O tym jak zostalem kociarzem

[Kubusiowy]

Wzięłam je zeby sobie samej nie móc zarzucic, ze przeze mnie są bezdomne, glodne i chore (moze z wyjątkiem Marysi). Z czystego egoizmu.

Oby wiecej takich egoistek!

[Kubusiowy]

Jestem pod wrazeniem waszych historii...

Pod wrazeniem twoich wierszy Majorko, jak je przeczytalem po raz kolejny to po raz kolejny cos mi sie z oczami dziwnego zrobilo choc juz stary ze mnie chlop (dokladnie wczoraj moglem sobie zaspiewac - 40 lat minelo jak jeden dzien )Padam ci do stopiczek i niesmialo prosze o zapisanie sie do twojego fanklubu.

Taka mala dygresja przypomniala mi sie o Kocicy: Jak ona sie kladla na mnie wieczorem, to najpierw "ugniatala ciasto" na mojej klatce , no a wiadomo ze jak sie ugniata ciasto to wyciagniete pazurki do tego sa niezbedne... A ja latem sypiam, ze tak powiem, jak mnie PB stworzyl, wiec byl problem... Zeby przestala to uderzalem ja lekko wskazujacym palcem w lapki wolajac glosno - Pazurki! Pazurki! I Kocica pazurki chowala. A potem juz sie nauczyla tak ze ugniatala lozko obok mnie a na mnie juz wchodzila tylko zeby sie polozyc. Niesamowite, nie?

Jeszcze inna dygresja: Czytam tak tu rozne watki i historie i az mi prawie wstyd, bo ja mam chyba ogromne szczescie. Dlaczego? Otoz jak dotad (odpukac!!!) nie mialem najmniejszego problemu z moimi; ani z kuweta, ani z drapaniem, ani z jakimis chorobami. Sa zdrowe, pelne energii, nieslychanie pojetne, towarzyskie, czuleitd itp.

Np w kwestii kuwety, w domu gdzie sie urodzily, na przedmiesciu Paryza w maju kuweta owszem jest, ale one jeszcze byly za male zeby nauczyc sie z niej korzystac. Poza tym w tym domu koty bardziej zalatwiaja sie na zewnatrz niz do kuwety - maja kocie drzwi.

Potem w czerwcu wlasciciele wywiezli caly zwierzyniec do ich letniego domku w Wandeji (wiecej szczegolow w moim "Pozwolcie ze sie przedstawie"). Oni tak robia ze swoimi kotami co roku wywozac je tam na maksymalnie dlugo - w lecie. A tam kuwety w ogole zadnej nie ma, bo teren jest rozlegly, choc koty zrobily sobie tam takie jedno ulubione miejsce pod drzewem. Kubus i Plamka, jako ze byly jeszcze wtedy male, to zdazalo im sie czasem nasiusiac w pokoju, ale rzadko. Z reguly do tego nie dopuszczalem w prosty bardzo sposob: Ich mama, Pufka, budzila nas - mnie i koty, wracajac nad ranem z polowania przynoszac nam (tak! NAM! mnie tez, to czesto wyraznie byl prezent dla mnie ) polna mysz, z reguly jeszcze zywa . Jak male zaczynaly sie budzic, to ja wtedy cap, za kark i wyprowadzalem wszystkie na dwor pod to ulubione drzewko starszych, bo one najchetniej siusialy wlasnie zaraz po przebudzeniu. Najczesciej mi sie ta sztuczka udawala.

Potem male K&P zostaly przywiezione na przedmiescie, gdzie jeszcze byly jakies 2 tygodnie zanim po nie pojechalem. Nie wiem jak sie zachowywaly przez ten czas w zwiazku z kuweta.

Jak je przywiozlem do siebie dokladnie 12 sierpnia -poznym wieczorem, bo sie zasiedzialem u tych znajomych i uciekl mi transport. Taszczylem wiec kontenerek przez jakies 2 km na piechote. Kubus siedzial zupelnie spokojnie a Plamka troche piszczala wiec czasem sie zatrzymywalem podnoszac kontenerek do twarzy i mowiac do nich uspokajajaco.

Jak juz wreszcie dotarlem do mieszkania, to postawilem kontenerek otwarty i, o dziwo, przez pare minut zadne z niego nie wychodzilo mimo mojej zachety. Dalem wiec spokoj, ale jak tylko juz wyszly, to natychmiast zanioslem je do kuwety, pogrzebalem w niej zachecajaco lopatka, wyglosilem pouczajacy wyklad do czego to sluzy i...nic. Myslalem ze po tym stresie podroznym beda jakies luzne kupki a tu nic, zadnego zainteresownia. Natomiast nastepnego dnia rano takowez slady znalazlem .A one przeciez mialy wtedy zaledwie 12 tygodni! I od samego poczatku zalatwialy sie do kuwety w zupelnie im nieznanym mieszkaniu!

W ogole jak juz kotki wyszly z kontenerka to bez najmniejszego strachu zwiedzily cale mieszkanie. Jedynie nie jadly tego wieczora, co pewnie sie tlumaczy tym ze jadly wczesniej w starym domu, bo juz nastepnego jadly z apetytem. Czyzbym mial jakies wyjatkowe koty?

To ze sa tak zdrowe tlumacze tym ze az do 10tego tygodnia byly caly czas karmione wysokiej jakosci mleczkiem przez ich mame. Wysokiej jakosci dlatego, bo Pufka - mama oprocz puszek, sucharkow, krowiego mleka (zadnych biegunek nie bylo!) odzywiala sie conajmniej w polowie tym co upolowala: myszy, ptaszki i rybki ze stawu. Maluchy ani razu nie byly odpedzane od piersi, ale tak mniej wiecej od 7-8 tyg. male dozywialy sie dodatkowo sucharkami i mieskiem z puszek, co zreszta z poczatku nie szlo im na zdrowie - wymiotowaly, ale po paru dniach im przeszlo. Usilowalem co prawda pilnowac zeby tego ni ejadly, ale nie bylo to latwe przy liczbie 8 sztuk kotow, a jak przestaly wymiotowac to dalem spokoj, jedynie zwracajac uwage zeby za duzo tego nie jadly.

Koniec

[Iwona65]

Witam,

Twoja opowieść bardzo mnie wzruszyła. Już nie mogę doczekać się dalszych części


Pozdrawiam

Iwona

[Padme]

Ech... to ja już nie powiem, jak bardzo chciałam mieć kota i jak strasznie się bałam - nigdy nie miałam własnego zwierza.

[anutkas]

