Ale od początku...
Wczoraj rano zadzwoniła do mnie Kicorek, że jest ogłoszenie,
że babka odda devony rodowodowe za darmo.
Podała mi namiar, wiele się nie zastanawiając - zadzwoniłam.
Pani mówi, że likwiduje hodowlę, są 4 kocice do oddania 2-3-letnie.
Umówiłam się od razu i na umówioną godzinę pojechałam.
Szczerze mówiąc to szok przeżyłam już od progu, bo mieszkanie potwornie małe, ciasne,
a w nim cała rodzina... I do tego hodowla? Szok. Nie wyobrażam sobie, jak to musiało wyglądać,
jak było np. 9 kociaków - zgodnie z opowieściami tej pani.
Zostały 3 kotki do oddania, godzinę przede mną ktoś zabrał białą i czarną pręgowaną.
Szkoda, bo moim marzeniem zawsze była biała devonka.
Z tych pozostałych trzech dwie w ogóle nie wygladały jak devony, jak syjamy raczej.
Podobno jakaś "linia angielska". W mieszkaniu były też jeszcze inne koty - miauczały zamknięte w drugim pokoju. Pani twierdziła, że nie ma już żadnych. Głucha przecież nie jestem...
Moją uwagę od razu zwróciła kotka, która wyglądała jak na devona przystało.
Pani mówi, że "w zasadzie to ona jest zarezerwowana dla znajomej hodowli, ale jakby co, to kto pierwszy, ten lepszy".
Koteczka sama przyszla do mnie na kolana i rozmruczała się, wtulała się w rękę.
Pozostałe dwie nie dały mi się zbliżyć i sykały na mnie.
Jedna z nich, ta najbardziej "syjamowato" wyglądająca, potwornie rozrabiała, na moich oczach odsunęła przykrywkę z garnka stojącego na kuchence, wsadziła do środka łapę i bezceremonialnie wyciągnęła kawałek mięsa i zjadła. Myślę sobie - "o nie, za takiego kota, to ja dziękuję". W dodatku pani powiedziała, że ta kotka jest bardzo dominująca. To mnie utwierdziło, że ta na pewno nie, bo mi już wystarczą dwa dominujące kocurki, które się dogadać nie mogą.
Serce mi się skłaniało do tej, która mi przyszła na kolanka, ale...
Pytam się, ile ma lat. "Aaa, tak ze 4... No 5 ma." Aha.
Pytam się, ile miała kociaków, czy była wystawiana... Pani generalnie nic nie chciała mówić,
wszystko z niej musiałam wyciągać.
Widzę, że kotka ma jedno oko całkowicie ropą zaklejone, a z drugiego też ropa płynie.
"Aaa, musiała ją któraś drapnąć, wie Pani, jak to jest z kotami". Aha.
Widzę, że ma łyse placki, że ma strup na głowie.
"Aaa, uderzyła się". Aha.
Pytam się o szczepienia, odrobaczenie.... "A, jakoś tak z półtora roku będzie...".
Super. Książeczka? "A nie ma, zgubiła się". Rodowód - "A zgubił się".
Sami rozumiecie, że to nie wygladało przekonująco.
Ale kicia przekochana. Aż żal ją było tam zostawiać.
Nie miałam ze sobą transportera, pytam się, czy mają jakiś pożyczyć. Mają. Ufff...
Zabieram kicie.
W domu - przemywam oczki. Zielona ropa leci. Kicia rzuca się na jedzenie,
jakby tydzień nie jadła. Wylizała wszystkie miski do czysta. Żebrała przy stole, jak jadłam obiad,
wykradła mi makaron z talerza, pożerała kawałki kurczka. Dodam, że w "hodowli" koty karmione były Whiskasem, a na moje pytanie, co kotka je, pani odpowiedziała: "Zje wszystko". Super.
Kicia zrobiła bardzo brzydką i śmierdzącą qupkę.
Pozostałych kotów się boi i syka na nie. Do mnie się klei.
Przyszła do mnie do łożka i wtuliła mi się w szyję.
Większość czasu spędza ukryta w tapczanie.
Rano - oczy Nory były jedną wielką ropą. Kotka kicha.
Zabrałam ją więc do weta.
Zapalenie spojówek, rogówka na szczęście w porządku, temperatura, infekcja. Wzdęty brzuszek.
Dostała antybiotyk, została odrobaczona. Jutro kontrola.
Wracam do domu i dzwonię do hodowli w Katowicach, w której kotka się urodziła.
Tyle mi się udało z pani "hodowczyni" wyciągnąć.
Dowiaduję się, że kotka urodziła się 22 marca 2002. Ma więc 7 i pół roku, a nie "4-5".
Rozmowy o "hodowli", w której wczoraj byłam, nie będę cytować, szkoda słów...
Kotka w każdym razie rodowodowa jest, była wystawiana, za wiele dzieci nie miała.
Od małego była przemiła, trafiła najpierw w do dobrej hodowli, tam spędziła 3 lata,
była zadbana. Hodowlę niestety rozwiązano i trafiła... wiadomo gdzie.
No i taka historia. Mam moją wymarzoną devonkę.
Nie jest młoda, nie jest biała, ale jest kochana i cieszę się, że wyciągnęłam ją stamtad.
Kto wie, gdzie by trafiła. "Sprytny sposób na pozbycie się starego kota" - jak powiedział pan z hodowli, gdzie się kotka urodziła.
Ludzie są naprawdę straszni! I to kobieta, która uważa się za HODOWCĘ (na szczęście już BYŁEGO). Pozbywa się kotów, jak niepotrzebnych przedmiotów. A jak o nie dbała - sami widzicie.
Szlag mnie trafia i najchętniej bym tej pani powiedziała wszystko, co o niej myślę.
Ale najważniejsza jest kicia.
Mam nadzieję, że się zaklimatyzuje i będzie jej u nas dobrze.
Wet powiedział, że "ją z tego wyprowadzimy".
A jak wyzdrowieje, trzeba będzie ją ciachnąć.
I tym sposobem zyskaliśmy "seniorkę rodu"
Rysiek, Mefisto i Nikita wystraszone, nie zbliżają się.
Cały wieczór wczoraj przesiedziały pod wanną.
Rudzik w amoku, lata jak wariat i tylko kombinuje, jakby tu kotkę obwąchać. A ona nie pozwala.
Trzymajcie kciuki, żeby było dobrze.
Kicia musi mieć w końcu dobry dom.
Teraz znów siedzi w kanapie, obraziła się za wpuszczanie kropli.
Widać, że bardzo ją szczypie i nie daje sobie wpuszczać.
Zrobiła znów brzydkiego qupala, ale robali nie widziałam.
Jest też brudna, ma matową sierść i śmierdzi papierochami,
ale to kwestia czasu. Pamiętam, jak Nikita wyglądała i pachniała, jak ją przyniosłam ze schronu.
Albo Rudzik, który sypiał w kotłowni na węgiel...
Prosimy o kciuki!
Rodzinie jeszcze nie powiedziałam, bo ojciec chyba zawału dostanie.
A znajomi... oni już dawano uznali, że powinnam się leczyć i przez te koty
nie znajdę nigdy faceta. Trudno, olać to
Kciuki za kicię 
do połowy wątków zresztą.
- u mnie tak bywa. Widocznie żle, lub za słabo, nieudolnie wizualizuję marzenie. To znaczy ja ich wcale nie wizualizuję i pewnie dlatego. 
Wiesz ja tam mu się za bardzo nie dziwię bo oczami wyobraźni może widzieć Cię w otoczeniu 30-tu kotów bez środków do życia 