Czesiaczkowy team I - do zamknięcia

To jest właśnie taka sytuacja, że cokolwiek by się zrobiło to są wyrzuty sumienia. Zarówno eutanzazję jak i jej zaniechanie. Kilka razy musiałam pomóc kotom odejść. Wiąże się z tym cała masa przykrych odczuć. Decydowanie o życiu i śmierci zwierzęcia, które jest tego nieświadome. Zabawa w Boga. Wiem, że to nie do końca prawda, bo istotą jest ulżenie w cierpieniu. Przyspieszenie śmierci jako ucieczki od bólu i cierpienia.
Zdarzyło mi się jednak też kilka razy przeciągnąć, oddalić podjęcie tej decyzji. I teraz mam wyrzuty sumienia, że tego nie zrobiłam, bo kot odszedł cierpiąc.
Tu nie ma dobrego rozwiązania.

Pewnie, że nie ma dobrych rozwiązań. Ktoś, kto tak twierdzi, widocznie nigdy nie musiał decydować o czyimś życiu i śmierci. Marto, idź spać, jeśli możesz i odpocznij.

Nie wiadomo jak postąpić. Bo i tak gdy kot sam umrze z powodu choroby - ma się wyrzuty sumienia, że może trzeba było zrobić coś jeszcze. A jak się podda eutanazji, to także ma się wyrzuty sumienia, czy to była właściwa decyzja. W sobotę jest rocznica śmierci mojej Piglusi.
Nie minęły mi wyrzuty sumienia z obu powodów, niestety

To chyba nigdy nie minie.......