Czytam, czytam i czytam z zapartym tchem Wasze poruszajace do glebi historie, ale az sie boje zaczac pisac o swoich kocich doswiadczeniach – bo o kotach moglabym godzinami…
A ktoz ma tyle cierpliwosci, zeby to czytac...Opisze wiec na poczatek mojego pierwszego kota ( tych , z ktorymi bawilam sie podczas pobytow u babci nie zlicze, wiec i nie bede opisywac)
Od dziecinstwa byly w moim domu jakies koty ( i nie tylko zreszta ), choc mieszkalam z rodzicami na 36m. Pierwsza kotka – piekna, trojkolorowa dzikuska Mita zostala przywieziona przez nas do Warszawy z malej nadmorskiej miejscowosci, gdzie przyblakala sie do nas jako maly, glodny kociak, zostala odchuchana i, poniewaz w zadnym razie nie chcialam sie zgodzic na zostawienie jej na niepewny los nad morzem, pojechala z nami do Warszawy ( juz nie bede opisywac jak sie w owym czasie podrozowalo pociagami i innymi srodkami transportu – na dodatek z kotem ). Mita, mimo ze holubiona i pieszczona, zachowala swoje dzikie usposobienie i kiedy na wiosne zaczela sie „ marcowac” wyczekala sposobnego momentu i smyrgnela mojemu tacie miedzy nogami na dwor. Przepadla chyba na miesiac. Rozpaczalam okropnie. Rozwieszalam na calym osiedlu wlasnorecznie zrobione plakaty z wizerunkiem Mity i wciaz mialam nadzieje, ze sie znajdzie. Ktoregos dnia sasiadka powiedziala nam, ze widziala Mite idaca w gore po schodach ( mieszkalismy na3p), ale syn dozorczyni skopal ja (!!!) z nich i uciekla . Plakalam i plakalam. Po kilku dniach moj tata wracajac z pracy uslyszal z piwnicy miaukniecie. Zawolal:- Mita! I wyszlo do niego cos co malo przypominalo jakiekolwiek stworzenie, a juz najmniej nasza sliczna koteczke! Byla jednolicie szara od brudu, chuda i niesamowicie zapchlona. Najwyrazniej poznala tate, bo dala sie wziac na rece i zostala przyniesiona do domu. Od razu z mama wykapalysmy ja w wannie – wcale sie nie wzbraniala – stala spokojnie, podczas mydlenia i polewania woda i tylko zaczela w pewnym momencie dziwnie odwodzic lapki. Przyjrzalysmy sie o co chodzi i okazalo sie, ze wiekszosc pchel schronila jej sie w pachwinach a ona chciala, zeby je stamtad zmyc! Na koniec posypalysmy ja proszkiem przeciw pchlom ( wtedy nie bylo innych sosobow) i wlozylysmy w stara ponczoche z wycietymi na lapki otworami, zeby sie nie lizala. Odpchlona,odkarmiona przyszla szybko do siebie i zrobila mi najpiekniejszy w zyciu prezent na dzien dziecka- czyli okocila sie akurat 1.06! Wkrotce znow musielismy jechac nad morze ( gdzie moj Tata prowadzil co roku kolonie letnie). Wyobrazcie sobie nasza rodzine podrozujaca z pudlem ( kto wiedzial wtedy w ogole o istnieniu transporterow?!) pelnym kotow ( Mita + kociaki). W taksowce, w drodze na dworzec towarzystwo zaczelo sie rozpelzac ku zgrozie kierowcy i moj zdeterminowany tata postanowil, ze tym razem pojedziemy sleepingiem ( nawet ze mna, ukochana jedynaczka nie jezdzil wczesniej w ten sposob!) . I tak, pierwszy raz w zyciu ( mialam wtedy kilka lat – moze z 7) podrozowalismy jak ludzie. Dzieki kotom!!! I jak tu nie kochac tych futrzastych! Mita byla swietna matka i nad morzem zaopiekowala sie tez mala wiewioreczka, ktora kolonisci znalezli pod drzewem ze zwichnieta lapka. Byla tylko zdziwiona, ze jedno z „jej” dzieci jest takie szybkie i ruchliwe ( jej kocieta byly jeszcze slepe). Wiewioreczka – Sisi bardzo sie do nas przywiazala i kiedy ( juz wyleczona ) przyszlo nam wyniesc ja do lasu, musielismy robic to trzy razy, bo wracala do naszego pokoju ( wdrapywala sie po tynku na 1p. i wchodzila przez okno!).
Potem byly dalsze koty – dzikuska slepa na jedno oczko, ktora przychodzila do nas pod drzwi w Warszawie, troche pomieszkiwala zima i byla odkarmiana, ale koniec koncow gdzies przepadla, moja najukochansza koteczka Malwinka, ktora zginela tragcznie, Szila ( przyniesiona przez moja kolezanke do nas, bo byla najbrzydsza i najslabsza z miotu i nikt jej nie chcial), ktora po 7 latach musielismy zostawic u rodzicow meza w zwiazku z wyjazdem do Szwecji ( zyje do dzis i miewa sie doskonale). No i teraz Szusza, na ktorego zdecydowalam sie po 5 latach pobytu za granica nie mogac juz dluzej wytrzymac bez kota w domu. Chociaz wyglada na to, ze czekaja go z nami podroze po Europie ( na szczescie nie bedzie z nim takiego klopotu jak z Szila, bo jest „ kotem unijnym”) ciesze sie strasznie, ze kreci sie po domu moje siersciaste, cieplutkie szczescie!!!
No i widzicie jak to jest jak zaczne o kotach...? Zgroza!