Re: Moje kocistosci - wpadka

[Izabela]

Przytulam.

Księżniczko (*)

[Siean]

Dziękuję.
W domu dziwnie jakoś, gdy nie trzeba biec do weta...

[Georg-inia]

przykro mi, miałam nadzieję, że jednak, jakimś cudem, Księżniczce się polepszy, że uda Wam się jeszcze ukraść trochę czasu

śpij spokojnie, okruszku [']

[Siean]

Niestety... czasem cudy się nie zdarzają.

Wczoraj miałam dość ciężką rozmowę - przyszła z wizytą pani, która miała być DS Kitulka. Przyszła, by zapytać, co u kota i kiedy może go zabrać, a ja musiałam dość dyplomatycznie jej tego odmówić. Z jednej strony rozumiem - ma naprawdę ciężkie życie i bardzo potrzebuje mieć przy sobie kogoś, kto nie będzie na nią krzyczał, awanturował się kto będzie ją kochał za to tylko, że jest, kogo będzie można przytulić. Z drugiej strony - ona sama określa swoją sytuację jako "gehennę". Wierzę jej. I dlatego nie mogę tam oddać kota.

A druga rzecz, i to jest już dobra wiadomość - narośl w gardle Milusińskiej nie ma charakteru nowotworowego. Wet mówił coś o komórkach plazmocytarnych - jeśli dobrze go zrozumiałam, to za powstanie tego guza odpowiedzialny jest ten sam mechanizm, co powoduje plazmocytarne zapalenie dziąseł. No i wyjaśniło się, czemu po antybiotykach i sterydzie tak ładnie się to goiło. Zresztą, cały pyszczek Milusińskiej bardzo ładnie się wygoił.

[Siean]

Mam dość Mam całkowicie i absolutnie dosyć

Wczoraj wieczorem Łupina nie chciała jeść. Cały czas kręciła się niespokojnie: posłanie - kuwetka, posłanie - kuwetka. Powiedziałam mamie, by ja zabrała rano do weta, bo wyglądało mi na to,że kicia ma gorączkę, odwodniła się i, w mojej ocenie, ma zapalenie pęcherza. Mama rano poszła z Łupiną.

Nie ma już Łupiny

Wyniki:
AIAT - 122 U/l
fosfataza alkaliczna - 40 U/l
mocznik - 56.5 mmol/l przy max 11.62
kreatynina - 775umol/l przy max 229
fosfor nieorg. 4.53 mmol/l przy max 3.0
sód 149.4 mmol/l przy min 143
potas - 5.23 mmol/l przy max 5.6
chlorki - 115.1 mmol/l przy min 110, max - 125

Morfologia
Leukocyty - 16,0 G/l przy max 19.5
Erytrocyty - 5.47 T/l przy min 5.5
Hemoglobina - 4.9 mmol/l przy min 5.0
Hematokryt - 0244 l/l przy min 0.25

Do tego doszły szmery w płucach, atonia pęcherza, nadżerki w pyszczku, według wetki także owrzodzenia w jelicie grubym i ogólne wychudzenie na tle mocznicowym... Rokowania - bardziej niż złe.
Mama zdecydowała się szybko

A ja nie wierzę. Nie mogę w to uwierzyć. Że nasza, znajoma, zaufana wetka, tak szybko przekreśliła Łupinę. Że nie wzięła pod uwagę, że ta kotka zawsze była nadpobudliwa i zawsze była szczupła. Nie mogę uwierzyć, że nawet nie rozważyli możliwości spróbowania zbicia kreatyniny. Że nie zrobiono badania moczu, a przecież to mogło wskazać, czy mocznica jest ostra, czy przewlekła.
Nawet nie zaproponowała nawadniania...
Boję się myśli, ze mama nie chciał mieć obciążenia psychicznego leczeniem kolejnego kota
W ostatniej chwili jeszcze oszukała przerażoną, oszołomioną już głupim jasiem (premedykacja nie działała na początku ) kotkę, że zabiera ją do domu...

mam ochotę wyć


Jeszcze urządziła mi awanturę

[casica]

Siean, kochana, szczerze mówiąc nie mam pojęcia co napisać
Może tylko, że płaczę razem z Tobą i bardzo, bardzo serdecznie Ci współczuję
Przytulam

Łupinko

[Anja]

Siean, rozumiem Twoją rozpacz, bo najgorsza jest bezradność czymś takim ściskam Cie bardzo serdecznie
ech weci...

[taizu]

Bardzo, bardzo współczuję

[anna57]

Siean, serdecznie współczuję ...

[Georg-inia]

Boziu, Siean, nie wiem, co powiedzieć trzymaj się jakoś, kochana...

Łupinka [']

[mahob]

Bardzo przykro Siean...
Mogę tylko być z Tobą myślami...trzymaj się.

[Siean]

Dziękuję...

Nie wiem, co jest gorsze - świadomość, że straciłam kota tak nagle, czy jakieś takie poczucie bycia zdradzoną.
Na logikę całą sprawę ujmując, to wyniki były złe, ale się zaraz serce włącza przypominając, że kotka była silnie odwodniona, zestresowana nocą z bolącym pęcherzem i samą wizyta - ona się potwornie bała wetów , więc to mogło mi wyniki zafałszować. Może można było spróbować nawadniania, wypłukania jej, można było złagodzić pastami owrzodzenia w pyszczku, a z drugiej strony pamiętam, jak mi ta właśnie kicia trafiła pod tlen,bo tak się zestresowała samą wizytą. Więc czy możliwe było, by jej pomóc?
Ale wciąż mam wrażenie, że może to była ostra mocznica, nie przewlekła. A mama zdecydowała tak, jak zdecydowała.

