Jesień... teraz domowy...czyli Kroniki Złociejowskie

[Kociama]

Caty kochana ,odpocznij trochę
Zdrowiej nam szybciutko trzymamy paluszki za Twoje zdrówko

Dziekujemy za Bajusie
Ale Ty odpoczywaj,my przeciez poczekamy na dalsze przygody

Najwazniejsze Twoje zdrowie
Sciskamy Cie mocno

[MaryLux]

Kacper to syn porucznika...?

[caty]

Caty kochana ,odpocznij trochę
Zdrowiej nam szybciutko trzymamy paluszki za Twoje zdrówko

Dziekujemy za Bajusie
Ale Ty odpoczywaj,my przeciez poczekamy na dalsze przygody

Najwazniejsze Twoje zdrowie
Sciskamy Cie mocno

ODPOCZNIJ TROCHĘ - i KTO to mówi ???????????????!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[caty]

Zawiesił głos i spojrzał na swoich gości.
- …to kot porucznika.
- Kot porucznika ? – wykrzyknęli jednocześnie dziadek i wnuk.
Staruszek pokiwał głową.
- Nie opowiadałeś nam nigdy o kocie porucznika – rzekł dziadek nabijając fajkę, a wnuk zdjął mnie ze stołu i postawił na drewnianym stołeczku w rogu pokoju. Odetchnąłem z ulgą, bowiem czubek ogona zaczął mnie swędzieć, a łapy nie marzyły o niczym innym jak tylko o tym, by się rozprostować.
- Wujku, opowiedz – poprosił chłopiec sadowiąc się na zasłanym kraciastą narzutą łóżku.
Staruszek poprawił koc okrywający jego nogi.
- Było to bardzo, bardzo dawno temu – zaczął .
„ Kot dekownik ” zadźwięczało w moich uszach. Odpłynąłem w krainę wspomnieć, gdzie każdy krok w pustej chacie rozbrzmiewał niby wystrzał…
- Tak, tak…- staruszek pokiwał głową. – I uwierzcie mi – kiedy wszedłem do ich domu, kiedy zobaczyłem stół, lampę na stole i kobietę pochyloną nad stołem pomyślałem, że to była tęsknota, nie zdrada…Jak bardzo chciałem znaleźć się w takim właśnie, czekającym na mnie domu, kiedy za oknem szalała listopadowa nawałnica, a pod dachem płonął ogień…usiąść za stołem i poczekać aż kobieta poda mi szklankę herbaty…Już wtedy wybaczyłem porucznikowi…I dlatego właśnie nigdy nie powróciłem do wojska.
Na schodach rozległy się głośne, nerwowe kroki.
Drzwi otworzyły się i do środka wsunęła się głowa Tereski.
- Na MOIM zegarze – powiedziała dobitnie – jest już północ.
Dziadek wstał z krzesła.
- No to czas na nas, Kacperku, czas najwyższy.
Wziął za rękę sennego chłopca i rozejrzał się po pokoju.
- Baltazarku – odezwał się wuj Kacper. – A zostaw-że mi tego kota, choć na parę dni.
- Jak się Jędruś zgodzi…- dziadek przytulił mocno wnuka.
- Niech zostanie – rzekł chłopiec. – Jutro przyjdziemy do wuja, dobrze ?
- Oj, dobrze, dobrze, dziecko. Przychodźcie choćby i codzienie . A ty, Baltazarku, przynieś mi tytoń, bo smok znalazł i palić zakazał…A to jedyna rozrywka…
Dziadek objął głowę wuja Kacpra.
- Do jutra, braciszku – szepnął i drzwi pokoju cicho się zamknęły.
Staruszek podjechał do łóżka, zrobił trzy niepewne kroki 3spierając się na lasce. Zatrzeszczały sprężyny.
- Ot tak na starość mi przyszło – powiedział wuj Kacper . – A byłem taki silny…najstarszy z braci Królów..
Nastawiłem uszu.
Staruszek naciągnął na siebie kołdrę
- Ojciec dał nam imiona pasowne do nazwiska – trzech braci Królów, jakżeby mogło być inaczej…Kacper, Melchior i Baltazar…Ja byłem najstarszy, a Melchior i Baltazar – bliźnięta.
