Moje szczęściA w kolorze nieba. DOKOCIŁAM SIĘ!!

może woliera do której kot miałby dostęp..?
:ok:

trzymaj się ciepło.

Mieszkam w domku z ogrodem, to fakt, niestety woliera do postawienia nie jest możliwa (działka jest dziwnie administracyjnie podzielona między rodzinę).
Poza tym w planach jest drugi wjazd na ogród.
No i raczej nie dostanę zgody.

ale zawsze jest jeszcze puszorek i smycz i codziennie spcerki :kotek:

ja się najbardziej boję drzwi, bo okna można zablokować, żeby się nie otwierały szerzej, albo wstawić siatki a przy drzwiach się boję, że się może wysmyknąć pod nogami, wiecie jakiego kot potrafi dostać przyspieszenia

wistra pisze:Drzwi wejściowe chciałabym zabezpieczyć takimi drzwiczkami, jak są dla dzieci, żeby nie szły na schody.
Żeby był taki "przedsionek", aby wyłapać potencjalnego uciekiniera.

to dobry pomysł

http://www.coogans.dk/Us.htm

na dole tej strony są przykłady wolier
może się coś przyda

Bardzo, bardzo dziękuję!

Powrót do domu dziś był straszny.

Nie mam już siły płakać, choć tak bardzo bym chciała. Może nie ściskałoby tak pod serduszkiem

Najbardziej przeszywa mnie miauczenie kotki... Też na swój sposób płacze

Wistra:)
Kiedy pokochamy kogoś – czy człowieka czy zwierzaka, to ból po jego odejściu bywa bardzo dotkliwy.
Ale kiedyś mija…:)
I znów tęskni się za wtuleniem buźki w czyjeś ciepłe ręce czy futerko:)
Jesteś super dziewczyna:) kolejny kociak znajdzie u Ciebie dobry dom:)

Planuję w sobotę odwiedzić 2 hodowle...
Niebieskich bez rodowodu jest mnóstwo, ale ja nie mam ochoty napędzać pseudohodowli.

Albo Preziu wróci sam stając na mojej drodze, albo trochę mu pomogę i wybiorę wymarzonego i wyczekanego z hodowli.

Wiem, ale zdaję sobie sprawę, że jak ja nie kupię, to kupi ktoś inny.
I wiem, że to się raczej będzie kręcić.
Możliwe, że są ludzie który na prawdę dbają o te kociaki, ale...
No jakoś tak.

Siedzę z ręczniczkiem na którym spał Prezes. Chyba go do torebki jutro włożę.
Jakąś ulgę mi to sprawia.

Wistro, bierz kota najszybciej jak się da. Oczywiście zabezpiecz dom.
Straciłam kiedyś 9miesięczną kotkę. Wyczekaną, wymyśloną, najpiękniejszą. I to małe słoneczko było ze mną tylko kilka miesięcy. Zginęła tragicznie. Przez pół roku nie mogłam dojść do siebie. Płakałam nawet kiedy zobaczyłam zdjęcie kota - jakiegokolwiek. W końcu moja siostra się wkurzyła i po prostu sprezentowała mi małą kotkę. Oczywiście Franeczka nie zastąpiła mi Jagi, ale obowiązki i przyjemności związane z małym przybyszem pozwoliły mi nie myśleć o tamtej śmierci.

Byłam z mamą na spacerze nawet, zaglądałam do każdej dziury, czy nie siedzi jakiś maluch i nie czeka na mnie.
Ale dziś jeszcze nie czekał.

Kto wie, może jutro?

Wistra, wiem co czujesz, byłam w podobnej sytuacji. Moja ukochana kotka odeszła kiedy jej dwie córeczki miały 8 tygodni. Nie umiałam sprzedać żadnej. Liczyłam na to, że któraś będzie "kopią" mamusi. W tej chwili maluchy mają 9 miesięcy, są to serduszka mamusi, ale żadna nie jest moją ukochaną Bisią. Tęsknię za nią.

Wiem, że nie będzie taki sam/sama.
Ale wcale mi to nie przeszkadza.

Kocica oszalała, jak poczuła zapach ręczniczka na którym spał Prezes.
Od razu chciała sprawdzić, czy to nie jego mam w ramionach.

Ja sobie mogę jakoś tłumaczyć.
Ale jej? Co mogę zrobić dla niej?

Nie wszyscy zaglądają do kociarni, poza tym Prezes Bis chyba zasługuje, by się tu pojawić

Moje szczęściA w kolorze nieba. DOKOCIŁAM SIĘ!!

Kto przegląda forum