Oswajanie dzikuna z Koterii. Jest postęp - po latach :)

puszatek pisze:na Marszałkowskiej są jeszcze gdzieś ...drzewa

Pewnie, że są drzewa. A tu to, z którego spadł Szkrabek:

W sumie dwie przecznice od Pigalaka, skąd pochodzi Żabcia. Stąd ich wzajemna skłonność zapewne. Żabcia miała się gdzie uczyć sposobów podrywania :wink:

faktycznie :wink:

uchowały się drzewa
dziwisz się, że ona taka inna...
przecie z Pigalaka

Może to ekscentryczne i niewiele daje, ale zastosowaliśmy przy oswajaniu dzikunki dźwięki mruczenia kociego dostępnego na tej stronie: http://naturesoundsfor.me/.

Kiedy Duszka siedziała w łazience za pralką włączaliśmy jej to mruczenie na maksa i albo siedzieliśmy w łazience np. czytając książki na dywaniku koło brodzika, albo zostawialiśmy ją z tym mruczeniem samą.

Nie wiem, czy pomaga, ale z pewnością nie zaszkodzi:-)

masz rację, nie zaszkodzi

a może pomóc...

U mnie są dźwięki mruczenia w realu - kolegi i koleżanek Żabci. Od początku miała lekcje poglądowe - czyli głaskanie i mruczenie innego kota w jej pobliżu. Tylko że ona jest kompletnie dziką kotką, chyba nigdy wcześniej przez człowieka nie głaskaną. Nie rozumiała, że to dostarcza przyjemności. A mruczenie sygnalizuje nie tylko kocie zadowolenie, ale i stres - więc te moje pokazy mogła różnie interpretować. Dopiero kiedy się przekonała do głaskania, już wie z autopsji, o co w tym chodzi i sama zaczyna mruczeć.
Za to gdy usłyszy z tv pisk dziecka czy zwierzątka - reaguje żywym zainteresowaniem.

Żabcia też tu była. I gdyby nie nadejście ciężkiej zimy, powróciłaby na Pigalak jako egzemplarz trudny do oswojenia.
http://koteria.org.pl/zobaczcie-jak-wyg ... nna-praca/
Kto może niech wspomoże Koterię w głosowaniu na Krakvecie i przez odpisanie 1% podatku.

Ale Żabcia jest ładniejsza, niż te panie z Pigalaka!
I dużo grzeczniejsza.

VVu pisze:Ale Żabcia jest ładniejsza, niż te panie z Pigalaka!
I dużo grzeczniejsza.

no pewnie

Żabusia jest cudna :1luvu:

Najładniejsze w Żabci jest to, że jej wzorek na futerku zmienia się zależnie od pozycji kota. Szczególnie to widać na prawej łopatce, gdzie ma, można rzec, reprodukcję słynnego obrazu Malewicza, czyli równiutki czarny kwadrat na białym tle. Ów kwadrat bywa chwilami rombem, a niekiedy wąziutkim czarnym paskiem. Żabcia nie jest biało-czarna, ale pochlapana w takie wielokątne, oddzielne ciemne plamy na białym podłożu. Co świadczy zapewne o jakimś bardzo dzikim przodku w rodzaju jaguara :mrgreen:

Żabcia, kiedy zbliża się zalotnie do Szkrabka, to ogon ma postawiony do pionu z zadowolenia. A gdy zmieni kierunek i w stronę mojej osoby idzie, to zaraz ogon znajduje się w poziomie, na linii grzbietu. Jeszce trochę pracy przed nami

Żabcia dziś po raz pierwszy siedziała na krześle przy stole, kiedy nadeszłam tam ze swoim śniadaniem, i nie uciekła. Zainteresował ją zapach twarożku z ogórkiem na mojej kanapce i wyraziła chęć spróbowania. W ten sposób pojawiła się na stole i zlizała z ceraty przydzieloną jej część serka. Dałam jej potem osobno na talerzyku, ale to już nie pasowało. W każdym razie przełamała kolejną barierę.

kolejny krok zrobiony

na osobnym talerzyku :?:

też wymyśliła :roll:

lepiej smakuje ze wspólnego...

puszatek pisze:kolejny krok zrobiony
na osobnym talerzyku
też wymyśliła
lepiej smakuje ze wspólnego...

Nie tyle ze wspólnego talerzyka, co z mojego :mrgreen:

Od dawna mam odruch, że kiedy muszę na moment odejść od stołu, to talerz z jedzeniem zabieram i odstawiam w bezpieczne miejsce.
Żabcia pod tym względem też już dołączyła do grupy.
Codziennie trochę śmielsza.

Najlepsze życzenia dla wszystkich przyjaciół Żabci!

Zdrowych, pogodnych i Wesołych Świąt dla Ciebie i Żabci :aniolek:

od piątki puszatka

Oswajanie dzikuna z Koterii. Jest postęp - po latach :)

Kto przegląda forum