Przypomniałaś mi jak piesio wyciągał mnie nocą z domu, gdy akurat byłam sama i oglądałam diablo strrraszny thriller - "Siedem". Człowiek czasem potrafi zrobić sam sobie kuku
Oglądam ten thriller, morderca ugania się za ludźmi, torturuje ich, więzi, dopada w przedziwnych momentach, a mój pies chce na dwór. Zatrzymuję odtwarzacz, odnajduję swą duszę na ramieniu i idę. Pies robi siku i nagle startuje w stronę krzaków. Węszy w tych krzakach, węszy, wyrywa się, a ja mam wizję, iż za sekundę wywęszy mi zwłoki. Zaczyna lać deszcz, wiatr wyje potępieńczo, jestem sama i przysięgam, że czuję jak na plecach unosi mi się każdy włosek... Nie czekając aż psisko wyciągnie jakąś rękę czy inną nogę, odciągam go i lecę do domu. Uruchamiam film. Morderca straszy, mój pies zaś chce iść. "Zapalenie pęcherza" - myślę, i głaszcząc kulącą się w panice własną duszę, grzecznie wychodzę. Tym razem pies nie robi siku, tylko ciągnie mnie w wiadome krzaki 
Leje. Ja moknę, w panice czekając na najgorsze, a pies węszy. Próbuję go odciągać, spowodować, by się wysikał, czy zrobił, co tam inszego chce, ale on uparcie wraca. Węszy, węszy, ciągnie. Nic się jednak w krzakach nie rusza, więc resztkami przytomności umysłu wykluczam żywą istotę. Poza wyjącym wiatrem i szumiącym deszczem nie słychać niczego. Za plecami czuję mordercę, wiem, że zaraz usłyszę jak sapie, odciągam psa, wracam pędem do domu, zwłoki niech sobie znajduje ktoś inny, pierniczę... i tak nie pomogę. Gdy sytuacja powtarza się po raz trzeci, zabieram latarkę. Pies ciągnie jak szalony, dopada krzaków, ja wykonuję znak krzyża i odgarniam krzaki. Gmeram, gmeram, wreszcie w świetle latarki dostrzegam to, co odciąga mnie w ciemną, głęboką noc od straszliwego filmu i podczas ulewy oraz dzikiego wiatru wygania z domu.Jest to...
Jest to...
No, jak myślicie, co?? Ot, zagadka na wieczór i poranek.
), a co jakiś czas niespodziewany dziki pęd z Dużą gnającą na złamanie karku z drugim końcem smyczy w garści. No ale w piątek była jakaś odmiana - niestety 
. Rutyna - najgorsze co może być. Wyszłam z Ofelią na spacerek, jeszcze na trawniczku przed blokiem zabrała się za obwąchiwanie krzaka, a ja czekając aż skończy, pisałam sobie esemeska. No i trąba nie zauważyłam, że kocię się zahaczyło smyczą o gałąź, a chcąc się uwolnić, odwróciło się i podreptało dupinką do przodu. W ten sposób kocielsko wysunęło się z szelek w taki sposób, jak ludzie zdejmują koszulkę, przez głowę. I żeby jeszcze grzecznie poczekała, aż ją ubiorę z powrotem! A gdzie tam! Poczuła wiatr w żaglach i pokłusowała przez drugi trawnik i zniknęła za rogiem. ja w panice gnam co sił z wrzaskiem na pół osiedla: OFELIA!!!!! Po drodze zaglądam pod krzaczory, na trawniku za blokiem biegam, kiciam, wołam, klękam w kałużach patrząc pod te p....ne płożące krzaki (co za osioł je posadził!), zadzieram głowę w korony drzew, pytam wszystkich przechodzących ludzi, czy nie widzieli kota. Nic, kamień w wodę. Wszyscy sąsiedzi, którzy byli na balkonach, wypatrują kota, a ja latam dokoła bloku jak kot z pęcherzem, ze łzami w oczach, igliwiem w rozczochranych włosach i mokrymi spodniami na kolanach, i dalej szukam i się drę. Koniec końców znalazła się. Na szczęście sama znalazła drogę do klatki, ale zamiast grzecznie posadzić dupinkę pod drzwiami i zaczekać, aż ją znajdę i wpuszczę, to przycupnęła na trawniczku za załomem muru, koło dużego kwiatka i siedziała cichutko jak trusia. Była jeszcze chwila grozy, zanim ją złapałam, bo na trawniczek wlazł za mną pies sąsiadów, ale się udało. Wracałam do mieszkania w kotem w ramionach, ręce trzęsły mi się jak staremu pijakowi. Dopiero po dłuższej chwili ochłonęłam. A następnego dnia, nauczona doświadczeniem Ofelia znów wylazła z szelek. Ale tym razem siedziała pod krzaczkiem i dała się z niego wywabić, złapać i ubrać ponownie. Okazało się, że szelki się za bardzo rozluźniły i łatwiej było się z nich wyśliznąć. Nauczka do mnie - na spacerze patrzeć na kota, nie wyciągać komórki i sprawdzać dopasowanie szelek.