Milka, Kropka, Frodo i Sznycek [']. Wiejskie klimaty :-)

Trzymajcie się kochani...

JoasiaS pisze:Sznycuś odszedł wczoraj po południu...

Bądź szczęśliwy po lepszej stronie świata, mój kochany kocie [*]

Przegraliśmy z chorobą. Mam serce roztrzaskane na tysiąc kawałeczków...

Nie wierzę.

Joasiu, daleko, wirtualnie, ale ... jestem.

Byłam na nartach, miałam czas na wyciągach, w padającym śniegu i ciszy, myśleć o życiu, o ludziach, także o Was myślałam, miałam jakieś złe myśli, ech, cholibka.

Wczoraj minęło dokładnie pięć lat od chwili, gdy zrobiłam Sznyckowi pierwsze zdjęcie... Odtąd zawsze 28 lutego obchodziliśmy jego urodziny.

JoasiaS pisze:Wszystko zaczęło się od Sznycka. Przybłąkał się w lutym 2005 r. do drzwi drukarni, którą prowadzimy z mężem. Kiedy zobaczyłam go po raz pierwszy, siedział w paletach przed firmą i usiłował grzać się w słabych promieniach zimowego słońca. Duży czarno-biały kocur z zamkniętymi oczami. Z tych oczu i lewego ucha ciekła paskudna ropa. Ponieważ ani ja, ani mąż nigdy nie mieliśmy zwierząt w domu (nasi rodzice byli nieugięci pod tym względem ), nie bardzo wiedziałam jak się zachować w takiej sytuacji . Stan kota wydawał mi się tak opłakany, że byłam pewna, że on przyszedł w te palety po prostu umrzeć...

Nie dopuściliśmy wtedy do tego. Choć wydawało nam się, że absolutnie nie mamy warunków na posiadanie kota, otoczyliśmy go opieką i dołożyli wszelkich starań, by powrócił do zdrowia. Był z nami dokładnie 5 lat. Uczył nas kociego świata. Sprawił, że odkryliśmy w sobie nieznane wcześniej pokłady wrażliwości. Dzięki niemu zaczęliśmy zauważać otaczający nas świat przyrody i działać dla dobra zwierząt, które potrzebują pomocy.

Dziękuję za wszystko, Sznycusiu. Pozostawiłeś tylko dobre wspomnienia :1luvu:

Gdy wracam do domu, nadal szukam go wzrokiem. Wieczorem odruchowo odkładam okulary na nocny stolik tak, żeby ich nie zrzucił, gdy nocą będzie wskakiwał na niego, by dostać się na moją poduszkę. Kiedy czasem przebudzę się nad ranem, nasłuchuję jego stukającego o podłogę pazurka. Gdy przychodzą chwile, że strasznie chciałabym znów go przytulić, łykam łzy... Wiem, że ta tęsknota w końcu minie, ale na razie ciągle jest i czasem potrafi strasznie zaboleć...

JoasiuS , to były piękne lata i chyba najlepsze dla Sznycka. A on będzie zawsze w pamięci dzięki Twoim zdjęciom, opowiadaniom na forum i książce. I to nie tylko tu na Miau ,ale u każdego kto choć raz Twoją książkę przeczytał. Ściskam mocno.

W tym miesiącu mamy Papcia w kalendarzu :1luvu:

Też nigdy nie zapomnimy ....dał nam wszystkim wiele radości

amyszka pisze:W tym miesiącu mamy Papcia w kalendarzu

Tak

Marcem 2010 rządzi moje kochane kocisko:
Obrazek

Joasiu, nie mogę się napatrzeć na mojego cudownego Papcia. :oops:

Wspomnienia bolą ... ale przyjdzie czas, że będą wywoływały tylko uśmiech na Twojej twarzy, tylko trzeba dać czasowi czas. Prawda staaara jak świat

Dobrego dnia Wam i Waszemu stadu :ok:

alus1 pisze:Joasiu, nie mogę się napatrzeć na mojego cudownego Papcia.

Ta fotka została zrobiona równo rok temu

Patrzę na nią z rozrzewnieniem - taki kochany grubasek :wink:

Myszeńk@ pisze:Wspomnienia bolą ... ale przyjdzie czas, że będą wywoływały tylko uśmiech na Twojej twarzy, tylko trzeba dać czasowi czas. Prawda staaara jak świat

Dzień dobry przy wtorku :ok:

Witaj Joasiu! Miło mi, że pokciukałaś na wątku "prawie mojej"

Jestem dziwnie wzruszona, mam wrażenie, jakby któryś z moich wracał do mnie w innym futerku.

Patrzę na Sznycusia i łezka się kręci.

graszka_gn pisze:Witaj Joasiu! Miło mi, że pokciukałaś na wątku "prawie mojej"

Będę cały czas kibicować :ok:

graszka_gn pisze:Jestem dziwnie wzruszona, mam wrażenie, jakby któryś z moich wracał do mnie w innym futerku.

No tak

. Przecież wierzymy, że wracają w innych futerkach. Myślę, że musi upłynąć naprawdę dużo czasu, by czuć takie wzruszenie i mieć uczucie, że któryś wraca. Ja na razie nie wyobrażam sobie, by jakikolwiek kot mógł zastąpić Sznycka... Trzeba dać czasowi czas, jak mądrze napisała Myszeńka

Nieustanne kciuki Graszko za twoje dokocenie :ok:

Żeczywiście - "mój czas miał już bardzo dużo czasu". Sporo kotów odeszło na przestrzeni trzydziestu lat....
Obecny Czarek (Cezar!) jest pierwszym kotem, który "wrócił". Ale nie moim, tylko naszego nieżyjącego Przyjaciela. Wyglądał dokładnie tak samo, miał taki sam charakter a na imię Klaudiusz.
...........Można by rzec "prezent zza grobu", albo "materializacja ogromnej tęsknoty tego pana po śmierci ukochanego kota".
Tri nigdy nie miałam, więc jestem mocno zdezorientowana :roll:

I jeszcze tylko muszę powiedzieć, że to uczucie nie ma nic wspólnego z "zastępowaniem" ale nie umiem go wyrazić.
Bo każdy nasz... Twój... Wasz... kot jest nie do zastąpienia !

graszka_gn pisze:Tri nigdy nie miałam, więc jestem mocno zdezorientowana

Jeżeli tri są równie charakterne jak szylkrety, nie będziesz się nudzić :twisted:

Joasiu, dopiero przeczytałam o Sznycusiu :cry:

Łzy same napłyneło do oczu, bo wiem, jak musi Cię boleć to rozstanie. Bardzo mi przykro. Przytulam.
Ból po stracie Baksia nadal jest ogromny. Strasznie za nim tęsknię i nie ma chwili bym o nim nie myslała.

Milka, Kropka, Frodo i Sznycek [']. Wiejskie klimaty :-)

Kto przegląda forum