1. Harry
Jest u mnie ponad rok. Nikt go nie chce adoptować bo jest FeLV +. Harry jest dużym, rudym, namolnym i przemiłym kotem, nie choruje, ma tylko słabe zęby. Czasem łzawi mu oko. Lubi jeść i rozrabiać. Wykastrowany, zaszczepiony.
2. Lena
Jest u mnie od sierpnia zeszłego roku. Zabrana jako kilogramowy, zaglucony szkielet. Lena nie jest do końca zdrowa, niestety ma przewlekły katar, mimo leczenia antybiotykami zgodnie z posiewem. Lenka jest kierowniczką stada, jest zawsze czujna i gotowa do działania, rozdziela bijące się koty. Jest absolutnie wszystkożerna, kradnie jedzenie, uwielbia pomidory, sałatę i melona. Lubi się przytulać i ssać rękaw. Lena jest po sterylizacji. Nie jest szczepiona ze względu na ciągłą infekcję.
3. Margo
Margo jest u mnie od lata zeszłego roku. Jest uroczą trójkolorową przytulanką, lubi się kłaśc na ramieniu i obejmować za szyję. Kocha koty do szaleństwa. Bawi się jak mały kociak. Miała cieżką i trudną do wyleczenia infekcję ucha, więc wymaga okresowej kontroli, ma też niewielki katar ze względu na bardzo wąskie przewody nosowe. Margo jest zaszczepiona i wysterylizowana.
4. Malenka
Jest u mnie od lutego. To cudowna, towarzyska kotka. Lubi dzieci, dorosłych, koty i psy. Im więcje ludzi i zamieszania tym Malenka bardziej zadowolona. Malenka w schronisku wylizywała się ze stresu, bo nie znosi zamknięcia i ograniczenia przestrzeni oraz samotności. Malenka jest wysterylizowana, ma kolejny raz katar, ale humor i apetyt dopisują.
Cieszy się dobrym zdrowiem, nie ma żadnych problemów, jest grzeczny i kochany. Z Ryszardem są braćmi i mają kuchenną sztamę. Wieczorami uprawiają zapasy i gonitwy. Mężnie przeszli przeprowadzkę. Już na drugi dzień (a przeprowadzaliśmy się na początku marca) chodzili dzielnie i godnie. Apetyty niesłabnące a mruczenie najwyższej jakości. Sznycello jest wybitnie społeczny. O ile Rysio lubi sobie pospać samotnie w którymś z pokoi, o tyle Szyncek zawsze będzie siedział tam, gdzie ludzie. Na szczęście w domu zawsze ktoś jest więc swoją stadną naturę może z powodzeniem realizować. Raz kiedy wyszliśmy do kina, nocował u nas kolega. Mówił potem, że Sznycelek chodził z kąta w kąt i płakał żałośnie. Od tej pory zawsze staramy się żeby miał towarzystwo. Nie jest to trudne, bo prowadzimy taki gościnny dom, gdzie wpada wiele osób i w zasadzie zawsze ktoś pogłaszcze i pomizia za uchem 
ale na pierwszej imię Dziadzi przybrało jakąś dziwną formę 
, oczy nadal fatalne, już zaczynam tracić nadzieję że będzie widzieć. 