Wciąż nie moge uwiżyc że odszedł. Widać było w nim niesamowitą wolę walki. Ale również to jak bardzo był słaby. Widzę ze nie wszedł wczorajszy mopj post. Pisałam o tym że kociak Nie prycha na agnes. Że jak położe je obok siebie to leżą. Że mamy pierwse lody przełamane, i tak bardzo sie cieszyliśmy. Nawet nie spodziewaliśmy sie ze odejdzie. Żal i smutek pozostanie w moim sercu., ale wiem ze zrobiliśmy wszystko aby mu pomóc. Że nie wylądował w schronisku. Dzisiaj mieliśmy jechać na kolejna kroplówkę i zastrzyk niestety nie doczekał
Cały czas zastanawiam sie czy nie dało sie więcej zrobić nic? Czemu jemu się to przydarzyło, przecież i tak wiele juz przeszedł.... Od wczoraj staram sie zebrać myśli i próbuję nie płakać. Aby nie pokazać dziecku łez, do niej nie dotarło ze kociak nie żyje ;(
Ale w końcu od czego są weterynarze? Przecież my nie zawsze wiemy, jak będzie lepiej...