TERAZ MY - reaktywacja ;)

[Hannah12]

Doczytałam, oglądnęła śliczną Pannę Młodą.
Gratulacje i dużo wspólnych wspaniałych i szczęśliwych chwil.

[skaskaNH]

Doczytałam, oglądnęła śliczną Pannę Młodą.
Gratulacje i dużo wspólnych wspaniałych i szczęśliwych chwil.

Dziękuję serdecznie
I witam ponownie w naszym odkurzonym wącie

[Dorota]

Wesołych Świąt!

Mru i Reszta

[skaskaNH]

Mru
Dziękujemy
za życzenia, pamięć i odkopanie wąta.


My od wczoraj polujemy na przysmaki.
Duża ma taką szynkę w jednym kawałku i kroją ją do kanapek.
My obserwujemy... Może uda się przejąć?

Mikuś i reszta

[Dorota]

Powodzenia!

Jak Duza wyjdzie na chwile z kuchni,
to szynka zyskuje status bezpanskiej

Mru

[moś]

Pozdrowienia świateczne od plaskatych i..wszystkiego najlepszego

[skaskaNH]

I dla Plaskatych buziaki od naszego stadka

[skaskaNH]

:D

Powodzenia!

Jak Duza wyjdzie na chwile z kuchni,
to szynka zyskuje status bezpanskiej

Mru

Mru, masz rację, skoro leży samotna, to trzeba się nią zaopiekować
To samo dotyczy leżących bezpańsko plasterków wędliny na talerzu.
Dziś czaimy się dalej. Za chwilę pewnie Duzi zaczną się kręcić po kuchni i wyjmą różne przysmaki... i może na chwilę zostawią je bez nadzoru?
Mikuś

[Dorota]

Mikus!

Ja dzis zjadlem sniadanie.
Po Chipim tez

Potem polnowalem miesa, ktore od wczoraj sie rozmraza.
Potem siedzialem na desce do krojenia.
Potem Duza nie wytrzymala.
Potem zjadlem miecho.

Terror?
Jaki terror?

Mru niewinny

[skaskaNH]

Hyhy
Widzę, że Mru nieźle sobie poczyna

Moje Szkodniki też wykazują zwiększoną czujność, zwłaszcza Mikuś, który przez TŻ-ta został utwierdzony w tym, że wręcz trzeba żebrać o jedzenie Oznajmiłam niedawno TŻ-towi, że stworzył potwora (bo Mikuś od zawsze miał skłonności do żebrania, a TŻ zaczął mu podtykać różne kąski, np. wędliny... ) Teraz nie da się spokojnie zjeść

P.s. Wczoraj przygarnęłam kotka...



Nie, nie, na szczęście nie żywego.
Wracaliśmy do domu, na ulicy leżała sobie jakaś zmoknięta, brudna maskotka. Patrzę - kotek!
Wzięłam do domu, wyprałam, wysuszyłam i chyba go adoptuję
Po kąpieli okazało się, ze jest śliczny Tylko wąsy mu ktoś pourywał, biedactwu, ale nic to, dorobimy

[Dorota]

Zdolny TZ! Mikus jest niewinny!

Ciesze sie, ze to maskotka

Ja z kolei prawie niechcacy dorobilam sie kota.
Drewnianego, stojacego. Jakies pol metra.

Do domu nie przyniose, bo mi Mru zabije, jak spadnie.
A spadnie na pewno.

Stoi wiec na oknie w pracy

[skaskaNH]

Podejrzewasz, że Mru odniósłby obrażenia w tej konfrontacji? Moje doświadczenia z drewnianymi kotami wskazują na coś zupełnie odwrotnego Fakt, kotek nie miał pół metra, ale po kilku lądowaniach z półki coraz mniej przypominał kota.

A mój nowy nabytek siedzi sobie na stoliku
Mam tylko nadzieję, że jakieś dziecko nie płacze za swoją ukochaną zabawką Z drugiej strony - TŻ słusznie stwierdził, że jak ja go nie wezmę, to ktoś inny weźmie, albo kopnie gdzieś w błoto i taki będzie koniec kotecka.

A co do utraty ukochanych zabawek z dzieciństwa - to sama mam taką traumę z lalką, a dokładnie z jej głową
Miałam kilka lat (jeszcze nie chodziłam nawet do "zerówki") i ulubioną lalkę Tomka (rzeczywiscie wyglądała jak chlopiec). Byłyśmy z mamą u rodziny poza Krakowem. W tamtych odległych czasach podróżowało się autobusami PKS, które w dodatku zawsze były koszmarnie zatłoczone i posiadanie biletu wcale nie gwarantowało, że się do tego autobusu wsiądzie. Pchałyśmy się więc do wejścia, ja oczywiście z Tomkiem pod pachą. Już w autobusie zauważyłam, że Tomek nie ma głowy Podróż trwała ok. 4 godziny, a ja podobno przez większą jej część wyłam rozpaczliwie z powodu tej głowy. Po jakimś czasie mama "upolowała" podobną lalkę, ale to już nie było to samo. Hyhy, współczuję pasażerom tego autobusu

[Lemoniada]

Skaska, pokaż kotka

[skaskaNH]

To wymaga czasu, bo jestem już w pracy.
Kurczę, może się przy okazji zbiorę i jakieś zdjęcia Szkodników wrzucę

[skaskaNH]

Zgodnie z obietnicą - oto Tofik

Tofik z kolegą


I jeszcze trochę Szkodników:

Na początek Nusia na swoim ulubionym miejscu (o tym zresztą parę słów później):


Kasia - też na swoim ulubionym miejscu, czyli na okapie kuchennym:


Malutki kotecek wciśnie się do każdego pudełka:


A w ogóle nie ma to jak drzemka:


I specjalnie dla Doroty, która kiedyś o nią pytała - Ćwiartuchna:


Miałam też napisać o Niuńce i jej miejscu na oknie - otóż rzecz wygląda następująco: Nunek ma swoją miejscówkę na oknie u nas w pokoju, ma tam kawałek polarka, sypia sobie tam kociątko lub obserwuje świat i ćwierka do ptaszków na drzewie. Problem w tym, że i inne koty lubią tam siedzieć i jej miejsce zajmują. Nunek zaś nie umie się postawić, ona w ogóle nie ma w sobie agresji, to taki pluszak przytulanka jednym słowem. Zaobserwowałam więc ciekawą rzecz: kiedy Nunek chodzi po pokoju za mną, wydając z siebie pojedyncze pomrukiwania, to trzeba zwrócić uwagę, gdzie się przy tym patrzy (czy przypadkiem nie w stronę okna) - bo Nunek zazwyczaj wtedy chodzi za mamusią i się żali, że mu ktoś miejsce zajął. Należy wtedy zdjąć delikwenta i przesadzić w inne miejsce, a mała wskakuje wtedy na parapet z radosnym mra mra

Z Nunkiem to w ogóle jest ciekawie Bardzo interaktywne stworzenie się z niej zrobiło Co rano odbywa się swoisty rytuał pt. "obchód". TŻ wstaje wcześnie rano do pracy, idzie do łazienki, potem siada w fotelu i zjada szybkie śniadanie. Nunek w tym czasie krąży w te i wewte po pokoju, z głośnym mruczeniem, po czym wskakuje na fotel i wciska się koło TŻ-ta, przy okazji zasadzi mu jeszcze parę baranków Czasami zdarza się, że Nunek zaśpi i nie zdąży na obchód, wpada potem do pokoju, zdziwiona, jak to się stało, i dlaczego bez niej