Melchior pozostał w domu, a my poszliśmy w świat…
Nagle urwał i za chwilę rozległo się ciche pochrapywanie. Najciszej jak się dało zeskoczyłem ze stolika i podszedłem do łóżka.
W jednej chwili znalazłem się na kołdrze, tuż obok stóp staruszka. Zwinąłem się w kłębek i przymknąłem oczy. Ale sny staruszka nie pozwoliły mi zasnąć – płonęła w nich naftowa lampa, szeleścił biały obrus, nad stołem pochylała się młoda, ciemnowłosa kobieta, a na fotelu zwinięty w kłębek spał czarny kot.
Nad ranem jeszcze raz zwiedziłem pokój i na szczęście zdążyłem wyskoczyć na stolik zanim do pokoju weszła Tereska
- Wstałby już tata, lekarstwa trzeba zażyć – powiedziała i odsłoniła zasłony.
Do pokoju wtargnął promień słońca, zalśnił na moim nosie, zaświecił staruszkowi prosto w oczy.
Tereska rozejrzała się po pokoju .
- A to co znowu !
- Gliniany kot – mruknął staruszek.
- Jeszcze tylko jelenia na rykowisku brakuje – wybuchnęła Tereska i wyciągnęła rękę.
Staruszek uniósł się na łokciu.
- To kot Jędrusia – powiedział. – Wczoraj go zostawił…
Tereska prychnęła i wydęła wargi.
- To i dobrze, bo ja tandety w moim domu nie zniosę – rzekła, przysunęła stolik do łóżka i postawiła na nim blaszaną tacę.
Starszy pan zabrał się za jedzenie dopiero wtedy, gdy za Tereska zamknęły się drzwi.
- Codziennie owsianka – powiedział. – Herbata jak woda, cukru na lekarstwo…Żyć się nie chce…Wszystko bez smaku, jak to moje życie…
Zjadł wszystko powoli i bez apetytu , z trudem założył szlafrok i kapcie, przesiadł się na fotel i wyjechał z pokoju.
Tereska jakby tylko czekała na ten moment – pościeliła łóżko, uchyliła okno i zabrała tacę .
Wuj Kacper pojawił się pachnąc wodą po goleniu.
- A co, to święto jakieś ? – zapytała Tereska.
- A święto – odparł staruszek.- Baltazar z Jędrusiem przychodzą.
- Też mi goście – mruknęła pod nosem Tereska i wyszła.
Dziadek z wnukiem weszli do pokoju i od razu zrobiło się weselej.
- Smok sobie poszedł – roześmiał się chłopiec, a dziadek pogroził mu palcem.
Wuj Kacper powąchał paczkę tytoniu i wyjął spod poduszki fajkę.
- Otwórz okno, Jędruś, żeby dym uciekł…oj, miałbym ja za swoje, nie daj Boże
Dziadek spojrzał porozumiewawczo na wnuka.
- A my dla ciebie, Kacperku niespodziankę mamy – powiedział. – Wojtek już dawno o tym mówił, tylko nigdy czasu nie było…A Melchior sam nie dałby rady. Pojedziesz Kacperku do Mela, pokój dla ciebie wyszykujemy…a i ja częściej przyjadę, na dłużej.
- I ja ! – zawołał chłopiec.
Po twarzy staruszka spłynęły dwie duże, przezroczyste łzy.
Wyciągnął ręce do brata i serdecznie je uścisnął.
- Braciszku – rzekł łamiącym się ze wzruszenia głosem – a ja myślałem, że już mi tu umrzeć przyjdzie…
Dziadek sięgnął do torby i wyjął z niej dużą butelkę czerwonego wina.
- Podaj Jędruś ciastka, zrobimy sobie święto !
Z radością spoglądałem na stolik, na którym pojawiła się kolorowa serwetka, a moje serce uderzało jak mały, srebrny dzwoneczek.
Kiedy Tereska wpadł do pokoju jak burza butelka była już pusta, a z ciastek pozostały tylko okruszki.
- A co się tutaj dzieje ? – zawołała.
- Spisek trzech Króli – odparli chórem wuj Kacper, dziadek i chłopiec. ”

