Zestaw słodko/kwaśny: Cukierek, Buka, Torina i Czarna Mamba

Hej słodkości pomazane

Widzę tu niesamowite postępy u Buki

Kamuś, to tuptanie o niczym nie świadczy.. :lol:

Witajcie koteczki, buziaki!

A wy wiecie ze w pierwszym atku Buka nadal figuruje jako kocio
do adopcji wirtualnej TYLKO?
i wcale nienapisane ze Kamilka juz rzmruczała Kocinkę :1luvu:

szkoda ze ogonek nadal w precelku pod brzyszkiem
ale i na to czas przyjdzie
dziewczynki powodzenia :1luvu:

Avian pisze:Hej słodkości pomazane
Widzę tu niesamowite postępy u Buki

ale ja fajnie nazwalas

hihi

Ja mysle, ze Busi potrzeba wiecej czasu niz innym kotom na oswojenie sie itp, ale widze swiatelko w tunelu po jej postepach i mysle, ze bedzie przynajmniej tak, jak z Kayem

Jeszcze oboje z Cukim znajda takie domki, ze wam wszystkim tutaj

oczy na wierzch wyjda :ok:

dune pisze:A wy wiecie ze w pierwszym atku Buka nadal figuruje jako kocio
do adopcji wirtualnej TYLKO?

Bo ona syczała kiedy ktoś tylko na nią spojrzał :ryk:

tak tak. Polecam lekturę I części Milanowskiego wątku. Czytałam go już kilka razy.

MalgosiaD 20.04.09 pisze:A! I jeszcze chciałam napisać, że Korba, którą ja prywatnie nazwałam sobie Buką (postać z Muminków - "Buka wzbudza powszechny strach, jednak nie wiadomo, czy naprawdę jest groźna, czy tylko samotna i nieszczęśliwa"), to moje prywatne wyzwanie. Siedząca w szafce, sycząca, szylkretowa dzika dzicz. Coś mi mówi, że ona bardzo udaje tę dziką dzicz, że w środku Buki jest wieeeelka potrzeba czułości ale i wielki strach. Narazie jeszcze sama nie bardzo wie co z tym zrobić. Dowody? Proszę bardzo. Na początku zostałam obsyczana jak tylko na nią spojrzałam i grzecznie powiedziałam "dzień dobry" Każdy ruch w pobliżu szafki - syk. Piotr złapał to na zdjęciu. A potem pomalutku - podsunęłam trzy kawałeczki żarełka i panienka zjadła. Oczywiście nie wtedy kiedy patrzyłam, ale zjadła. Zatem podsunęłam następne trzy. Dwa centymetry pod nosek. I już nie było syczenia Położyłam kocyk na półeczce Bukowej i tylko na początku dwa małe syknięcia, potem już mogłam kocyk wsunąć do końca półeczki, czyli tak naprawdę mogłam ostrożnie grzebać łapami w JEJ szafce! Buka słucha. I nie wie co robić Jest piękna - po południu wrzucę Bukowe fotki. I nieszczęśliwa. Ale tak sobie myślę, że jak będę do niej mówić i pomalutku pokazywać, że nic złego jej nie spotka to może da się kiedyś dotknąć? A od tego momentu to już tylko kroczek do prawdziwych mizianek Tak jak napisałam - to moje prywatne wyzwanie, będę próbować a potem znajdziemy jej najlepszy domek. A Major? Major w tej samej szafce co Buka. I też udający dzika, skulony w kącie Pan Niedotykalski. Mam słabość do czarnych futerek, więc pomyślałam - ryzyk fizyk - dotknę. I? Okazało, się, że trochę się skulił, głębiej wcisnął w kąt, ale wyraźnie mu się spodobało! I traktorek się włączył jakimś sposobem. Sam się włączył, bo przecież "dziki" Major nie ma traktorka Wyszedł z szafki, pomiział się, pobarankował straszliwie (Major to wielki i silny kocur, jak wciska swoją wielką głowę w dłoń to naprawdę czuć jego siłę ), dotykać do boczków wolno, ale już nie poklepywać , zjadł żarełko i spokojnie poszedł spać. A potem za każdym razem, wystarczyło go tylko dotknąć i już wyłazi, mruczy i nadstawia do głasków. I nawet dwie łapki na moich kolanach też były grane To naprawdę fajne koty. I tak jak pisze Iskra one bardzo potrzebują swojego Domku. Dopiero tam pokażą na co tak naprawdę je stać. Domki - nie marudzić, nie zastanawiać się! Pytać i brać. I kochać! Bo one kochać będą na pewno. Ja to wiem.

Jestem bardzo wdzięczna Ani, Beacie i Rafałowi za oswajanie Buki przez ten rok. To oni zrobili naprawdę bardzo dużo.

Ania, Ty naprawdę nigdy jej nie dotknełaś? :shock:

to żałuj, Buka ma super mięciutkie futerko

Wczoraj poświęciłam jej pół nocy. Wyczesałam, przemyłam oczy, powycinałam kołtuny, które zrobiły jej się na brzuchu od chrupek drewnianego żwirku. Tak dzielnie zniosła moje "fanaberie", tylko raz sykneła kiedy chciałam wyczesać posklejaną sierść na pleckach - to pewnie znaczyło "zostaw", no to zostawiłam. A potem wziełam ją na rączki i chodziłam po pokoju.

Gula na karku coraz mniejsza - podejrzewam ugryzienie. Na zewnątrz (oprócz oczu) kot jest zdrowy, ale musimy zobaczyć co siedzi w środku. Oczy, to narazie najmniejszy z naszych problemów.

Cukierek coraz słodszy, jeszcze trochę i nie będę go umiała oddać...

Na rączkach nosiłas...no nie moge...ale mine to Buka ma zabójczą
ja nie powiem co mowi ta mina :ryk:

ja wiem ze ona byla jaka była ale mialam na mysli raczej ze nie jest uaktualnione
ze juz mruczy i rączkuje

Mam dowody :ok:

Buka nie lubi Renala, ale tuńczyka już owszem

a za kilka dni mamy badania :ok:

Cuki, Cukiś, hm...

Chyba siedzi za szafie :roll:

Super że Buka tak fajnie się oswaja :-)

a cukis to miał juz miec domek chyba, cos sie schrzaniło?
Kitka od dwóch tyg nie ma zadnego ogłoszenia bo wszystkie sie pokończyły
a zainteresowanie było takie olbrzymie....ze szok...

nawet nie chce mi sie nowych robic
ona i tak wciąż chora
czy to jest sens...