Czarny Kocie...(*)....Ruda Łapa i...Kochane rude w domu...

Kubuniu, nie bój się, będzie OK :ok:

Marzenia, bądź twarda! :ok:

Jak IRA

Erin - jestem twarda. Mam twardy kark, plecy... :wink:

ech, ciężko mi, ale ja juz jakoś potrzebuję złapać dystans bo oszaleję...

tak naprawdę zaczynam dzisiaj rozważać opcję zaniechania pomagania kotom... nie da się tak życ jak zyję, nie da się długo żyć w takim stresie... Jestem przekonana, ze żaden kot, który mnie zna nie chciałby abym sie tak denerwowała jak jest teraz...

Marzenia11 pisze:
tak naprawdę zaczynam dzisiaj rozważać opcję zaniechania pomagania kotom... nie da się tak życ jak zyję, nie da się długo żyć w takim stresie... Jestem przekonana, ze żaden kot, który mnie zna nie chciałby abym sie tak denerwowała jak jest teraz...

Po dzisiejszym dniu wiem, że nie mogę i nie chcę tak zyc.
Będąc i żyjąc w takim stresie szkodzę kotom. Denerwuję rezydentki, zaniedbuję siebie więc jestem rozdrazniona i to też wpływa na koty, coraz mam mniej sił, aby ogarnąć coraz trudniejsze sprawy wolnozyjących.
Nie wiem gdzie i kiedy popełniłam błąd.
Nie wiem w ktorym momencie przekroczyłam granicę.
Nie wiem czy i jeśli tak to w jakim stopniu na mój stan wpływa moje pozakocie, osobiste i zawodowe życie.
Wiem tylko że się wypalilam, że potrzebuję umiejętności wycofania się z tak zakrojonej pomocy kotom, wiem że jestem na skraju wyczerpania wszelkiego.
Na dzien dzisiejszy nie umiem się wyłączyć - poszukam pomocy. Albo zmienie siebie (mało realne) albo swoje pomaganie kotom.
Sytuacja jest koszmarna bo patowa.

Kubuś siedział 11 godzin na parapecie na zewnątrz bo wymknął się przez szparę uchylonego okna.
Ja siedziałam 8 godzin pod kamienicą na Saskiej Kępie (sorry, z godzinę opodal w kanjpie na piwie), gapiąc się w okienko na ktorym siedział.
Poczucie nienormalności tej sytuacji oraz bezsilności zabijało mnie na maksa.
Tak się nie da żyć.
Nie umiałam pójść i zająć się, skoncentrowac na czymś innym. Gapiłam się na kota o niczym nie mysląc.

Torpedy szaleją. Maluchy, ktorych boję się wypuścić z klatki na cały dzień bo nie mam przystosowanego mieszkania - mnostwo zakamarków, drobiazgów, pudeł, sznurków... To nie jest normalne myślenie. Chodzę na wizyty pa i się czepiam. Każdy dom ma potencjalne zagrożenia a ja nie umiem ich ocenić.

Tak się nie da żyć. Poczucie odpowiedzialności za koty mnie wykańcza.

Czas na zmiany.

Trochę Cię rozumiem, bo też tak mam częściowo.
Przytulam mocno! :1luvu:

Sposób na drące się kocie pyski? Cztery?
Drzeć się głośniej niż one.
Udało mi się.
Zdziwiły się.
Ja też.

Dzień dobry wszystkim - podczytywaczom i piszącym :wink:

DOOOOBRRRRRYYYYY ! :mrgreen:

Dobry wiefczór

za Kubunia (nie mam żadnych info od pani dziś) :ok:

za torpedy

za mnie

Za wszystko! :ok:

Witam się z Wami

My również się witamy

wyluzuj i będzie dobrze :ok:

Czekam na wieści

właśnie Marzenia-właśnie dlatego ja przystopowałam-
jak zobaczyłam ,na tym chorym forum ,do czego ludzi prowadzi "zatracenie sie w kotach" to postanowiłam uciekać gdzie pieprz rośnie :strach:

... kiedyś myślałam że te opinie o nawiedzonych,zaniedbanych kociarach to "plotki złośliwych panien i starych kawalerów"...
teraz sama wiem że znaczna część kociar jest odrealniona,zakręcona,nieszczęśliwa,rekompensująca sobie cośtam-a to zdecydowanie nie moja bajka.
nie można stracić umiaru bo zatraci się siebie a co za tym idzie i możliwość efektywnej pomocy-ja już zdołałam wyluzować-znowu bywam u "symbolicznego" fryzjera..i tobie też tego z całego serca życzę :ok: