Bubu czyli Maciek - uśmiech szczęścia :) Gabi ['] -pamiętamy

Jakby im nie zależało na Gabi i Bubusiu, a chcieli by kota - wzieli by innego

Jejku, jaka historia :strach:

mam nadzieję że wszystko będzie dobrze, że pozostaną z Wami w kontakcie i że była to dla nich jakaś nauczka. A kiedy wraca Gabi?

Zrozumieli swój błąd. Przecież każdy zasługuje na drugą szansę. Oby koty były teraz naprawdę szczęśliwe :1luvu:

Jadę z Gabusią jutro... Jeśli cokolwiek mi się nie spodoba, albo reakcja Gabusi będzie nie taka, Gabi wraca ze mną. Oni zaakceptowali moją decyzję.

To nie jest prosta i łatwa sytuacja.. Ja mam za sobą nieprzespane noce i tysiące myśli na minutę. I co mam zrobić...
Aneta zna moje wątpliwości i obawy. Nie jestem zwolenniczką drugiej szansy, życie za bardzo dało mi w dupę na "drugiej szansie". I chodzi o Moją Gabisię, bo Gabi jest już moja... W serduchu pozostanie moją na zawsze.

To zależy od Dulencji.
Czy Gabi w ogóle wróci.
Już pisałam, że Magda nie podjęła jeszcze ostatecznej decyzji i nie była z nami u tych ludzi.
Do tej pory była zdecydowanie przeciwna.
Rozumiem Ją.
Sama miałam podobne odczucia...

edit - pisałyśmy jednocześnie :wink:

Przypomniała mi się historia dziewczyny w ciąży, która rozpaczliwie szukała swojego kota, wywiezionego przez rodziców na wieś pod jej nieobecność... Nie pamiętam, który to wątek.
Chcę przez to powiedzieć, że paradoksalnie najważniejsza jest babcia, i to, co ona zrobi.
Bo w szczerość intencji tych państwa zapewne można wierzyć.

Anetko, skoro rozmawiałaś z tymi ludźmi, widziałaś ich reakcję i zachowanie, wierzę że podjęłaś słuszną decyzję. Dobrze ze dałaś im drugą szansę.
Ja kilka lat temu również podjęłam złą decyzję (nie było to oddanie kota do schroniska, ale było to złe, nie miałam wtedy tej wiedzy którą mam teraz, ale to mnie wcale nie usprawiedliwia). Ale teraz wiem że to było złe i gdybym mogła cofnąć czas nigdy bym tej decyzji nie podjęła po raz drugi, nigdy już takiej decyzji nie podejmę. Mimo że minęło już kilka lat cały czas to wspominam i jest mi z tym bardzo źle. Dlatego wierzę że Ci ludzie również zrozumieli swój błąd i teraz będzie już dobrze.

Dobrze zrobiłaś Anetko

Zwłaszcza, że szukali, rozmawiali, żałowali...

Szanuję też Twoją postawę, Dulencjo.

Szkoda, że to wciąż się zdarza... to wmawianie ludziom, że koty są niebezpieczne, w dodatku w tak trudnym dla nich momencie jak w tym przypadku. Przyszło na świat dziecko, cały świat wywrócił się do góry nogami, a tu ktoś jeszcze mąci i ustawia ich życie po swojemu.
Smutno mi właściwie. Z powodu straconego zaufania, zawodu, jakiego doznały te kotki.
Jutro mam zanieść Tośkę na usuwanie kamienia z zębów, a potem idę do pracy. Może ją odebrać TŻ, ale zwieję z pracy, żeby kota widziała, że nie jestem ta zła, która ją zostawia u weta, a TŻ ten dobry, który ją odbiera... że ja też po nią przyszłam. Może wyolbrzymiam, ale myślę, że właśnie tak to mogłaby odebrać, stracić do mnie trochę zaufania.

Duszek686 pisze:Wieczorem w niedzielę pan przyjechał po Bubusia. Popłakał się, jak go tylko zobaczył...
Bubu podbiegł z ogonem w górze i zaczął się ocierać o nogi... Za chwile jednak przypomniał sobie, co sie stało wcześniej i cofnął się trochę... Do transportera wejśc nie chciał - to był ten sam transporter, w którym pojechał do schroniska... Duzi będą musieli trochę popracować nad odzyskaniem zaufania... Zaczęli od ulubionej ryby Bubusia...

Się popłakałam.

Okropnie trudna sytuacja

Kiedy wreszcie przestaną mieć znaczenie stereotypy o kotach duszących ludzi w nocy, o roznoszonych przez nie chorobach ... :evil:

Był kiedyś kapitalny wątek na kotach, młodej mamy z dzieckiem i kotami ... poszukam.

