Dokocenie. Kotka jedynaczka i jednoroczny kotek kastrat

druga połowa rodziny też uważa że co ma być to będzie. tylko ja spać nie mogę i latam za kotami i je głaszczę. zgłupiałam najwyraźniej.

Pozwalam sobie wciąć sie w wątek, bo od dawna myślę o dokoceniu, ale po prostu boję się reakcji mojej rozpuszczonej i rozpieszczonej rezydentki. Jestem na forum juz jakis czas, ale do tej pory tylko czytam, czytam, czytam i podziwiam . Dzis natrafiłam na ten świeżutki wątek / stare na ten temat załatwiłam przed południem/. Mam trzyipółletnia kotkę, swobodnie wychodząca , sterylizowaną. Ostatnio Misia zaczyna robic sie strasznie leniwa, mało wychodzi, w domu cały czas właściwie śpi i doszłam do wniosku, że przydałoby się jej jakieś towarzystwo. Ale... , no właśnie, to ALE. Misia sama pochodzi z dokocenia, wzięłam ją do domu jak miała dwa mies, a w domu był 4letni Kocur, niekastrowany, przecudowny, super mądry zwierzak. Małej nigdy nie zaakceptował, nie robił jej wprawdzie krzywdy, ale na mnie obraził się strasznie , z kota domowego stał sie kotem podwórzowym , przychodził właściwie tylko najeść sie. Misia starała się go obłaskawic, zaczepiała, chciała się bawić, on ją zawsze oprychał i odchodził. Więc praktycznie już wówczas była kocią jedynaczka. Niecałe dwa lata temu Kocur odszedł, nowotwór w gardle, nie było ratunku. Oboje z TŻ przeszliśmy to strasznie. Ale czas leczy rany...A teraz boję się, że z kolei Misia się obrazi, zwłaszcza, ze ma stale do czynienia z innymi kotami i jakos z żadnym nie moze się zaprzyjażnic. Jest tak zaborcza, że kocurka mojej sąsiadki przegania z jego własnego parapetu, żeby tylko "ciocia " ją pomiziała, a nie jego. Niedawno sąsiedzi z drugiej strony ulicy przywieżli kociego malucha, tak ok trzy mies, wzięłam go na chwile do domu - rany jaka była awantura, warczenie , syczenie, prychanie. A potem całe popołudnie biegała po domu i sprawdzała, czy gdzieś go nie ma. I po prostu nie wiem, jak sprawe rozwiązać, zwłaszcza, ze nie mam żadnej możliwości odizolowania kotów od siebie , nawet na krótko, cały domek ma ok 32mkw, nie ma nawet miejsca na drugą kuwetę, z tym, ze Misia załatwia się na dworze, w domu tylko, jak ma areszt.I tu jest kolejny problem, bo kota ma obniżona odporność, testy na FIV i FeL ujemne, ale prawdopodobnie jest nosicielką wirusa KK, miała już zapalenie oskrzeli, ostre zapalenie krtani, często kaszle, więc wetki nie wykluczają astmy. Kociaka chcę wziąć z fundacji, ale mam prośbę - poradżcie, czy lepiej malucha / oczywiście zaszczepionego/ , takiego wolałabym, czy dorosłego?Jakiego łatwiej jej będzie zaakceptować? I jak ją do tego przekonać?

myślę, że przekonać się nie da. raczej sama musi do tego dojsć :-)

u mnie po nocy izolacji kotów kolejna odsłona dramatu. jak tylko koty się zobaczyły - syk i buczenie. kiedy on podchodzi do kotki a ona na niego patrzy, on od razu zaczyna buczeć i ucieka. teraz oba leżą w kuchni przy nas i się na siebie patrzą. ona w pozycji bojowej,on w wyluzowanej.

zaraz wieziemy ją do weta (ma krew w moczu), ale chcemy też obciąć jej pazurki. to ona jest w tym duecie agresorem i ona bije na oślep z pazurami wyciągniętymi. on nie bije wcale. boję się, że coś klemensowi zrobi (już zarobił w oko, ale na szczęście nic się nie stało). jak już nie będzie mieć czym go skrzywdzić pozwolę im iść na żywioł. niech się już dogadują we własnym zakresie.

Noc przetrwaliście

Mam nadzieję, że z tą krwią nic poważnego. Co do pazurków dobry pomysł, sama też mojej kocicy kazałam obciąć. Matko co za sceny dantejskie u weta wyczyniała

Miałam wrażenie, że obdzieram ją z weterynarzem ze skóry... Teraz czekam na nożyczki, aż dostawa przyjdzie i sama będę cięła, ale wcześniej do Leroy po rękawice dla budowlańców pójdę

Co do hykania, buczenia, syczenia i warczenia (u mnie było), czy zauważyłaś że zmienił się dystans kiedy one zaczynają na siebie reagować? U mnie najpierw było z 10 m, następnego ranka już koło 8, coraz mniej i mniej i w końcu 0

Jeśli się zmniejszyło to się pociesz, że jest lepiej

I nadal poddtrzymuję wyluzuj

izka53 pisze:Ostatnio Misia zaczyna robic sie strasznie leniwa, mało wychodzi, w domu cały czas właściwie śpi i doszłam do wniosku, że przydałoby się jej jakieś towarzystwo.

