TO JUŻ DWA LATA JAK ODSZEDŁ. puszka już wyadoptowana.

Dorotko, podczytuję Twój wątek. W żadnym języku nie istnieją słowa, które mogłyby ukoić Twój ból. Jesteś dzielnym, wspaniałym Człowiekiem. Podziwiam Cię i bardzo szanuję. Pozdrawiam Cię i przytulam najserdeczniej, jak potrafię.

Dorotko przytaulam

Są ludzie,którzy latami żyją obok siebie, jakoś nie potrafią na wzajem siebie dostrzec. O miłości, tęsknocie coś słyszeli, gdzieś czytali, czasem marzą.

To jest piękne, że potrafiliście kochać się, trwać, być.

Niektórzy przeżyją życie i nie będzie dane im tego doświadczyć.

Ja też przytulam

Dorotko-my niedawno pożegnaliśmy mamę mojej małżonki.Osobę b.wymagającą i czasem niezywkle okrutną.Przez słowa,które padły na koniec nie możemy nawet płakać.
Zazdrościmy Tobie,że masz dobre wspomnienia-my mamy ból i gorycz.Nie możemy się podnieść,a trzeba.
Jesteśmy Tobie Dorotko b.życzliwi i myślimy często o Tobie.
Waldek

Elżbieta pisze:Dorotko-my niedawno pożegnaliśmy mamę mojej małżonki.Osobę b.wymagającą i czasem niezywkle okrutną.Przez słowa,które padły na koniec nie możemy nawet płakać.
Zazdrościmy Tobie,że masz dobre wspomnienia-my mamy ból i gorycz.Nie możemy się podnieść,a trzeba.
Jesteśmy Tobie Dorotko b.życzliwi i myślimy często o Tobie.
Waldek

bardzo współczuje sytuacji .
Dziękuję wszystkim za słowa otuchy.

Wstawiłam lewkonie ,zapaliłam znicza ,posadziłam świeże kwiatki w donicy ,tyle mogłam zrobić ,tylko tyle :cry:

i jak pomyślę ile się złościłam bo ledwo wrócił z urlopu już narzekał że zmęczony ,że źle się czuje itp. :oops:

czemu nie chcemy przyjąć do wiadomości że nasi najbliżsi mogą zachorować..mogą odejść.. :cry:

cywilny braliśmy w najgorszym okresie życia ,2 dzień stanu wojennego ,oszołomy :wink:

zakochane oszołomy.
każdy myślał że ja w ciąży jestem ,teść bez ogródek zapytał ..co jest grane :twisted:

i to jakim tonem :strach:

a my tylko chcieliśmy być razem .
Tata nie był na ślubie bo nie mógł zgasić auta ,jak by zgasił to już by nie zapalił .. :wink:

wracając od fryzjera ze świadkową potraktowano nas jak panienki lekkich obyczajów ,bo kto w tak trudnym okresie i o takiej porze jeździ taryfom wyfiokowany :lol:

to było przecież nie tak dawno ,miałam cudownych rodziców przyjaciół ,najlepszego męża dla którego było najważniejsze abym była szczęśliwa ...

już oba kocie maluszki chore.

Dorotko, dzięki Twojej historii, którą podczytuję codziennie, mam jeszcze większe, jeszcze gorętsze pragnienie powrotu do domu. By nie tracić już ani chwili. Ani jednego wieczora.
Dziękuję Ci za to.
Myślę, że każdy kto odwiedza ten wątek czegoś się uczy.
Nie znajduję słów, by Cię pocieszyć. Może powiem tylko tyle, że jesteś dla nas wszystkich niesłychanie ważna. Nie znam Cię, nigdy nie widziałam, ale często sięgam po Twoją życiową mądrość. Myślę, że więcej jest takich osób, podczytujących z ukrycia. Tylko... nie zawsze piszemy, bo nie bardzo wiemy, co mądrego napisać.

Przytulam.

I ja mocno przytulam(cichy podczytywacz od ponad dwóch lat)

Aniada ,bardzo ci dziękuję za te ciepłe słowa .
witaj Ona_Sc .

zawsze nam się wydaje że pewne rzeczy nas nie dotyczą ,nasi najbliżsi są wieczni ,kłócimy się ,złoscimy ,obrażamy ,a potem chwila refleksji ,byle nie zapóźno ,byle wszystko można było jeszcze naprawić ,zdążyć na czas.
Zawsze wracając z pracy patrzę w okna ,moje okna ,w tych oknach zawsze czekała na mnie moja mama ,czy byłam blisko czy daleko ,zasypywała mnie mnóstwem pytań ,szperała po torbach ,to był gwóźdż programu ,tata się złościł ,a moja najdroższa na świecie mama ,czerwieniła sie z emocji ,wiedziała że coś tam dla niej jest ,zawsze :wink:

taki zwariowany nasz dom był,a nie daj Boże kupiłam sobie ciucha i moja mama pierwsza go dorwala ,juz jej się oczy smiały ,juz mierzyła ,ale nie córciu ,ja tylko tak...wiadomo było że to juz jest jej ,kochałam ją tak bardzo .

Grzegorz we wszystkim mnie wyręczał ,myślę że byłby strasznie nieszczęsliwy gdyby żył i wiedział jak pracuję i ze wracam tak późną nocą ,on wiedział jak panicznie boje się chodzić po ciemku ,jak widzę człowieka to umieram ze strachu :oops:

ale na pewno był by szczęśliwy ze jakoś sobie radzę ,chociaż nie obyło by się bez uszczypliwości ,wszak to ja zawsze twierdziłam że żyjemy z mojej renty :twisted:

mamo ,tato ,Grzesiu ... bardzo was wszystkich kocham ,ale widać powiedzenie miłość potrafi wszystko nijak ma się do śmierci .

