Kardamon i przyjaciele (od s. 50) Zojka w DS (od 93)

[Maryla]

a sciany jak sciany, rzecz gustu

[ASK@]

Spełniłam wreszcie swoje marzenie z dzieciństwa. Przy okazji urodzin. A co? Dużym (czyt. starym) też wolno!
Kardomon też zachwycony. To chyba nasza wspólna radocha. Dzielimy ją z Wiewiórką, która tak się zapatrzyła, że aż zasnęła i opadła pysiem tuż przed akwarium.


Na stan ścian proszę nie zwracać uwagi. Remont w planach. Tylko jeszcze...

Widać,ze kociate zachwycone
hanelka prawie każdy kociarz ma takie sciany w posiadaniu, albo będzie miał. Moja parwie nowa zielona cudowna tapeta takze podoba sie kotom. Dobrze słuzy

[Beasia]

Spełniłam wreszcie swoje marzenie z dzieciństwa. Przy okazji urodzin. A co? Dużym (czyt. starym) też wolno!

I bardzo dobrze zrobiłaś, bo marzenia są po to żeby je spełniać
Widzę, że mój kochany rudzielec jest zachwycony rybkami

[zuzzik]

Ja dopiero teraz przypadkiem trafiłam na wątek Kardamona, jest to przeeepięęęękny Rudzielec. A akwarium- juz jego. my mamy telewizory, koty mają akwaria

[hanelka]

Akwarium Kardamon musi się ze mną podzielić, bo telewizora nie mamy

[hanelka]

Zapraszam wszystkich na nasz wspólny zbiorowy wąt.
Przedstawmy się najpierw:

Na początku był Kot. Przyszedł, żeby obrócić mnie o 180 stopni. Przed nim uważałam, że koty są mało kontaktowe i egocentryczne. Córka przyniosła mi go z podwórka od koleżanki, której pod balkonem dzika kotka urodziła kocięta. W sierpniu minie dziewięć lat. Moja pierwsza wielka miłość.

(Kot jest w koszyczku)


Po roku przybył pies. Soser. Facet po przejściach. Zdemolował nam mieszkanie do fundamentów. ma padaczkę. Jest kocioprzyjacielem. Nie znosi psów. Miska na pierwszym zdjęciu należy do psa. Jak widać, nie trzeba sie tym przejmować.




Pięć lat temu, w lipcu przyjechała malutka tri z łódzkiego schroniska. Isla. U nas Wiewiórka. Kochane słoneczko i łobuziak. Najlepsza przyjaciółka Sosera.

[hanelka]

Tego samego roku w październiku pojawili się Kastor i Maniek. Chłopaki z Cichego Kąta. To były adopcje ratunkowe.

Kastor mieszkał wcześniej ze swoim kocim kolegą, też krówkiem, w Krakowie ze starszym panem. Pan rozchorował się, zabrano go do szpitala, z którego już nie wrócił. O kotach nikt nie pomyślał. Kiedy po dwóch tygodniach interwencyjnie otwarto mieszkanie starszego pana, pod drzwiami leżały dwa konające koty. W Cichym Kacie o koty się dba. Ale kastor zupełnie nie potrafił się tam znaleźć. Całe dnie spędzał w pudełku schowany pod kocykiem. Marniał coraz bardziej i zaczął chorować. Na oku pojawił się wrzód, który bardzo długo nie chciał się wyleczyć. Kot poddawał się pomału. Kiedy otworzyłam drzwiczki transportera, jak już przyjechał do nas, wystawił najpierw łebek, rozejrzał się uważnie. Spojrzał na mnie. Wybiegł, rzucił mi się na szyję z okrzykiem: Jesteś! Nareszcie! i tak już mu zostało. Kiedy do mnie trafił, po pierwszych chwilach szczęścia i spokoju rozchorował się bardzo poważnie na nerki. Myślałam,że mnie znienawidzi za te długie miesiące kroplówek, tabletek, badań kontrolnych... Jednak nic się nie zmieniło. Kastor to taki „najmójszy”. W domu nie odstępuje mnie na krok. Nauczyłam się dreptać po kuchni drobnym posuwistym kroczkiem, bo jest prawie pewne, że tuż obok leży Kastor kołami do góry i prezentuje swój gotów do głaskania brzusio. Straszny jest z niego gaduła. Jak chce mi zrobić wielką przyjemność, mówi: mama
Nie potrafię już zasnąć bez niego. Jeśli przegapi moment, kiedy się kładę, wstaję i przynoszę go sobie do łóżka. Moja mała, kochana pierdółka.
Jego kolega był bardziej otwarty i towarzyski. Bardzo szybko znalazł dom. Mieszka w Krakowie. Z jego opiekunką jesteśmy w kontakcie.