O matko

Kciuki za szczęśliwe zakończenie :ok:

I za młodych, żeby mieli w sobie jak najwięcej asertywności :ok:

Decyzje niesamowicie trudne...
Żeby tylko koty na tym znów nie ucierpiały...
Trzymam :ok:

za wszystko!!

Niesamowita historia...niesamowita.
I jakkolwiek wiem, jak trudno było podjąć Anetce decyzję o oddaniu tam Bubu, to również wierzę, że w obliczu tego wszystkiego - trzeba było dać szansę. Wszyscy popełniamy błędy....jeśli potrafimy się na nich uczyć, jeśli wyciągamy wnioski - to naprawdę zasługujemy na tę szansę. Oczywiście niestety nie ma pewności, że sytuacja się nie powtórzy. Ale tak naprawdę - nigdy nie wiadomo co się w życiu wydarzy

Sądzę, że ci Państwo postąpili uczciwie wyjaśniając powody oddania i szczerze opowiadając o całej historii. Rozumiem ich początkową panikę. Nieszczęśliwy splot wydarzeń, który spowodował taką nagłą, złą decyzję.
Najważniejsze, że przyszło opamiętanie... chęć naprawy....sądzę, że te koty naprawdę są kochane.... a to co się zdarzyło to był splot jakichś nieprawdopodobnych emocji, złych doradców i paniki.....

Kciuki przeogromne za kotki i za decyzję Dulencji - jaka by nie była :ok:

Napisze taki przykład z Wrocławskiego podwórka - kotka spadła z dachu na który weszła z ostatniego pietra z balkonu, dziewczyny ją znalazły, cała połamana, calutka. Zawiozły do jednego weta - wet mówi uśpić, drugi to samo - uśpić, trzeci - nie daję dużych szans ale spróbujemy. Kotkę udało się poskładać (poza miednicą, która się musiała "sama" zrosnąć. Właściciele się w międzyczasie znaleźli, nie widzieli kotki po wypadku. Poryczeli się jak ją zobaczyli, dziewczyny miały wiele wątpliwości, rozważały ale w czasie pierwszych odwiedzin właścicieli w szpitaliku jeszcze kotka choć obolała zaczęła mruczeć na ich widok i łasić się - kochała ich bardzo. Dziewczyny wzięły też pod uwagę to że kotka będzie się lepiej leczyła w znajomym miejscu wśród znajomych ludzi, choć oni wcześniej nie wykazali się odpowiedzialnością i nie ustrzegli kotki przed wypadkiem. Ale zrozumieli swój błąd, poczuli wyrzuty i poczuli się winni i odpowiedzialni za ten wypadek. Postawione były ostre warunki, była bardzo ostra, rzeczowa rozmowa. Właściciele w dwa dni załatwili zabezpieczenia balkonu i okien. Warunkiem było tez podpisanie umowy adopcyjnej! Właściciele codziennie byli w szpitaliku u kotki, kota zachowała swoje imię (choć dziewczyny na początku chciały zmienić). Jak kotka trafiła do właścicieli już po jako-takim dojściu do siebie (nie chodziła) to oni mieli naloty dziewczyn praktycznie dzień w dzień. Okazało się że rzeczywiście bardzo ją kochali a wypadek wynikał z ludzkiej głupoty i niewiedzy. Bardzo dobrze się nią zaopiekowali, tak że kotka zaczęła chodzić, choć były duże obawy że nie będzie (właściciele byli na to gotowi, że będą mieli kaleka kotkę). Kotka jest szczęśliwa a właściciele zmądrzeli.
Ja w takich przypadkach przypominam sobie mojego pierwszego kota którego miałam jak byłam młodym szczylem i nie miałam żadnej wiedzy. Kot nie był wykastrowany i poszedł w długą i choć szukałam go kilka miesięcy to się nie odnalazł. Strasznie przeżyłam jego zniknięcie, wiem jak się obwiniałam wtedy. Dopiero wtedy dowiedziałam się że istnieje coś takiego jak kastracja i co się z tym wiąże. Każdy popełnia błędy i jeśli potrafi je dostrzec i naprawić to zasługuje na drugą szansę. Ale tylko na drugą! i to pod pewnymi warunkami.

Podsuńcie ten watek mlodym Rodzicom.
Niech poczytają, moze skontaktują się

viewtopic.php?f=1&t=91919

Pierwsze zdjęcia są cudowne

Bubu czyli Maciek - uśmiech szczęścia :) Gabi ['] -pamiętamy

Kto przegląda forum