[jolabuk5]

Pięknie piszesz, caty! Dziękuję

[madziaki]

no jasne, że jesteśmy

[Trinity36]

Caty

[MaryLux]

Dwaj z tych Trzech Królów to pewnie Dziadek Ramol i Dziadek Rupol, a Jędruś to oczywiście Wnuk ze Złociejowa....

[caty]

Opowieść trzydziesta trzecia


„ Następnego dnia dziadek z wnukiem spakowali rzeczy wuja Kacpra, a nie, honorowo zapakowano w gruby ręcznik i ustawiono w wiklinowym koszyku.
Przez cały czas obserwowała wszystko Tereska z jeszcze bardziej kwaśną miną niż zwykle, a kiedy udało się sprowadzić wuja Kacpra na dół i znieść jego fotel cmoknęła w powietrzu obok pomarszczonego policzka i znikła w głębi domu.
- Żegnaj, owsianko – mruknął pod nosem staruszek, a wnuk cicho zachichotał.
Za bramką , na ulicy, czekał duży, szary samochód, a za kierownicą siedział mężczyzna kropka w kropkę podobny do wnuka.
- Jeśli chcemy zdążyć na pyszny obiad – powiedział – to musimy się naprawdę bardzo spieszyć.
- Jedziemy na obiad, pojemy do woli, dosypiemy do rosołu pieprzu oraz soli ! – zaśpiewał chłopiec, a wuj Kacper roześmiał się.
Rzeczywiście – w domu , gdzie mieszkał chłopiec, już w progu poczułem smakowite zapachy , a kobieta, która przywitała nas w progu miała na twarzy promienny uśmiech.
- A nie mówiłam, że trzeba było tak od początku ? - zapytała, a wuj Kacper pokiwał głową.
Spojrzała na zegar i zawołała :
- Andrzej, trzeba jechać na stację, wuja Mela odebrać !
- A nie zapomnij o tytoniu do fajki ! – przypomniał wuj Kacper.
- Nie zapomnę – rzekł ojciec chłopca i wyszedł.
Kobieta pochyliła się nad koszykiem i wyplątała mnie z ręcznika.
- No proszę –powiedziała – więc to jest ten słynny kot…Piękny, prawdziwe arcydzieło sztuki ludowej…
Kiedy postawiono mnie na kredensie miałem okazję rozejrzeć się dokoła.
Na ścianach wisiały ceramiczne kafle malowane w jaskrawe kwiaty , a na półkach w kredensie stały gliniane garnuszki, kropka w kropkę podobne do tych, które lepił ojciec małej, chorej Basi…
Zasiedliśmy do stołu, kiedy ostatni z braci Królów przestąpił próg kuchni.
Ze swojego miejsca dostrzegłem, jak bardzo byli do siebie podobni. Przy stole toczył się wesoła rozmowa, co chwila ktoś wybuchał śmiechem, a wuj Kacper z wyraźną przyjemnością raczył się rosołem.
- Wspaniała z ciebie kucharka – powtarzał, a jego dwaj bracia przytakiwali .
Zapach pieczonego kurczaka jak obłok unosił się nad stołem, a kompot w wysokim szklanym dzbanku miał mocny, malinowy kolor.
Wuj Kacper w jednej chwili odmłodniał, jego ręce przestały drżeć, a jego głos zrobił się jasny i radosny.
- No i tak zakończył się spisek trzech Króli – rzekł ojciec chłopca, nalał wina do wysokich kieliszków i wszyscy razem wznieśli toast za nowe życie wuja Kacpra.
