Mamy już 7-letnią, rozpieszczoną kotkę, która nie toleruje obcych, zarówno ludzi, jak i zwierząt. Swoją niechęć manifestuje załatwianiem się na dywany, pościel itp. Jest wystraszona, traci apetyt. Na małego syczy i chce go bić. Kocurek jest więc zmuszony przebywać w jednym pokoju z balkonem. Do naszej kotki jest nastawiony pozytywnie, ale wszelkie podejmowane przez niego próby zaprzyjaźnienia się z nią kończą się niepowodzeniem. Dodam, że nie jest to nasza pierwsza próba "dokocenia", ponieważ rok temu przez kilka dni opiekowałam się czterotygodniowymi kociętami, a wcześniej przez kilka lat mieliśmy dochodzącego kocurka, i za każdym razem reakcja naszej kotki była identyczna, straciłam już więc nadzieję na to, że może zaakceptować jakieś inne zwierzę. Ten dochodzący kocurek pojawiał się u nas raz co parę dni, aby się najeść i wyspać. Przesiadywał tylko na balkonie, a naszą kotką ani resztą mieszkania w ogóle się nie interesował - dzięki temu udało się zwierzęta odizolować i po krótkich dąsach ze strony naszej kotki problemy minęły. Nie wyobrażam sobie jednak izolować w ten sposób malucha, który aż się pcha do drzwi, aby zwiedzić mieszkanie
Kolejnym utrudnieniem jest fakt, że od przyszłego tygodnia musimy zaopiekować się chorą babcią - moja mama wraz z siostrą dzielą się opieką nad babcią, biorąc ją do siebie na pół roku - i babcia zamieszka w pokoju balkonowym. Babcia porusza się na wózku inwalidzkim, i mimo najszczerszych chęci nie potrafiłaby utrzymać porządku w pokoju pod naszą nieobecność - a kotek musi mieć w tym pokoju cały swój ekwipunek, łącznie z kuwetą i miskami. Moi rodzice pracują pełnoetatowo, ja natomiast studiuję kierunek, który wiąże się z odbywaniem częstych praktyk terenowych. Drżymy więc z mamą w obawie, jak babcia poradziłaby sobie 8 godzin dziennie z dwoma nielubiącymi się kotami. Babcia bowiem ma sporo różnych schorzeń i potrzebuje spokoju.
Kocurek jest prześliczny, inteligentny, szybko się aklimatyzuje, uwielbia być głaskany, jest wprawdzie troszkę płochliwy, ale pochodzi z porzuconego przez matkę, zdziczałego miotu. Jak na takie "dzieciństwo" jest moim zdaniem bardzo przyjaźnie nastawiony do ludzi i wykazuje ogromną, wzruszającą wolę przetrwania. Nietrudno też zauważyć, że doskwiera mu brak towarzystwa innych kotów, bo bardzo chce zaczepiać naszą kotkę, a ona tylko wydaje z siebie pełne grozy warki i syki - niestety, z dnia na dzień jej agresja nasila się
Jest mi niezmiernie przykro, że nie potrafię małemu zapewnić odpowiednich warunków. Izolacja w jednym, małym pokoiku nie będzie dobra ani dla niego, ani tym bardziej dla babci. Natomiast moją starszą kotkę znam już na tyle, że niestety jestem w stanie przewidzieć jej zachowania. Przez nasz dom przewinęło się kilka kotów, a ona wszystkie traktowała z taką samą niechęcią, zaszywała się w kątach, odmawiała jedzenia i pieszczot. Od małego była "jedynaczką" i niestety chyba jest już za późno na zmiany.
Oddawanie malutkiego do schroniska absolutnie nie wchodzi w grę; do końca życia miałabym wyrzuty sumienia. Może mogłabym zajmować się nim w tym jednym pokoju, ale ze względu na babcię niestety wydaje się to wręcz niewykonalne. I wierzcie mi, codziennie płaczę nad losem tego kotka, bo on tak szybko mi zaufał, ociera mi się o nogi i chodzi już z podniesionym ogonkiem, a ja nie mogę zapewnić mu szczęśliwego życia, bo mój czarny zazdrośnik czyha tylko pod drzwiami i nie pozwala małemu nawet się przejść po przedpokoju...
Bardzo proszę o jakąś pomoc, wskazówkę, radę. Może istnieją jakieś przyzwoite azyle, może ktoś chciałby go przygarnąć? Przy odrobinie cierpliwości jego płochliwość odchodzi w zapomnienie, bardzo lubi się bawić, szuka kontaktu z człowiekiem. Ma dopiero 8 miesięcy, więc miałby jeszcze szansę doskonale zaaklimatyzować się w nowym otoczeniu.
Pozdrawiam i czekam na waszą pomoc
Niedługo wyjeżdżam na praktyki, nie będę mogła tam normalnie funkcjonować ze świadomością nierozwiązanego problemu. Małego też mi żal, ale staram się do niego nie przywiązywać, bo wtedy płakałabym już i nad jednym kotem, i nad drugim. Jakie to straszne, że nigdzie nie można znaleźć pomocy. Nie wiem już, co robić...