Napoleon żyje, potrzebna pomoc w szukaniu! Janów(mazowieckie

A pies? Może pies go wyczuje...

maja_brygida22 pisze:Czy udałoby się jakoś zawęzić obszar poszukiwań?

Maja, my teraz pilotujemy kilka poszukiwań i jesteśmy zmęczeni, ale spróbujemy choć trochę określić rejon.
Poza tym musisz wiedzieć, że zaginięcie Napoleona to sprawa z zakresu Przeznaczenia, a jego odnalezienie to ruletka. Najlepsze może okazać się podejmowanie decyzji nie rozumowych, a raczej typu losowania lub rzutu kostką. I wierz mi, my mamy tu do odegrania znikomą rolę. Postaram się w nocy coś napisać.

Nie dramatyzujcie z brakiem wody. Coś musi znajdować, w przeciwnym razie już byłoby po nim.
A Wam potrzebny jest spokój.

acha, potrzebuję dokłAdny adres, z którego zaginął

**Adopcje: 12 >>**

no dobra to bez paniki czekamy i zaciskamy kciuki!

hanelka pisze:A pies? Może pies go wyczuje...

Hanelko, to było pierwsze o czym pomyślałam, ale z Baskerka, mimo że jest bardzo kochany, jest ciapa i kota nie znajdzie - tak twierdzi Tata, a On zna go najlepiej, w końcu to Jego pies.

sprobujcie z tym psem! Co wam szkodzi!

miauwe kciuki nieraz zdzialaly cuda, wiec dolaczam swoje skromne 2 mocno zacisniete, zeby sie kicius szybko caly i zdrowy odnalalzl :ok:

Spróbujcie z psem, dajcie mu do powąchania kocyk Napoleona i wyjdźcie na poszukiwania. Dellfin poradziła by zostawić rozumowe podejście. Ja jej ufam. "Tata zna psa i uważa, ze jest ciapa i kota nie znajdzie"... Może tak uważać, ale to jeszcze nic nie znaczy. Pewne rzeczy po prostu się dzieją bez względu na naszą "wiedzę". Spróbujcie. Wszelkich "dziwnych" metod. Nic nie tracicie, może się uda. I wierzyć trzeba! Szukacie żywego, potrzebującego kota. Znajdzie się :ok:

Edit: literówka :oops:

Poprosimy o mocne kciuki za dzisiejsze poszukiwania Napoleonka, oby zakończyły się sukcesem!!! :ok:

**Adopcje: 12 >>**

Kasiu cały czas trzymam kciuki,myslę i jestem za każdym nawet wydawało by sie najgłupszym pomysłem w poszukiwaniach. Nigdy nie wiadomo, co utarfi.
Weźcie tego psa!!!

Jak zaginła Burasia w Falenicy, co rano chodziłam u siebie w miejsce w którym ją karmiłam .Wołałam ją, mając nadzieję ,ze usłyszy i przyjdzie.Chciałam wierzyć,że czuje ,ze ją szukam i tęsknię.