MIKITKA (*). Nowe życie.

[Ja-Ba]

Dellfin, przytulam mocno.
Biedna kotka, nie dość że wyrzucona to jeszcze w cierpieniu.
Dobrze że się nią zajęłaś, bez wzgledu na rezultat.

A Mikitka wciśnięta między komodę a kaloryfer, nawet jej pogłaskac nie mogę. Wsuwam tylko miseczki z jedzeniem, mimo wkładanych do żarełka leków, żarełko znika.

Chyba bardzo odległy jest dzień w którym zobaczę Mikitkę spokojnie śpiąca normalnie, jak człowiek, na kołdrze.

[Femka]

Wcale nie jest taki odległy. Zobaczysz.
Bądź cierpliwa. Wiem, że łatwo powiedzieć. Ale to jedyna droga.
Mam podobne zmagania za sobą. Nic na siłę, żadnego zmuszania. Daje rezultaty.

[delfinka]

Ale Mikici sie udało i należy sie cieszyć,że przed mrozami trafiła pod dach.Kochana kicia.
Nie zawsze jest źle.

nad Mikitką Opatrzność czuwała i nie pozwoliła zimie zaatakować

[Femka]

Basiu, wiesz dobrze, że nie zawsze jest tak. I nic na to nie poradzisz. Choć ta wiedza ulgi żadnej nie daje.

[delfinka]

masz rację, wiem

[Ja-Ba]

Pakujemy się i zbieramy do drogi. proszę o kciuki by była spokojna, bez niespodzianek, bez nieoczekiwanych postojów w jakiś korkach i by Mikitka jakoś względnie dobrze to zniosła.
Jedziemy z sześcioma kotami

[ASK@]

dobrze będzie zobaczysz.

[Femka]

kciuki trzymamy.

[Jana]

[hanelka]

[Femka]

i co? i co?

[Ja-Ba]

Wreszcie podłączony net - i dobrze
Podróż dobrze, bez niespodzianek.
Mikitka zapakowana w domu do transporterka popłakała troszkę ale w aucie uspokoiła ją chyba obecność pozostałych kotów
Mikitka miała jechać w transporterku na przednim siedzeniu bo na tylnym w naszej małej renówce miałam być ja i pięć kotów.
Wolałam mieć jednak transporter z Mikitką z tyłu, obok siebie by w drodze móc ja uspokoić.
Trochę było nam ciasno, Misia wlazła na półkę pod tylną szybą, Tygryska ulokowała się na moich nogach, Okruszka na górze transporterka a Felek i Szary między mną a transporterkiem. Felek i Szary wyraźnie zazdrościły Mikitce miejscówki w sumie to miały czego bo Mikitce było najwygodniej

Mikitka przez pół drogi jechała spokojnie, bez protestów i nerwów, jedynie oczyska miała mocno, mocno otwarte.

W połowie drogi zaczęła coś mi tłumaczyć - otworzyłam drzwiczki i zaczęłam ją głaskać. Chyba własnie o to chodziło bo kicia nadstawiala do głasków i brzuszek, i bródkę, i główkę.

W domu - jest tu pierwszy raz - jest znowu wystraszona, niepewna. Zaniesliśmy ją na górę do pokoju który bedziemy mogli odizolowac gdy będą w domu goście i gdzie redukuje si,ę do najmniejszego z możliwych minimów jakąś ucieczkę Mikitki.

Na razie leży za wersalką, pod kaloryferem, nie chce jeść. Czyli normalka, tak reaguje na każdą zmianę miejsca.
Ma swój futrzany kocyk, ten na którym spała w Koninie. Ma jedzonko które już troszke poskubała.

mam nadzieję że nad ranem odkryje drzwi tarasowe / zamknięte oczywiście/ wiodące na mały balkonik gdzie swoją stołówkę mają sikorki, mazurki, dzięcioły i co tam jeszcze...

[Femka]

trzymam kciuki za nią.

[Ja-Ba]

trzymam kciuki za nią.

kiedy za dwa tygodnie wrócimy do Konina, bedzie to pierwsza od czasu opuszczenia schroniska podróż Mikitki po której wróci ona do miejsca w którym już raz była..
Do tej pory "ladowała" zawsze gdzie indziej czy można się dziwić że reaguje takim stresem

[Femka]

wiesz co, pewnie lepiej by było, żeby teraz nie zmieniała miejsca. Ale życie jest życie i koniec.
Natomiast mnie się zdaje, że ważniejsze jest, że ona zmienia tylko miejsca, ale Człowiek koło niej zawsze ten sam.