no ja wiem, że jestem zwariowana na jego punkcie. Ja to kiedyś Tufcio tłumaczyłam, że ja Qua nie tylko kocham ale ja Chłopaka Szaroburego zwyczajnie/niezwyczajnie lubię. A w ogóle mam wędrówkę luda po pokoju. Skończyliśmy kroplówkę, poopowiadałam chłopakowi co się dzieje, wypaćkaliśmy pół pokoju w śmietanie 
Królewicz chyba jednak nie lubi śmietany. No i położyłam go spać. Spanie jednak nie jest trendy, a dobrze by mu zrobiło bo kocie serducho bije jak szalone 
w każdym bądź razie po tym była wycieczka po mieszkaniu. Qua jest niesamowity, aż się bardzo źle czuje z tym, bo teraz chodzi za mną. Jak go wołam przychodzi, jak wychodzę z pokoju towarzyszy mi. Co dziwne, co cieszy już nie wpada na ściany. Tuż przed ścianą zakręca, omija też większe przeszkody na drodze (np. drapak). Przed chwilą wróciliśmy z łazienki, ja brałam prysznic Qua robił kółka udało mu się też utknąć za łóżkiem, zaplątać w kabel od komputera (mam miejsce, którego nie mam jak przed nim zabezpieczyć), a co do upaćkiwania pokoju śmietaną to wszedł też łapą w miskę.... i poszedł dalej znacząc pokój śladami jednej białej łapki. Pamiętacie pisałam, że Jemu nie przeszkadza jak jest odrobinkę ubrudzony? 
No dobra wiemy, że nie jest dobrze ale w porównaniu nawet z rankiem, czy wczoraj jest dużo lepiej.
) ale i tak w sobotę widzimy się z panią wet i wtedy omówimy dalsze leczenie jednak wolałabym nie ryzykować, a nasz pani wet jest lepsza niż dobra i mam świadomość, że dobrała najlepsze z możliwych leków. U Chłopaka oprócz udaru jest mnostwo innych rzeczy na które trzeba zwracać uwagę. No Qua faktycznie (tfu, tfu, tfu mam nadzieję, że nie zapeszę) dość szybko cofa zmiany powylewowe, brak mózgu ma jednak swoje ekhm lepsze strony. Dzisiaj rano nie było też już śladu po szczękościsku, a więc upapranie Dużej i siebie w żółtku z miodkiem było bardzo spektakularne 
czyli testował pozycje z właśnie powstającego bestselleru "Jak wywołać u Dużej zawał w dwóch krokach". Mam w pokoju taką a`la rzeźbę z drewna. Ptaka na dwóch, cienkich, długich nogach. Stoi przy rogu łóżka... ja myślę, że Qua robił to dość złośliwe.. a to czyli włażenie między te nogi i rozpoczęcie okropnych płaczy. Teraz już nawet zagrożenie pożarowe mi nie straszne. Prz obu płaczach łapałam serce i w stronę płaczu biegłam zastanawiając się gdzie jest nasz lek na wypadek ataków. Lek szybko został umieszczony w czasoprzestrzeni (jakieś 7 sekund dotarcie do niego, wzięcie Qua na ręce i bieg z nim skróciłoby czas dotarcia leku do chłopaka). No nic na krzyczenie najczęściej najlepsze jest mocne przytulenie krzyczącego. Całe szczęście ta terapia teraz też zaskutkowała.
To drugi/trzeci dzień po ataku, jakieś 50 godzin. To jeszcze mało czasu (chyba)