Po obiedzie postanowiono, że wuj Kacper i Melchior zostaną jeszcze jakiś czas w miasteczku, a ojciec chłopca zajmie się przygotowaniem wszystkiego, co niezbędne.
Naprędce ustalono, że trzeba będzie pomalować pokój, a jakieś meble znajdą się na miejscu.
Od razu polubiłem rodzinę Króli… Matka chłopca odnosiła się do wuja Kacpra ciepło i miło, zupełnie inaczej niż Tereska, którą widziałem zaledwie parę razy, i te parę razy wystarczyło, abym serdecznie ją znienawidził. Rzecz jasna nie dotyczyło to uwagi o odpustowej tandecie, ale tego, w jaki sposób traktowała wuja Kacpra.
Nie dziwiłem się wcale a wcale, że mieszkając z nią pod jednym dachem stracił ochotę do życia…
Rozmawiano do późnego popołudnia, a gdy słońce zaczęło świecić nieco słabiej ojciec chłopca pomógł wyjść wujowi Kacprowi po schodach na pięterko, gdzie przygotowano dla niego gościnny pokój.
Na mnie czekało honorowe miejsce na półce i z niego wieczorem po raz drugi wysłuchałem opowieści o tym, jak wuj Kacper i ja spotkaliśmy się dawno, dawno temu.
Rodzice chłopca z niedowierzaniem kręcili głowami, a ja czułem się jak bohater wieczoru.
- Sam go tam pozostawiłem – powiedział na koniec wuj Kacper – i nie pomyliłbym go z żadnym innym. Widziałem wiele odpustowych kotów, ale takiego nie spotkałem nigdy.
Matka chłopca jeszcze raz uważnie mi się przyjrzała.
- Ta wstążka i te rumiane policzki…wygląda, jakby ktoś zrobił go dla dziecka…
Poczułem w środku miłe ciepło. Kobieta odstawiła mnie na półkę.
- Lubię glinę – powiedziała. – szybko rozgrzewa się od rąk…
Kiedy za oknem zrobiło się ciemno, a mrowienie w poduszeczkach łap stało się nie do zniesienia domownicy opuścili gościnny pokój..
Ale zanim to nastąpiło mama chłopca położyła przy łóżku staruszka miedziany dzwoneczek i powiedziała, ze gdyby czegoś potrzebował, wystarczy tylko zadzwonić…
Wuj Kacper od razu wypróbował dzwoneczek, który zadźwięczał równie jasno, jak moje serce, a mama chłopca powiedział mu „ dobranoc” i wyszła, zamykając za sobą drzwi.
- Tak, tak – wuj Kacper podparł się na poduszce i spojrzał w moją stronę. – Ciekaw jestem, co byś opowiedział, gdybyś umiał mówić...
Położył się i zasnął, a ja zeskoczyłem z półki i wymknąłem się na zewnątrz przez uchylone okno.
Cicho przekradłem się obok tarasu, na którym rodzice chłopca pili wieczorna herbatę, zajrzałem w okno, gdzie Melchior z Baltazarem grali w karty i wyskoczyłem na parapet okna, za którym znajdował się pokój chłopca.
Zobaczyłem rozrzucone na podłodze skarpetki i sandały i chłopca zwiniętego pod kołdrą w kłębek.
Z każdego kąta tchnęło domem , takim, w którym zawsze i wszędzie jest dla każdego miejsce, choćby nawet był on glinianym kotem…


cdn

[madziaki]

[fazi-mona]

jak miło i ciepło

[caty]

