Jak sobie teraz pomyślę, to wnerw się kumulował od jakiegoś czasu. I tylko częściowo ma on związek z kotami. A w tej części pozornie nie związanej, wnerw i tak o koty zahacza.
Zaczęło się w niedzielę. Baardzo leniwą niedzielę. W okolicach obiadu byłam jeszcze w piżamie.
I w ten słodki niedzielnie leniwy dzień z niezapowiedziana wizytą chciała wpaść rodzina. To znaczy z zapowiedzianą. Z ok. półgodzinnym wyprzedzeniem. 
Odmówiłam. I umówiłam się na dziś. A że nie wyrabiałam się ze sprzątaniem, wysłałam sms-a, żeby przyszli pół godzinki później, bo nie nadanżam. I co się okazało? Że oni maja już inne plany. 
A miałam w planach [przed-niedzielnych], że pójdę dziś do Doc z różnymi sprawami kocimi.
Druga część wnerwu zaczęła się w dniu, w którym panienka odstawiła mi do domu Kłopotę. Już wtedy widziałam, jak panience zaświeciły się oczka na widok moich maluchów.
Dziś panienka zadzwoniła.... w sprawie adopcji.
Adopcji [ponownej] Kłopoty? Ależ skąd! `Jednego z tych ślicznych maluszków, które widziała poprzednim razem.` Bo ona `myślała, że jak z fundacji, a nie ze schroniska, to kot będzie zdrowy, a pani Lidka to nie w porządku z nią postąpiła, bo wcisnęła jej chorego kota, który krwią kicha.` I tak dalej...
Z racji tego, że panienka zastała mnie swym telefonem z odkurzaczem w reku i widmem rodziny za progiem - nie miałam dla niej litości.
A teraz jestem już tak zmęczona, że idę się położyć.
)
(oczywiscie nie kierowalam sie tylko tym)