Rudi i Pysia III :)

pozytywka pisze:tak se myślę, a może wygram w totka
albo też wyjdę bogato za mąż

A chyba, że. :idea:

Mało kreatywna jakoś jestem ostatnio.... :wink:

To widzę, że nie tylko ja mam problemy z powrotem do pracy po jakiejkolwiek przerwie...

To standard moja droga. Bez względu na wiek i rodzaj wykonywanej pracy. Nie mają tego tylko pracoholicy

niektórzy mają fajną pracę
ale to trzeba mieć mózg w młodości
i odrobinę szczęścia później

Teraz są inne czasy.
Chyba nie chciałabym się tak ścigać :roll:

Chociaż - w młodości byłam bardziej wyrywna i może gdybym dorastała w takich realiach, umiałabym się w nich znaleźć.
Dziś już mi się nie chce.
Odczuwam przede wszystkim przymus ekonomiczny, cała satysfakcja gdzieś wyparowała.

mnie własnie nie chodzi o sciganie
ale robienie czegoś, co sprawia satysfakcję
czegoś co ma sens
czegoś, po czym zostaje ślad, albo co jest potrzebne
przewalanie stosu papierów z lewa na prawo nie zwiększa poczucia szczęścia; szczególnie ze następnego dnia przesuwa się ten stos z prawa na lewo :roll:

wolałabym być stolarzem

Ja w ogóle nie określam siebie poprzez pracę. Praca ma mi zapewnić środki, m.in. na koty. A to, co kocham robię poza pracą.

po tej durnej, nudnej i bezsensownej robocie nie mam często sił, ani ochoty na robienie czegokolwiek, nie tylko tego, co kocham
ale muszę mieć na żwirek i karmę bezzbożową, więc nie ma wyjścia :twisted:

no chyba, że rzeczywiście wyjdę bogato za mąż :mrgreen:

Do niedawna to, że stworzyłam i rozwijam to wysypisko, że znajduję ludziom dokumenty potrzebne do emerytury czy renty, dawało mi satysfakcję, widziałam w tym sens.
Wszystko wyparowało, czasami jeszcze, tak jak ostatnio, zrywam sie do boju, jak coś zaczyna się pozytywnego, wymiernego dziać.
Nie bardzo potrafiłabym już robić coś innego, poza prowadzeniem biura czy sklepu, a nie udało mi się w odpowiednim wieku bogato się sprzedać, bo wierzyłam w miłość, a poza tym byłam zajęta ratowaniem śiwata, no i jestem tu gdzie jestem. :roll:

Ja to bym się mogła odkuć gdyby ktoś wypożyczył mojego HSB za tyle złota ile on waży :mrgreen:

AYO pisze:Do niedawna to, że stworzyłam i rozwijam to wysypisko, że znajduję ludziom dokumenty potrzebne do emerytury czy renty, dawało mi satysfakcję, widziałam w tym sens.
Wszystko wyparowało, czasami jeszcze, tak jak ostatnio, zrywam sie do boju, jak coś zaczyna się pozytywnego, wymiernego dziać.
Nie bardzo potrafiłabym już robić coś innego, poza prowadzeniem biura czy sklepu, a nie udało mi się w odpowiednim wieku bogato się sprzedać, bo wierzyłam w miłość, a poza tym byłam zajęta ratowaniem śiwata, no i jestem tu gdzie jestem.

dlatego wspominałam o posiadaniu mózgu w młodości i szczęścia - później
ten zgryźliwy tekst odnosił się do mnie, ale w gruncie rzeczy dotyczy wszystkich idealistów
lepiej wyjść bardzo bogato za mąż i potem szalenie korzystnie się rozwieść
niż wyjść za mąż z miłości
a potem patrzeć jak więdnie, usycha, umiera w konwulsjach
a kasy z tego ani chu chu

sunshine pisze:Ja to bym się mogła odkuć gdyby ktoś wypożyczył mojego HSB za tyle złota ile on waży

sunshine, ale twój HSB w ogóle jest szczerozłoty chłopak :ok:

edit: dodałam cytaty dla jasności

Pozytywko, ale kasy za to nie dają :mrgreen:

po co ci złoto luzem, jak masz swój własny skarb w domu?

Grzeszysz kobieto :idea:

To jest warte wszystkich pieniędzy świata, choć na codzień czasem trudno o tym pamiętać

Kajam się w popiele. Ale rzeczywiście czasami trudno na codzień o tym pamiętać- szczególnie jak człowiekowi ten Skarb ciśnienie podniesie.
Ale ostatnio po miłym, leniwym popołudniu, wspólnym obejrzeniu bajki, przytuleniu w czasie snu, pomyślałam, że jest mi tak niesamowicie dobrze i bezpiecznie z tym Człowiekiem.

Rudi i Pysia III :)

Kto przegląda forum