Poznajcie Yoszka. Joszko szuka domu (strona 79).

[miłka]

zatkało mnie że Mecenas tak jest podobny do Josia, a co do tymczasowania go, to gdzieś tak w środku po cichutku wiedziałam, że on trafi do Was kochane Korciaczki Dziewczyny jesteście wielkie, koty nie umieją mówić, ale już pewnie niejeden Wasz tymczas, którego "otwarłyście i wyprostowałyście" wymruczał Wam swoje podziękowania za wielką pomoc, która okazałyście kociej wspólnocie
jedyne skróty od Mecenasa jakie mi przychodzą do głowy to Mecek i Mecuś

[Kociara82]

bo dziewczyny daja kotom sporo swobody. Jesli kot potrzebuje czasu na otwarcie sie, ok, nie ma problemu, dostanie go tyle, ile bedzie potrzebowal. Maja do nich cierpliwosc i sa konsekwentne. Troche sie musza nad kazdym takim kocim "delikwentem" "napracowac" zeby wyszedl na "koty" (zeby nie powiedziec, ze na ludzi hehe ), ale ta ich ogromna wiara w kota... to jest cos niesamowitego! Od poczatku wiedza, ze danego kota zresocjalizuja nie do poznania! Nigdy co do tego nie maja zadnych watpliwosci! Ja podziwiam ta sile u nich. Mecus wygral los na loterii! Kolejny tyski mruczek do dodania na NK Mysle, ze sie z pewnoscia spodoba Josiowym fanom

PS.Mieciu tez fajny skrot

[kalair]

Wow, tu się dzieje! Hej dziewczyny! Nowy pensjonariusz będzie!
Najszczęśliwszy dzień jego życia.

[Amanda_0net]

Ciekawe skąd ja to wiedziałam

[psiama]

Czułam, że sie cos z Mieciem wyświęci. No bo to przecież Mietek, Miecio. A nie widac na gębusi ?
Chłopaku, świat Ci się własnie zmienia !!! Korciaczki

[izydorka]

[Korciaczki]

Mecenas. Długie wąsy, elegancki krawat, żółte łapki.

Strach ma wielkie oczy?
Nic bardziej mylnego.

[Kociara82]

jaki sliczny ale oczeta ma piekne, wielgachne...

[Korciaczki]

Zaraz napiszemy jak się sprawuje w pierwszych godzinach, tymczasem
nieśmiało prosimy tych, którzy znają Mecenasa, jego historię, poznali go
o napisanie czegoś nam o nim.
Jak trafił do schroniska, co lub, czego nie, jak się zachowywał, i w ogóle
miał już dom?

[Ronnie]

Ja Mecenasika widziałam tylko przez chwilę, kiedy biegał po śniegu. Aż żałowałam, że nie mam aparatu w ręce, tak malowniczy widok stanowił.
I mówiłam już, że od razu na jego widok pomyślałam o Joszku, tacy podobni są.

[Korciaczki]

Mecenas już u nas.
Pierwsze wrażenie: Jaki wielki!
Drugie wrażenie: On się boi!

Pierwsze wrażenie poprawne.
Drugie – całkiem mylne.
A dalej, to już zupełnie inna bajka.

Ciekawość – tak, tę cechę w nim widać od razu. Jest kontaktowy, to również można po nim poznać. W miarę odważny jak na pierwszych kilka chwil.

Jest pod łóżkiem. Wyjdzie, nie wyjdzie?
-No chodź, no chodź, no wychodź
Podniesie główkę, wpatrzy się w oczy człowieka, pomyśli. Wyjdzie. Podejdzie do czerwonego kartonu, stojącego tuż obok łóżka i stanie.
-Patrz, tutaj. No masz.- miseczka z wołowiną również spogląda na niego.
Otrze się o karton. Patrzeć będzie dalej. Podniesie jedną łapkę, ściśnie ją w kocią piąstkę, postawi na ziemi. Potem drugą. Kocia piąstka i na ziemię, na podłogę. Ugniata. Patrzy nieprzerwanie. Obserwuje. W oczach czar. Jakaś siła, magnez. On hipnotyzuje. Wielkie oczy.
Opada na ziemię, leży. I wciąż patrzy i ugniata. Bada, a jego chęć kontaktu z człowiekiem zdradza ugniatanie.
Nie podejdzie. Bo się boi. Typ: chciałbym, ale się boję. Jakie to typowe u niektórych kotów…Ale jakie czasem piękne.

