Zaginiona OGRYNIA - już w nowym domu ze swoją przyjaciółką!

dzięki za przekazanie info o papudze ... każdy czegoś szuka

kciuki za poszukiwania :ok:

Każde ogłoszenie, to kolejna szansa dla Ogryni. Liczba osób, które o niej wiedzą, jest już spora. Może ktoś wypatrzy.

mziel52 pisze:Każde ogłoszenie, to kolejna szansa dla Ogryni. Liczba osób, które o niej wiedzą, jest już spora. Może ktoś wypatrzy.

Oby wypatrzył! :ok:

mziel52 pisze:Każde ogłoszenie, to kolejna szansa dla Ogryni. Liczba osób, które o niej wiedzą, jest już spora. Może ktoś wypatrzy.

A ja zaczynam wątpić, coraz bardziej. I nie mam już pomysłu co jeszcze mogę zrobić.
Z utratą tej koteczki, ze skazaniem jej na poniewierkę i śmierć przez ludzką rutynę i brak wyobraźni nie pogodzę się do końca życia. I nie wiem jak sobie z tą świadomością poradzić.
Jak mam z nią dalej żyć. Nie daruję sobie tego, że nie sprawdziłam dokąd koteczka jedzie spod mojego domu, że nie dopilnowałam aby ją zamknąć w klatce po złapaniu, zamiast wypuścić luzem w źle zabezpieczonej piwnicy.
Czy jeszcze będę umiała ufać?

Jest w tym i pozytyw, szkoda tylko że zbudowany na nieszczęściu tej biednej kociny, której życie jest (było?) tak trudne i smutne. To, że Was tu poznałam, że mnie tak wspieracie i okazujecie tyle serca. Dlaczego najczęściej poznajemy się na ludziach w obliczu nieszczęścia?
To jest niesprawiedliwe.
W każdym razie nikomu nie życzę mojego nastroju, moich myśli, mojej rozpaczy. Nie wiem kiedy będę mogła w miarę normalnie funkcjonować. W ciągu ostatnich 3 miesięcy, co miesiąc traciłam kota, w sierpniu Justynkę - jedną z trzech kocich przyjaciółek, ratowałam ją ale przegrała walkę o życie, we wrześniu Piglunię, zabraną z ulicy koteczkę przed 11 laty, umarła po ciężkiej chorobie, w październiku Ogrynię.... :cry:

Tak ale co innego stracić kota po walce z chorobą to można sobie wytłumaczyć ,że choroba była silniejsza.
Dużo trudniej gdy traci się kota przez zaniedbanie czy coś innego na co miało się niewielki wpływ.
Ufać może będziesz umiała ale dużo ostrożniej na pewno ,sto razy będziesz sprawdzała gdzie idzie kot.
Bardzo ciężki czas, ciężkie emocje.
Jesteśmy tu.

Miałam odzew na moją wczorajszą akcję ogłoszeniową. Ogłoszenia wieszałam tam po raz pierwszy.
Na ulicy Dantyszka karmicielka widziała wczoraj kota burego (Ogrynia jest bura) z ewidentnie połową lewego ucha (Ogrynia ma takie), ma chore oko (Ogrynia nie miała w momencie zaginięcia), ogona pani nie widziała, kotka była dość duża (Ogrynia jest spora), siedziała przed domem, gdy pani się zbliżyła, to uciekła, ale nie sprawiała wrażenia bardzo lękliwej (Ogrynia jest lękliwa). Wczoraj widziała ją po raz pierwszy. Widziała jakiś czas temu także obcego burego kota ale nie wydaje jej się, że to był ten sam kot co wczoraj. Chociaż ten pierwszy zaglądał przez okienko piwniczne tak jak to robiła Ogrynia gdy wypatrywała mnie z ulicy przez drzwi wejściowe do mojego budynku.
http://www.fotosik.pl/pokaz_obrazek/44c ... 4fba1.html
Zastanawiam się, czy Ogrynia za mną tam nie przyszła, na tego Dantyszka, bo ona lubiła za mną chodzić po Narbutta.
Pojadę tam dzisiaj pod wieczór i poszukam. Nie podniecam się, aby się nie rozczarować, i być spokojną, bo już i wczoraj i dzisiaj swoją porcję łez wylałam.
Zdaję też sobie sprawę z tego, że mogę jej nie spotkać, a nawet jeśli spotkam i to jest ona to wyzwaniem byłoby jej złapanie, ja tego nie potrafię.