Towarzystwo się przyda na pewno. Mam wrażenie, że przy pierwszym dokoceniu, problemem była za duża różnica wieku między małym zabawowym kociakiem, a dorosłym statecznym kocurem, któremu nie zabawy w głowie. Myślę, że też obecnie lepszy byłby kotek ok. 1 do 2 lat, który jest już w miarę ustatkowany, a wciąż młody.

Ale ja się nie znam, podchodzę tylko do tego na logikę.

kota ma zapalenie pęcherza i dostała dawkę antybiotyku na cały przyszły tydzień. plus urinary i jakieś saszetki witaminowe. u weta była najeżona i niegrzeczna. pewnie myślała, że chcemy ją oddać, skoro już sobie przywieźliśmy nowego ładnego kotka.

co do dystansu to z początku był mały, jakieś 20 cm, potem się zwiększył do metra - dwóch. dziś rzeczywiście bywały momenty, kiedy ona siedziała na parapecie a kładł się na kanapie pod oknem. na oko jakieś 20 cm odległości. wciąż jest syczenie i fukanie. ona na niego, on jest jej ciekawy i chciałby się bawić. ale ona jest chora i zła, więc nawet mnie czasem chce drapnąć.

No właśnie, dobrze rozumujesz - kot nie dość, że chory, to jeszcze go męczą wetami, nerwami i innym kotem... trochę szkoda, że jednocześnie się choroba przyplątała. Ale ogólnie według mnie to stosunki są całkiem niezłe

Opiekowałam się swego czasu trzema kotami znającymi się już x lat. I ich zabawy niejeden raz opatrzone były syczeniem i buczeniem

dziś jest już zupełnie inaczej. to znaczy kocie chyba się polepszył humor bo dostała leki i już jej nie boli. w związku z czym zaczęła wykazywać większe zainteresowanie klemensem. podchodzi do niego, zaczepia. jak się z nią bawiliśmy to była taka popisówa przed nim jak nigdy wcześniej. kota dwoiła się i troiła żeby pokazać jaka to ona jest skora do zabaw. problem w tym, że klemens zdążył już się zniechęcić i wystraszyć. po prostu się jej boi. kiedy ona podchodzi niby to zaczepnie, on buczy i ucieka. było przez to już kilka gonitw po domu. w nocy i w dzień.

raz on chce się integrować, raz ona. nigdy na raz. oka z siebie nie spuszczają i nie leją się boleśnie, ale buczą, syczą i gonią się czasem. ostatnio ona przed nim paraduje niby to bez powodu. po prostu się przechadza. ale on uszy po sobie i stan przedzawałowy.

kiedy im przejdzie :-(

Spokojnie, to dopiero drugi dzień

Ponieważ to ja "nagrałam" żyraffie Klemensa, pozwalam sobie wrzucić jedną jego fotkę, z czasów gdy mieszkał jeszcze w lecznicy...

U mnie dokocenie trwa dwa lata. Koty się nie lubią . Poustalały swoje terytoria i żyją obok siebie bo nie maja innego wyjścia. Do łapoczynów dochodzi codziennie ale krew się już nie leje i to jest sukces. Wiem, że to mało optymistyczne co piszę ale tak też czasem się zdarza.

u mnie dziś rano było gruchanie i zaczepiani do zabawy. może jednak się uda?

a klemens jest dużo przystojniejszy niż na zdjęciu :-)

to wyjątkowo piękny kot. i słodziak straszny. przez niego naszej kocie też się odmieniło i z odludka stała się kotem-który-lubi-się-przytulać :-)

trzymajcie kciuki. koty są same w domu :/

zyraffa pisze: może jednak się uda?

Przecież już się udało :twisted:

Poczytaj swoje wpisy :wink:

Jeśli zaczynają się zaczepiać i bawić, a rezydentka zrobiła się bardziej przytulasta to o czym to świadczy :?:

Trochę pewnie przed Wami, ale ku dobremu idzie :roll:

udało się udało udało!
nie zjadły się! razem spały (łóżko wygrzane w dwóch miejscach obok siebie)
są wyluzowane, nie boją się już swojej obecności. ona mruczy i go zaczepia, on ucieka. ona szczęśliwa jak nigdy przedtem grucha.

sama zacznę gruchać zaraz z radości :-)

No! I na co było Ci tyle stresu

Dokocenie. Kotka jedynaczka i jednoroczny kotek kastrat

Kto przegląda forum