Ruda szczęśliwie dotarła do Poznania a z nią dwa dobermany ze schronu w Łodzi. Podróż tym razem mieliśmy hardcorową. Najpierw Ruda pozbywała się powoli obfitego śniadania 
Na nasze szczęście było gotowane ale i tak śmierdziało, że ja nie miałam ochoty na zjedzenie swojego. Potem łódzki pasażer-chłopczyk strasznie się kręcił, próbował dostać się do naszego przedziału, potem do przedziału dziewczynek. Walka była straszna, w końcu przesiadłam się do niego na tylne siedzenie i wtedy się uspokoił. Niestety jak już uważałam, że wszystko jest w porządku, kolega zaprezentował sraczkę w najczystszej postaci. Oczywiście na wszystko dookoła i na mnie. Zjechaliśmy na najbliższy parking i sprzątaliśmy co się dało. Potem przemeblowaliśmy auto na duży przedział bagażowy i wszystkie psy resztę drogi jechały razem. Wbrew ostrzeżeniom pracowników schronu w Łodzi pies nie był wcale agresywny wobec koleżanek, wręcz przeciwnie, jeśli udało mu się dosięgnąć pyska Rudej to ja lizał delikatnie. Do mnie też się wcześniej przytulał. Dobrze, że wzięłam zapasowe koce, jednorazowe ręczniki dokupiliśmy po drodze.
Szlag mnie trafił bo prosiłam, żeby Ruda nie dostała śniadania.
Obiecuję uroczyście, że jeśli dowiem się że Baca i reszta coś jadły to odwołuję wyjazd. Nie damy sobie rady z trzema rzygającymi kaukazami.
).
ani ja. Miłości jej tam nie zabraknie, po tamtych dwóch domach młodych, zajętych swoimi sprawami, ludzi - myślę, że nowi państwo wynagrodzą Tosi dotychczasowe braki.
ta kobieta nigdy chyba mnie nie przestanie zadziwiać i zaskakiwać.