszty - Kropcia i Tysia

Kto przegląda forum