Kiedy dwa lata temu umarł Bis, nie zastanawiałam się nad tym długo. Był silnie wyniszczony PNN, od tygodni utrzymywałam go może nie w formie, ale w jednej wadze karmiąc na siłę. Gdy wyjechałam - umarł w ciągu tygodnia. I gdzieś się wtedy zatliła taka myśl - czy mama miała chęć i siłę, by go karmić? Wiedziałam, że zdarza się jej z czegoś zrezygnować, bo, jej zdaniem, nie czuje się wystarczająco dobrze. I wiedziałam, że tego konkretnego dnia większość dnia spędziła ze znajomymi, dopiero późnym wieczorem, jak wróciła, znalazła martwego Bisa w mojej kanapie, gdzie się schronił.
Ale to był Bis, jej ukochany, wypieszczony Bis, który sypiał przy niej. Kot, który był jakby "spadkiem" po mojej babci, a mamie mojej mamy. Więc... odsunęłam tę myśl.
Rok temu, na jesieni, umarła Miki. Też PNN. I też w tydzień czy dziesięć dni po tym, jak wyjechałam. Znów była wątpliwość - czy miała chęć, by chodzić z nią na kroplówki?
Teraz, gdy zdecydowała, ze nie ma siły by nawet spróbować powalczyć o Łupinę...
Wiem, że nie przepadała za tą kotką. Łupa była ciężka w kontakcie - przez to swoje ADHD nie miała w zwyczaju przychodzić i się przytulać - głaskanie musiało być "w przelocie", bardzo aktywne, inaczej uciekała. Nie dała się wziąć na ręce. Sikała po różnych, mocno niewłaściwych miejscach, przez problemy ze zwieraczem odbytu zdarzało się jej też zgubić quu tam, gdzie się nikt tego nie spodziewał. Ale bardzo, bardzo potrzebowała uwagi człowieka, była wdzięczna za każde głaśniecie.
Raz już mama chciała, by ją uśpić - kilka lat temu, gdy Łupina dostała duszności ze stresu. Wtedy wywalczyłam kilka godzin spokoju i obserwacji i wszystko ustąpiło, ale pamięć o tej panice, żeby "uśpić kota, niech się nie męczy, nie mogę na to patrzeć" jakoś tkwi we mnie.
Wczoraj mnie zabrakło.
A wetce zabrakło czasu, spokojnej chwili na rozmowę i rozważenie szans kotki. Tak sądzę.

Czuję się winna. Nawet nie tego, co mi wczoraj zarzucała mama, że to z mojej winy kotka zachorowała, że zaniedbałam ją, ale tego, że nie przewidziałam, nie pomyślałam. Że zaufałam.

[mahob]

Nie znam sytuacji w Twoim domu ale...wydaje mi się, że jeśli mama ci pomaga przy kotach, to powinnaś jej jednak zaufać.
Przypuszczam, że nakrzyczała na Ciebie bo sama nie czuje się dobrze z tą sytuacją. A takie zachowanie to rodzaj obrony - zrzucenie winy czy odpowiedzialności na kogoś innego.
Tak czy inaczej nie jest to przyjemne

[Maryla]

['] współczuję

[Siean]

Nie znam sytuacji w Twoim domu ale...wydaje mi się, że jeśli mama ci pomaga przy kotach, to powinnaś jej jednak zaufać.
Przypuszczam, że nakrzyczała na Ciebie bo sama nie czuje się dobrze z tą sytuacją. A takie zachowanie to rodzaj obrony - zrzucenie winy czy odpowiedzialności na kogoś innego.
Tak czy inaczej nie jest to przyjemne

Nie jest.
Też sądzę, że musiała odreagować swój żal, stres i niepewność, czy dobrze zdecydowała. Właściwie to wiem, że musiała odreagować - na tyle ją znam. Co nie zmniejsza z kolei moich nerwów.
Co do pomagania... to właściwie ja jej pomagam - tak ona to ujmuje. Zajmuję się tą mniej estetyczną częścią opieki - kuwetami, miseczkami, wetem...
A zaufanie... niby jest, ale jakiś taki osad pozostał

Dziś miałam rano spanikowany telefon do pracy, że Kitulek-Lulek ma biegunkę i że mam natychmiast przyjść, iść z nim do weta, bo ona nie może, nie ma siły i boi się powtórki. Ja z kolei nie mogłam - od jutra mam wyjazd, trzeba było parę spraw podopinać. Poszłam z kotem po południu - wygląda na to, że nasz czarny łakomczuszek odchorowuje wycyganiony od mamy kawałeczek kiełbasy. Wystarczyło trochę czasu, by sprawy kuwetkowe się unormowały, zresztą nie było tak źle - jeden czy dwa luźniejsze quu... ale trzeba będzie kota poobserwować.
Niestety, był nakarmiony kurczakiem, więc nie mogłam zrobić badania krwi, a chciałam sprawdzić, co z wątrobą.