Dorciu wspaniale sobie radzisz, a jak to możliwe że to już minęło 2 lata, jak ten czas goni

Dorotko, ale emocje takie jak zdenerwowanie czy gniew pojawiają się niezależnie od nas. Choćbyśmy nie wiem, jak bardzo ich nie chcieli - potrafią zaatakować.
Wiem coś o tym, bo od pewnego czasu tkwię w stanie permanentnej irytacji i nic nie mogę z nią zrobić, chociaż walczę.
Nie miej zatem wyrzutów. Najważniejsze jest, by umieć ochłonąć, a potem wyciągnąć rękę i - zdając sobie sprawę z własnych błędów - powiedzieć "kocham", "przepraszam".
Na złość nic nie poradzisz, ale jeśli zdajemy sobie sprawę z faktu, że była ona niepotrzebna, to chyba już jest dobrze.

Miłego dnia życzę!

Dorciu ściskam. Rozumiem Cię doskonale, też przeżyłam śmierc najdroższych mi osób.
Jesteś dzielną kobietą! :1luvu:

nam było po prostu dobrze razem ,razem kawa ,razem sklep ,razem grzyby ,ryby ,wczasy...dla tego jestem teraz taka samotna .
Jak odeszli rodzice ,największe wsparcie miałam w mężu ..jak zawsze.
a potem zostałam sama na oceanie :cry:

Aniada pisze:Dorotko, ale emocje takie jak zdenerwowanie czy gniew pojawiają się niezależnie od nas. Choćbyśmy nie wiem, jak bardzo ich nie chcieli - potrafią zaatakować.
Wiem coś o tym, bo od pewnego czasu tkwię w stanie permanentnej irytacji i nic nie mogę z nią zrobić, chociaż walczę.
Nie miej zatem wyrzutów. Najważniejsze jest, by umieć ochłonąć, a potem wyciągnąć rękę i - zdając sobie sprawę z własnych błędów - powiedzieć "kocham", "przepraszam".
Na złość nic nie poradzisz, ale jeśli zdajemy sobie sprawę z faktu, że była ona niepotrzebna, to chyba już jest dobrze.

Miłego dnia życzę!

bo takie jest życie ,nie tylko tiuti tiuti ,są emocje ,różne i to też jest potrzebne .

Ja wszystko obracałam ,kłóciłam się a potem mówiłam nooo Grzesiu przeproś mnie ,za co ? przecież to ty się kłóciłaś :twisted:

noo przeproś ..i wychodziło że jeszcze mnie przepraszał :mrgreen:

miał coś tak cennego ,a nawet nie zauważyłam ze coś jest nie tak...tz. widziałam ,ale odsuwałam złe myśli :oops:

bo czemu raptem przestał jeść mięso ,gorzej spał ,był zmęczony....zawsze będę obwiniała siebie ,ale to juz mi w niczym nie pomoże ,a tym bardziej Grześkowi. :cry:

Podczytuję Twój wątek Doroto...
i jestem z Tobą całym sercem

dobry wieczór ,dotarłam do domu ,jak zwykle światło przed domem zgaszone ,ciemnica ,najgorzej jest wejść na klatkę schodową ,ciemną okropnie ,kontakt macam palcamy ... :oops:

a jak już błyśnie to się boję odwrócić bo z tyłu ciemnica :oops:

po psy i biegiem z powrotem ,koszmar .
Szybka kąpiel i do łóżka .
nic przyjemniejszego na ta chwilę nie może mnie spotkać.

chociaż jak by ktoś miał przepis na ciasto z rabarbarem to będę wdzięczna :wink:

dobrej nocki.

Dorciu, proszę przepis:
Składniki
250 g margaryny
1 szklanka cukru
3 łyżki wody
2 jaja
2 szklanki mąki pszennej
1,5 łyżeczki proszku do pieczenia
rabarbar( tutaj jak kto woli, ilościowo:) )

Sposób przygotowania:
Margarynę z cukrem i wodą rozpuścić w rondelku (nie gotować).
Po przestudzeniu dodać jajka, mąkę wymieszaną z proszkiem do pieczenia i dokładnie zmiksować.
Ciasto wylać na wysmarowaną tłuszczem i wysypaną bułką tartą lub mąką średniej wielkości prostokątną blachę.
Na wierzchu delikatnie poukładać pokrojone w cząstki owoce. Układamy je w niewielkich odstępach od siebie, tak aby ciasto miało szansę wyrosnąć.
Pieczemy je na złoty kolor w temperaturze ok. 180-200 stopni.
Gotowe obficie posypujemy cukrem pudrem. Jest smaczne na ciepło i na zimno

A teraz to, co chcę napisać. Usiadłam dziś po pracy, po południu, do pierwszego waszego wątku....twojego i Grzesia, i w ten sposób dopiero o tej porze dobrnęłam tu.
I chodź mnie nie znasz, czuję się bardzo bliska tobie, ze względu na to, że pokazałaś tak wiele uczuć, tutaj, wśród tylu ludzi.
Dorciu, nawet nie wiesz, jak bardzo cię szanuję, za to, jak wszystko przeżywałaś, i przeżywasz, za to że jesteś osobą pełną tak wielkiej miłości i oddania...
PS: Pozdrów Gadzinę:)

TO JUŻ DWA LATA JAK ODSZEDŁ. puszka już wyadoptowana.

Kto przegląda forum