Jedno z pierwszych zdjęć Kastorka, jeszcze z wenflonem w łapce.




Maniek po otwarciu transportera wyszedł, rzucił w kąt swój podróżny tobołek, rozejrzał się z zaciekawieniem. Sprawdził miękkość wszystkich obecnych w domu kolan. Przebiegł się górą po regałach. Obniuchał wszystkie kątki. Powiedział: Spoko, daje radę i poszedł szukać misek.
Maniek ma przewlekłe, nawracające zapalenie jelit. Bardzo wtedy cierpi. W zeszłym roku już prawie żegnaliśmy się we łzach. Z pięciokilowego puchatka zostało dwa i pół kilo wyleniałego nieszczęścia. Zawieszał się nad miską i nie był w stanie jeść. Bardzo cierpiał. Karmiłam go strzykawką.
Maniek. Łobuz, Drań i Łajdak.

[hanelka]

Mała, drobna (chociaż nie przy Kocidzie ) czarnulka. Diabełek.
Pierwsza, którą złapałam na osiedlu na sterylkę. Miała dodatni test na białaczkę. Jednak dwa kolejne, zrobione w kilkumiesięcznych odstępach wyszły już ujemne. Niemniej każdego kota, który do mnie przybywa szczepię purewaksem z białaczką.
Została u mnie i bardzo to sobie chwali. Zupełnie nie ciągnie jej na zewnątrz. Kocha inne koty, nie boi się psa. Ode mnie stroni. chociaż bez paniki. Czasem porwie mi z ręki jakiś przysmak lub odważnie wsadzi nos w mój talerz. Jednak mam wrażenie, ze gdyby mnie nie było, nie rozpaczałaby.
Udaje mi się ją pogłaskać tylko wtedy, kiedy zaskoczę ją śpiącą. Cała wtedy sztywnieje i czeka, aż będzie mogła zwiać. Nie gryzie i nie drapie. Jest bardzo łagodna i delikatna.
Ostatnio szczepiłam ją o drugiej w nocy, bo akurat o tej godzinie raczyła wejść do nastawionego od kilku tygodni transportera. Rozsądna dziewuszka wyznaje zasadę: nie drażnić oprawcy, więc jak już ją zaniosłam do weta, można było zrobić z nią wszystko. Nawet nie drgnęła.
Ma piękne, czarne z czekoladowym pobłyskiem i rudawymi światełkami futerko. Mięciutkie i gładkie jak jedwab. Malo głaskane, jak mówi moja młodsza córka. Diabełek nie umie miauczeć. Popiskuje tylko cicho, jak mała myszka.

[hanelka]

W zeszłym roku rodzina powiększyła się o Bodzia i Kocidę z tego wątku oraz Kardamona, który pełni tu funkcję gospodarza, gdyż użyczył swojego wątku reszcie rodziny.

W tym roku dołączyła jeszcze Chajka, z tego wątku i w ten sposób zakończyły się poszukiwania domów dla kotów pani Ady.

Mam nadzieję, że mimbla jest zadowolona - jest dużo zdjęć całej rodziny

[Ja-Ba]

Piękne masz koty - i psa - i pieknie o nich piszesz

[hanelka]

dzięki

[Beasia]

Bardzo się cieszę, że mogłam wreszcie poznać wszystkie Twoje zwierzaki. Tylko jednego brakowało mi na tych zdjęciach właścicielki

[hanelka]

Tylko jednego brakowało mi na tych zdjęciach właścicielki

O, nie, nie! Miałabyś koszmary senne do końca życia

[Beasia]

chętnie zaryzykuję

[ASK@]

No i ja dotarłam choć jak widze mocno spóźniona Inni już dojechali
Miło mi było poznać wszelkiego zwierza i ich dzieje. Pięknie napisałas o nich.

Maniek wygląda jak "moja" Szczęka (SS z Otwocka).