Zestaw słodko/kwaśny: Cuki, Mamba i Buka. Happy end - są DS!

Tak jak moja Troja mi

Moje czarne miłości moje...

Trochę o Buce

Buka jest najbardziej rozgadanym kotem, jakiego znam. Najgłośniej krzyczy oczywiście na pustą miskę

Nie wskakuje sama na kolana, tylko siada obok i miauczy. Jest ulubienicą wszystkich gości, bo od razu po wzięciu na ręce wtula się mocno i mruczy. Ma także alternatywne imię - przez moją przyjaciółkę została ze względu na kolorki nazwana Kotem-Bigosem

Buka coraz częściej sypia też ze mną w łóżku, chociaż najczęściej śpi gdzieś obok, bardzo blisko.

Był problem z Buki sierścią, bo była strasznie skołtuniona, szczególnie na brzuchu. Buka na początku zresztą nie myła się. Na szczęście dała się wyczesywać, a po obserwacji dwóch pozostałych kotów zaczęła się również regularnie myc. Poza tym nie ma żadnych kocich problemów. Jestem bardzo zdziwiona, że praktycznie w ogóle nie zauważam braku zębów.

Tak więc kotek mieszka sobie z nami, jakby był tutaj od zawsze.

Dziękujemy za nowiny! Pięknie się to czyta. Moc buziakow dla Buki

Bardzo się cieszę, że Buka bez trudu się odnalazła i czuje się u Ciebie dobrze. Buka była w schronie jednym z tych nieadoptowalnych kotów, których nie czeka żadna przyszłość, o ile nie trafią do oswojenia do takich ludzi jak Kamila. Aż nie chce się wierzyć, gdy czyta się "po wzięciu na ręce wtula się mocno i mruczy"...

Co do sierści, to trochę jestem zdziwiony, bo w schronie Buka (o ile akurat nie chorowała) nie miała raczej problemów z utrzymaniem futerka. Zwłaszcza po zabiegu usunięcia zębów bardzo poprawił się jej wygląd. Ale najważniejsze, że podpatrzyła u innych kotów, o co chodzi z tym wylizywaniem

Cieszę się ,że są takie wiadomości o Buce. :1luvu:

Pamiętam jej początki..dzikość.
Cameo dokonałaś następnego cudu.!! :ok:

ona poprostu musiala komus zaufac, sercem zaufac i pokochac, zeby pokazac, ze tak naprawde jest wielkim miziakiem :ok:

madra kicia

Moze jakies foto z domku?

Jeju, jak super czytać takie wieści. Myślę o Killerze, Amidze, Kropku, Efezce z Milanówka... i wiem, że jest jakiś procent nadziei dla nich, skoro Buce się udało...

Czasem naprawdę ciężko uwierzyć w niedawną dzikość tego kota, co trzy razy dziennie i dwa razy w nocy przychodzi i donośnym miauczeniem oznajmia, że oto właśnie w tym momencie pragnie być głaskany (i pewnie nie muszę dodawać, że dopóki nie zostanie pogłaskana, koncert nie ustaje). Ale doskonale pamiętam, jak Buka chowała się w kącie zaraz po przyjeździe do nas.

Zdjęć na razie Buka nie posiada imponująco dużo, gdyż dopiero niedawno odkopałam w szafce aparat, ale na pewno to nadrobimy