Tak było zaraz na początku, jakąś godzinkę po przyjeżdzie.
Teraz zegarek na komputerze wskazuje godzinę dziewiątą z minutami.
Teraz jest inny. Czy to możliwe, że czuje się już u sibie?
Teoretycznie nie. Niby niedotykalski, powinien się schować i rzucać błagalne spojrzenia pod adresem człowieka:
Idź sobie.
Nie rzuca. Łapki wołają co innego:
No chodź tu człowieku…


Jeśli miałybyśmy napisać o nim dwa słowa, napisałybyśmy bez wahania, że Mecenas to super kot, wielki kot. Majestat w każdym calu, elegancja, magia zamknięta w oczach.
On ma to coś.
Kot czarodzieja? Nie, on nie z tych fantastycznym postaci. Chociaż nigdy nie wiadomo.
On twardo stąpa po ziemi, tak bynajmniej oceniamy go na tę chwilę.
Jest, więc go widać. Nie ma go, więc go nie widać.
Mecenas. Wielki Mecenas. Kochany mały kotek

[Petka]

Korciaczki

Mecenas wie, że trafił do dobrych ludzi. Mądry, wspaniały kot.

[Korciaczki]

Tak, to będzie mądry kot.

Dziś zachowuje się jak domowy, mieszkający tu od zawsze kot.
Mruczy. Wpadł w szał ugnaiatania poduszki. Łóżko jest jego przyjacielem. Maszeruje z ogonkiem jak antenka. Ociera się od przedmioty.
Dobijał główką do aparatu i telefonu nagrywajacego filmik.
Tak, iście domowy kot. Ufny. Swój na swoim.
Ale często bywa tak, że koty takie jak Mecenas dziś zachowują się domowo, są ufne.
Ale jutro przypomną sobie kim są i jak powinny sie zachowywać.
Mieliśmy tak, z dziką szylkrecią Morisią, wiemy o co chodzi.
Nie zdziwi nas jutro widok kłębka nieufności, starchu w oczach, jego chęć ukrycia swojego istnienia.
Tak często jest. Może byc i teraz tak. Być jednak nie musi. Czas pokaże.

[Korciaczki]

Pierwsze swe kroki po wypuszczeniu z transporterka kieruje pod łóżko. Pospiesznie znika z pola widzenia wszechobecnym tu ludziom, zaszywa się w Josiowej krainie ciemności. Nowe twarze, nowe zapachy, nowe głosy, w tle słychać psa, który ze zwykłym sobie entuzjazmem cieszy się całym (piszczy: jak ja kocham ludzi i gości!) sobą z wizyty osobistej szoferki Mecenasa, która przywiozała nam tego oto pana we fraku. Nasłuchuje, boi się. Bedąc w schronisku pewnie marzył, by wyrwać się z tego miejsca. Z miejsca przepełnionego głuchym echem kociego płaczu, miejscem gdzie nawet najweselszy kot traci nadzieję, że jeszcze będzie lepiej. Marzył by uciec, do domu. Teraz, teraz nagle znajduje się tam gdzie przecież chciał być. Nie ma jednak tej radości z przebywania w czterech ścianach. On nie wie gdzie jest, on się boi, mimo wszystko chce wrócić tam, gdzie był. Poznał już tamtejsze miejsce, to jest dla niego zupełnie obce. Nie wie czy Ci dwunożni są dobrzy, czy źli, bo skąd przecież. Nie zna ich. W tamtym miejscu poznał już kilku ludzi, poznał jako dobrych ludzi. Tu wszystko jest zupełnie nieznane. A nieznanego wielu się boi, on właśnie jest przestrasozny. I wtedy ludzkie ręce podnoszą materac, zaglądają do niego sprawdzić tylko czy wszystko jest dobrze. I znikają, żeby nie narzucać się kotu...
Po chwili widać, wychylającą się spod łóżka zaciekawioną kocią główkę. Nieśmiało, ostrożnie pingwinek wystawia łapki. I obserwuje. Pierwsze wrażenia? Duży, większy od Josia. Gruby, nie- po prostu grubszy od Joszka, początkowo kociego szkielecika. Skarpetki, śliczne żółto-białe skarpetki, jedna trochę dziurawa, bo prześwituje czarny odcień. Elegancki krawat choć stosowniesze było by słowo apaszka. I te oczy. Duże, żółte z zieloną obwądką po wewnętrzej stronie, zupełnie jak u Jośka. Pierwsza myśl na widok oczu wielkości conajmniej dwudziestogroszówek- to przez strach, niepokój. Oczy jednak niezmieniają swej wielkości, pozostają nadal wielkie. Druga myśl: nic innego jak wielkookiej stworzenie. Po chwili wysuwa się trzecia łapka, i czwarta. Choć kot wciąż stoi pod łóżkiem. Panującą ciszę przerywa chrobot miski i dźwięk przyjazny uszom kota- jedzonko. Wołowinka i chrupki. I w tym momencie niepokój się zmniejsza. Pojawia się za to ocieranie o karton, czerwony ten Josiowy (również ulubiony od Acsa i Fufu- byłych tymczasików), ale w odległości półtora metra od człowieka. Chwila wahania, zastanowienia i kot podchodzi do miski... i resztę czytacie dwa posty wyżej

[Kociara82]

Wateczek cudnego kociego czarusia bedzie?