Historia dużej już Gadżetki i Niuniuni - TO JUŻ ROCZEK! :)

[Erin]

Oj, przydałoby się.
Pozdrowionka i głaski!

[nanetka]

Dzień dobry Dziewczyny!
U mnie wczoraj był spokój. Wszyscy leniuchowali, nawet koty Spały jak "zabite"

[Ulla]

Moje za to dzisiaj jakby się szaleju napiły! .
Szaleją strasznie, ganiają się z jednego końca mieszkania w drugi, tarmoszą gdzie popadnie, tylko futro fruwa .
Chyba skumulowały energię w gorące dni, a dziś dają jej upust

[Erin]

Cześć Kochani!
Pozdrawiamy porannie szalone koteczki i Dużą

[nanetka]

Dzień dobry! Co u Was słychać?

[Ulla]

Witajcie dziewczyny!
Potrzebuję pomocy, bo nie bardzo wiem co robić .

Pod blokiem mojej siostry jest maleńki koteczek, który został tam wyrzucony do śmietnika . Zainteresowała się nim blokowa kociara, która wstawiła mu kartonik do śmietnika i rozpytuje wszystkich przechodzących, czy by ktoś nie chciał przygarnąć maleństwa. Pewnie podrzuca mu też coś do jedzenia. Kituś jest czarno-biały i podobno śliczny (niestety nie widziałam go, choć dzisiaj byłam u siostry), ma ok. 2-miesięcy i naprawdę potrzebna mu pomoc .

Nie wiem, kto w Krakowie mógłby go wziąć na tymczas i poszukać mu prawdziwego domku? .
Poradźcie coś proszę, bo takie maleństwo chyba nie ma zbyt wielkich szans na przeżycie w śmietnikowych warunkach :(.

[nanetka]

Kurcze Ula, może warto odezwać się do Ewy?

[Ulla]

Kotka dziś też nie było .
Mam tylko nadzieję, że ktoś go przygarnął i trafił w dobre ręce .
Siostra ma podpytać tę blokową kociarę, jak ją spotka, czy coś wie na jego temat .

Za to moje dziewczynki dzisiaj czuły się jak na wywczasach . Spędziły cały dzień rozwalone na drapaku, a raz na czas przeciągały się leniwie . Jedynym ich zajęciem było podejście do miseczki na posiłek, albo zaliczenie kuwety .
Maleństwa moje kochane

[nanetka]

No to pełen loozik Ale należał im się dzień błogiego lenistwa. W końcu codziennie ciężko pracują

[Erin]

Dobry wieczór
Pozdrawiam powojażowo Cioteczki i Koteczki

[nanetka]

Dzień dobry Dziewczyny! Jak samopoczucie w piątek?

[Erin]

Dzień dobry!
Słonko w końcu wyszło

Pozdrawiamy serdecznie!

[nanetka]

Dobry wieczór! Jak po weekendzie?

[nanetka]

Haloooo! Dziewczyny! Żyjecie?

[Ulla]

Żyjemy nanetko, ale do dzisiaj rano, nie było to pewne...
Właśnie wróciłyśmy do Krakowa .
Postanowiłam, że wyjadę na parę dni z dziewczynkami do Mamy, żeby też troszkę odpoczęły od krakowskiego powietrza. I były rzeczywiście przeszczęśliwe móc pohasać po trawce i kwiatkach Babci, choć na początku pobytu przerażał je wielki świat .
Do wczoraj rano... Wydarzyło się takie nieszczęście, że jak o tym piszę, owładnia mną strach i przerażenie .

Otóż wczoraj rano, gdy Mama wstała i otworzyła drzwi na podwórko, Gagunia wypsnęła się jej między nogami i czmychnęła w ten wielki świat... Mama próbowała ją przytrzymać za główkę, ale się jej wyrwała. Zaczęłyśmy jej szukać po podwórku - bez rezultatu .
Zapadła się pod ziemię .
Zaczęłyśmy więc chodzić po okolicy (jest to osiedle domków jednorodzinnych) szukając jej i nawołując. Dołączyła się też siostra na rowerze, mama zaangażowała sąsiadów. Wszyscy szukali Gaguni, a po kotku ani śladu . Od rana schodziłam okolicę wzdłuż i w szerz, ale po południu zaczęłam już tracić nadzieję, że ją znajdę . Wypłakałam wszystkie chyba łzy i co przeżyłam tego dnia, nie da sie opisać .
Zrozpaczona, nie mogłam siedzieć w domu i czekać, chodziłam więc do wieczora po okolicy płacząc i nawołując maleńką . Schodziłam chyba dziesiątki kilometrów zaglądając ludziom na posesje i wchodząc na podwórka, gdy się dało.

Gdy zapadł zmrok, nie liczyłam już na nic . Doszłam do wniosku, że nie mogła zniknąć jak kamfora, tylko pewnie ktoś ją sobie zabrał, bo taka jest śliczna .
Ale mimo ciemności, nadal kontynuowałam poszukiwania Gaguni - zrobiło się cicho, więc nawoływałam ją w nadziei, że usłyszę ją kwilącą, że może gdzieś wpadła i nie może się wydostać, że może mnie usłyszy i przybiegnie... i nic z tego.
Chodziłam tak do 11 w nocy, potem jeszcze o wpół do pierwszej w nocy...
Nie miałam siły już płakać, wyryczałam chyba wszystkie łzy z siebie, byłam tak zrozpaczona, że nie wiedziałam co mam z sobą zrobić . Nie wyobrażałam sobie powrotu do Krakowa bez Gaguni .
O pierwszej, kompletnie wykończona i spłakana, położyłam się spać.

Mama obudziła się ok. 4 rano i od razu poszła zaglądnąć na schody.
I stał się chyba CUD!
Z krzykiem radości obudziła mnie, że Gagunia wróciła! .
Myślałam, że śnię! A maleńka rzeczywiście wbiegła do domu z podniesionym ogonkiem! . Cała i zdrowa! . Podobno był z nią jakiś inny kotek...
Wycałowałam maleństwo, wypieściłam i wzięłam do łóżka. Ale uprzednio założyłam jej smyczkę, którą założyłam sobie na rękę . I w takiej konfiguracji dospałyśmy do 9 rano.
Ulga jakiej doznałam, jest niewyobrażalna! Do tej pory nie mogę uwierzyć, że po 24-ch godzinach wróciła i odnalazła drogę do domu na obcym terenie. Nie wiem, gdzie była, co robiła - pachniała wiatrem, gdy ją wyściskiwałam po cudownym powrocie.
Dla mnie to na pewno cud, że się odnalazła, ale może pomogły miejscowe kotki, które patrzyły na mnie, gdy ją nawoływałam? .

Niunieńka też chyba mocno przeżyła brak siostrzyczki . Cały dzień nic nie jadła, nie piła, nie była w kuwecie. Miała tylko takie przestraszone oczka, gdy ją brałam na ręce, żeby ukoić swój straszny ból .

Maleństwa moje kochane .

A teraz Gagunia leży na biurku na kocyku rozwalona jak gdyby nic się nie stało . A Pańcia straciła chyba z 10 lat życia, po tym co przeszła wczoraj...