Kotomania XII-Antosia [*] , Pynia[*] Adele rujka:(

Wszystko co nas w życiu spotyka ma swój sens, wszystko z wyjątkiem choroby i cierpienia...
Kasiu, życzę Ci, aby jak najszybciej nadszedł czas spokoju i wspomnień, tych dobrych wspomnień.

Dziękuję kochana! :1luvu:

I Tobie życzę kochanie wiele sił ,naprawdę wiele i duuużo zdrowia!

Jeżeli ktoś się śmieje, nie jest wart swojego człowieczeństwa.
Kochasz Antosię, a Ona Ciebie. Dałaś swojej ukochanej koteczce ulgę w cierpieniu, to jest bardzo dużo.

Małgosiu-gdybym wiedziała,że nie uda się jej pomóc-zrobiłabym to wcześniej,ale łudziłyśmy sie i ja i wetka, że jeszcze zaskoczy, że zawalczy!

A takich ludzi-o ile ich ludźmi nazwać można-nie trawię, wcale nie wstydzę sie tego napisać, bo jeśli nie maja litości dla cierpiącego zwierzęcia,bezbronnego-to i nad cierpiącym człowiekiem sie nie pochylą-oni tylko potrafią frazesy głosić-nijak się mające do tego co robią :evil:

Lekarz przysięga, że ratuje życie do końca. A bywa, że to złudzenie

Wiesz, że Antosia się Tobą zajmuje, prawda?

Kasiu trzymaj się dzielnie,reszta futerek Cię potrzebuje.Wiem,że ciężko....ale.

Małgosiu-ja Anecie bardzo ufam-to młoda dziewczyna,nie szczędziła prywatnego czasu,by przychodzić do mnie do domu i nigdy nie wzięła za to pieniędzy!
Tylko zabrakło jej w tej najtrudniejszej dla mnie chwili,wyjechała do Mamy-do rodzinnego domu

Wierzę,że Antosieńka patrzy na mnie z góry i dziękuje mi za to co robiłam,co zrobiłam!
Moja słodka,maleńka kruszynka-zawsze była taka bojowa,zadziorna-miziała sie tylko gdy sama tego chciała,a w chorobie tuliła głowinkę do moich dłoni-szukała dotyku :cry:

A Ptyś miauczy i szuka jej od wczoraj-dziwne-jak chorowała-wcale nie chciał wchodzić do łazienki,a teraz jak jej nie ma miauczy i szuka swojej przyjaciółki

Renatko-muszę sie trzymać-mają tylko mnie

_DanielK_ pisze:Zwierzęta nie są obarczone grzechem pierworodnym, a mimo to, cierpią jak ludzie.
Zrobiłaś co się dało, ja w Twojej sytuacji postąpiłbym podobnie. Nie mógłbym znieść widoku tego strasznego cierpienia,zwłaszcza, jeśli to już był tak zaawansowany stan.
Nie zatrzymuj łez, nie trzymaj tego w sobie. Spotkacie się na pewno po tamtej stronie, kiedyś[

pieknie to powiedziales

moze niektorzy beda sie smiac z tego, co napisze, a niech sie smieja...
kiedy jakis zwierzak, ktorego znalam odchodzi za TM, patrze w niebo i usmiecham sie, wierzac, ze ten zwierzak patrzy teraz na mnie i w myslach mowie do niego: do zobaczenia przyjacielu, badz tam szczesliwy, jestes tam w dobrych rekach, kiedys sie znow spotkamy i wtedy nic i nikt nigdy juz nas nie rozdzieli... To mi pomaga

MalgWroclaw pisze:Jeżeli ktoś się śmieje, nie jest wart swojego człowieczeństwa.
Kochasz Antosię, a Ona Ciebie. Dałaś swojej ukochanej koteczce ulgę w cierpieniu, to jest bardzo dużo.

to prawda-jak to ktos juz wczesniej napisal-to tez akt milosci, bo jesli kogos kochamy to zrobimy wszystko, by ten ktos nie cierpial.

Pisząc "złudzenie" absolutnie nie chciałam napisać nic przeciw lekarce!
Bo Ona także się łudziła, chciała najlepiej. I to jest sens mojej wypowiedzi.
Ptyś wie, co się stało

Zaglądam i przytulam...

Zawsze pozostaje nadzieja-ona gaśnie ostatnia........
Ola tu nikt nie będzie się śmiał z tego co napisałaś-każdy po swojemu przeżywa śmierć.każdy ją inaczej postrzega.Ale tęsknota i żal pozostają.

Ptyś ją tak kochał,a ona jego-tylko jego :!:

-innych kotów nie znosiła szczerze-zwłaszcza nowo przybyłych, a z rezydentów Klary-z wzajemnością! :roll:

Bazyliszkowa pisze:Zaglądam i przytulam...

Dzięki Dorotko!

MalgWroclaw pisze:Lekarz przysięga, że ratuje życie do końca. A bywa, że to złudzenie

niestety ale taka jest prawda... ja wiele lat temu "padlam ofiara bledu lekarskiego", a scislej mowiac: gdy przyszlam do rejonowej lekarki z dolegliwosciami, ta nie chciala dac mi na zadne badania, tylko wmawiala mi histerie. :evil:

A ja cierpialam coraz bardziej, coraz gorzej sie czulam! W koncu trafilam do szpitala, gdzie okazalo sie, ze... wlasciwie nie powinnam juz zyc z takimi wynikami!!! :evil:

W szpitalu-nie powiem-dwoili sie i troili zeby mnie uratowac; dziekuje Bogu za tych lekarzy i pielegniarki, ktorzy wtedy, w tej beznadziejnej sytuacji, niemal bez szans zrobili wiecej niz wszystko, co bylo mozliwe!
Kiedy wyszlam ze szpitala i z wypisem udalam sie do przychodni, do tamtej lekarki, ktora 2 miesiace wczesniej wmawiala mi, ze jestem histeryczka, ze to tylko nerwica, kiedy pokazalam jej wypis ze szpitala, kiedy ona zobaczyla te wyniki, normy poprzekraczane po 100 razy nawet-z ironicznym usmiechem powiedziala tylko: "no, to sie zdarza" :evil:

Zadnego "przepraszam, pomylilam sie", nic! :evil:

a to lekarka z wieloletnim doswiadczeniem! :evil:

A przeciez ona powinna mnie leczyc a nie szkodzic mi! :evil:

Widze, ze Twoja wetka jest naprawde wspaniala, ze to nie praca a powolanie

I wielki szacun jej za to :piwa: