Leoncjo - zdecydowanie za dużo jak na jednego kota! Sch Łódź

anahit pisze:Dziękuję Wam kochane za ciepłe słowa. Wciąż wracają natrętne myśli: gdybyś go nie uśmierciła, mijałaby druga doba po operacji. I wyobrażam sobie, że zaczęłoby mu się polepszać, że znowu skacze i zaczyna jeść. Ale ja mu nie dałam szansy nawet na sekundę po operacji... Nie wiem co począć. Idę do jego pokoiku, cały czas zerkam, czy z kryjówki Leosia nie wychynie na mnie jego czarna główka. W pamięci mam jego oczka w tym szpitalnym transporterku i niestety widzę w nich strach. Mam nadzieję, że faktycznie wiedział że jest mój i że go nie oddałam. Mam nadzieję, ze jest przy mnie i że go kiedyś zobaczę i przytulę i że wyjaśnię mu wszystko, że go nie zostawiłam, że żałuję iż dane nam było ze sobą być tak krótko. Mam nadzieję, że wie o tym, że po niego wróciłam i zabrałam z powrotem; że wrócił do siebie, do swojego domu...

Wie Anetko, on wie...

No i pomyślałam jeszcze, żeby złagodzić nieco słowa z moich poprzednich postów, bo nie chcę, aby były przez kogoś nieopatrznie zrozumiane i aby moja siostra wyszła na osobę bez współczucia. Faktycznie stwierdziła, że muszę iść do psychiatry i nawet zaklęła, ale robiła to w dobrej wierze, żebym się otrząsnęła. I myslę, że miała rację, że przynajmniej psycholog by mi się przydał, bo zadręczam innych i siebie. Leoś był jej ulubieńcem - bo ten chłopczyk potrafił w sobie rozkochać - i wciąż dzwoniła pytając o stan jego zdrowia. Leoś też ją odwiedzał i lubił leżeć u niej na kanapie. I w prywatnym pogrzebie Leona to ona mi towarzyszyła i płakała na równi ze mną...
I lekarzom, którzy uczestniczyli w ratowaniu Leosia także tutaj powinnam gorąco podziękowac. To że mnie się wydaje, ze coś nie tak poszło przy próbie pobrania moczu, nie oznacza że tak było. A jeśli nawet, to na pewno nikt nie zadziałał celowo. Wszystkim zależało na ratowaniu kici. To raczej ja wędrowałam od lekarza do lekarza oczekując ziszczenia cudu, który niestety nie nadszedł. Zachowywałam się pewnie jak "Pani wariatka - koszmar wetów" i w dodatku przychodziłam wciąż z nową, gotową diagnozą, która miała obalić fipa... Dziękuję zatem moim wetom za wyrozumiałość i cierpliwość i za ratowanie Leona.