A może ta karmicielka miałaby możliwość pstryknąć jej fotkę? Bo skoro karmi to częściej ją może tam spotkać niż Ty. Miałabyś pewność

Warto sprawdzić każdy sygnał
z tym zdjęciem to dobry pomysł, żeby ta karmicielka zrobiła

marta-po pisze:A może ta karmicielka miałaby możliwość pstryknąć jej fotkę? Bo skoro karmi to częściej ją może tam spotkać niż Ty. Miałabyś pewność

Niestety, ludzie którzy dzwonią nie są skłonni do jakiejś szczególnej współpracy.
Wolę nie wymagać niczego od tej pani, przynajmniej na razie. Kota widziała wczoraj po raz pierwszy. Poza tym zdjęcie musiałoby być robione z lampą błyskową, a ta mogłaby kota wystraszyć. Nowe miejsce, obca kobieta i do tego ta lampa.
Pojadę, zobaczę sama. Jeśli nie spotkam kota, wtedy będę próbować prosić tę panią o pomoc.
Marta, takich ludzi jak Ty nie ma tak wielu :1luvu:

Oczywiście nie poprzestanę na dzisiejszej tylko wizycie, będę tam jeździć w te okolice.

Podczas poszukiwania mojego zbiega wielokroć dopadała mnie czarna rozpacz, raz nawet usiadłam w środku nocy pod płotem i ryczałam jak bóbr...
Warto sprawdzać kazdy, nawet najmniej prawdopodobny sygnal. Wiadomość, że ktoś widział podobnego kota pomaga utrzymać determinację w poszukiwaniach. Mnie duchowo pomagało też wypisywanie się na forum i swiadomość, że ktoś nas wspiera, chcociaz wirtualnie (bo w realu, niestety zdana bylam wyłacznie na własne siły).

Ja też jestem z Wami i, chociaż rzadko piszę zagladam codziennie na Wasz watek. I nieustająco zaciskam kciuki. Moje koty maja prikaz zaciskać pazurki za Ogrynię.
Trzymajcie się...

ja także trzymam :ok:

cały czas!!!!! a takich ludzi jak Marta to trzeba klonować - to cudna dziewczyna i wiele Jej zawdzięczam!!! :1luvu:

No wiecie? :oops:

Głupio mi . . .

marta-po pisze:No wiecie? Głupio mi . . .

Niech Ci nie będzie głupio, jesteś wspaniała, bezinteresowna i tyle w Tobie empatii.
To ogromna rzadkość, wierz mi, parę lat przeżyłam już na tym świecie. :1luvu:

Chatte pisze:Podczas poszukiwania mojego zbiega wielokroć dopadała mnie czarna rozpacz, raz nawet usiadłam w środku nocy pod płotem i ryczałam jak bóbr...
Warto sprawdzać kazdy, nawet najmniej prawdopodobny sygnal. Wiadomość, że ktoś widział podobnego kota pomaga utrzymać determinację w poszukiwaniach. Mnie duchowo pomagało też wypisywanie się na forum i swiadomość, że ktoś nas wspiera, chcociaz wirtualnie (bo w realu, niestety zdana bylam wyłacznie na własne siły).

Ja też jestem z Wami i, chociaż rzadko piszę zagladam codziennie na Wasz watek. I nieustająco zaciskam kciuki. Moje koty maja prikaz zaciskać pazurki za Ogrynię.
Trzymajcie się...

Podpisuję się rękami i nawet nogami pod tym, co piszesz. Forumowe dziewczyny są nieocenione, wspaniałe, dają poczucie wspólnoty i niesamowicie mobilizują. :1luvu:

W realu także jestem sama, nie zliczę ile ja już przemierzyłam kilometrów na własnych nogach. I codziennie, ja nie - ryczę, ja wyję, bo to już nie jest płacz. Z bólu, żalu i bezsilności.

I tak już przez 42 dni.

także ode mnie

Gdyby to Ogrynia była tam na Dantyszka, to przede wszystkim nie należy jej płoszyć. Można karmicielkę wspomóc puszkami i mlekiem, żeby przyzwyczajała kotkę do jedzenia. A kiedy zacznie się stawiać regularnie, to wtedy zorganizować łapankę. Jakiś zapach Babuni też by się przydało zostawić. Coś z kuwety i trochę jej futerka zebranego z miejsca, gdzie siaduje.

Zaginiona OGRYNIA - już w nowym domu ze swoją przyjaciółką!

Kto przegląda forum