To taki radosny smutek, bardzo głupie uczucie.
Pociechą jest, że to ja tęsknie i jestem smutna, a nie dzieciak. A największą pociechą, jak się widzi, że dobrze trafił i jest najszczęśliwszym oczkiem w głowie swoich Dużych.
Udało mi się wczoraj wykorzystać chwilę nieuwagi i zmolestowałam Olusia z wolnej stopy. Dziś jadł już „na otwartej przestrzeni”, a nie za szafką, ale za to nie dał się już podejść na żadne jakieś tam głaski
Antośka już dzielnie przekracza próg kuchni w porze posiłku. Udało mi się nawet ją musnąć.
Maleńkimi kroczkami, ostrożnie, robi postępy. Bardzo mnie to cieszy i wzrusza. Niech spokojnie dochodzi do siebie. Nie zamierzam jej poganiać.
choć wiadomo, że ciężko zawsze jak cholera. Moja ostatnia tymczaska Kropka, 3 miesięczna szylkrecia była u mnie 2 tyg. jak ja zawiozłam do nowego domu to tak ryczałam, że nie mogłam rozmawiać z dużymi, wyszłam na kompletną kretynkę 
dopiero na drugi dzień zadzwoniłam, żeby przekazać to i owo. A Lakuś, który kocha wszystkich dookoła, szukał jej wszędzie a później siedział w przedpokoju z 10 minut i patrzył na drzwi wejściowe jakby czekał że wróci. To była taka koteczka, której nigdy nie zapomnę, nawet Tż stwierdził, że niepotrzebnie ją oddaliśmy bo była wyjątkowa. Ciężkia jest funkcja dt, niby robi się dobrą robotę, ale serce pęka jak trzeba oddać. Ja też tak mam za każdym razem, ale coż wszystkie zostać nie mogą.