Powróciłem do pokoju wuja Kacpra kiedy było już bardzo późno. Na uliczce panowała cisza, tylko wielkie, białe ćmy krążyły dokoła miejskich latarni uderzając o nie z cichym szelestem.
Domownicy spali twardym snem, wiatr delikatnie poruszał koronkową firanką, , a zegar wiszący na ścianie miarowo odmierzał czas.
Otarłem się o policzek śpiącego staruszka i powróciłem na półkę, gdzie starannie umyłem futro.
Myślałem cały czas o tym, jak różni są ludzie i jak różne są domy, i zacząłem zastanawiać się, dlaczego tak się dzieje.
Dlaczego w jednym miejscu jest ciepło i wesoło, a w drugim wieje chłodem, dlaczego życie jednych biegnie prosto i spokojnie, a drugich – podskakuje na wybojach, jak wóz jadący w nieznane krętą polną drogą ?
Głos, który o świcie wyrwał mnie z rozmyślania był mi znany aż nazbyt dobrze.
- Powinien być na diecie ! – krzyczała Tereska. - Bez soli, bez cukru ! I małe porcje, małe ! Lekarz mówi …
Z mojego miejsca na półce widziałem akurat najważniejszą część ogrodu, więc widok Tereski przerzuconej przez ramię Andrzeja sprawił mi ogromna radość.
Ojciec chłopca wyniósł głośno protestującą Tereskę za furtkę i postawił na chodniku tak lekko, jakby był to zrolowany dywan.
- Dowidzenia – powiedział dobitnie i zamknął furtkę na duży, lekko zardzewiały klucz.
A za chwilę z kuchni zapachniało jajecznicą na bekonie i zbożową kawą.
Do pokoju wuja Kacpra jak burza wtargnął chłopiec, a staruszek aż się rozpromienił.
- Marysia , zdaje się, zrobiła swoją słynną jajecznicę – powiedział.
- Oj tak – przytaknął chłopiec sadowiąc się na łóżku wuja.. – Jajecznica mamy jest najlepsza na świecie.
Rzucił szybkie spojrzenie na półkę i uśmiechnął się promiennie.
- Wiesz, wujku – powiedział ściskając dłoń staruszka – ten kot to tak naprawdę jest twój…weź go sobie, a ja będę was odwiedzał.
Wuj Kacper pogładził czuprynę chłopca.
- Więc będziemy go mieli na spółkę – odparł. - To bardzo, bardzo dziwne, ale…za pierwszym razem, kiedy go spotkałem, moje życie zmieniło się…I tym razem stało się dokładnie tak samo.
- I gdyby nie on wuj dalej by siedział z kwaśnicą…- powiedział chłopiec, zerwał się z łóżka i pobiegł na dół.
Staruszek pokiwał siwą głową i mrugnął do mnie porozumiewawczo.
- Nie wiem, kocie skąd przychodzisz i kim naprawdę jesteś – powiedział – ale przybyłeś naprawdę w porę…
Tego dnia – zniesiono mnie bowiem z honorami do jadalni – nasłuchałem się opowieści o dawnych czasach , do których w pewnym sensie należałem sam… Chłopiec słuchał z szeroko otwartymi oczyma, a w mojej głowie, jak ruchome obrazy przesuwały się sceny z całego mojego życia.
- Jutro wyruszamy – rzekł przy kolacji ojciec chłopca i razem z synem zabrali się do pakowania kartonów i walizek .
- Skoro już są wakacje – powiedziała matka chłopca – możemy wysłać z wami Jędrka. A ja dojadę zaraz jak tylko zacznę urlop. Powinniście poradzić sobie beze mnie, prawda ?
Wieczór nadszedł ciepły i bezchmurny. W trawie odezwały się równym chórem świerszcze, a w odległym stawie czy też bajorze zarechotały żaby.
Między kępami pierzastych paproci błysnęły niebieskie latarenki świetlików, a mama chłopca postawiła na stole lampę.
- Tak, tak – powiedział cicho wuj Kacper. – Taka lampa śniła mi się latami…co noc.
Matka chłopca położyła swoją opaloną dłoń na dłoni staruszka.
- Ta lampa – ciągnął wuj Kacper – prowadziła mnie przez mrok aż do tego wieczoru. Warto było żyć, żeby wydarzył się wczorajszy i dzisiejszy dzień…
Wszyscy umilkli, a w gałęziach jaśminu odezwał się jakiś ptak.
- Przynieś Jędruś z mojej walizki takie pudełko – powiedział nagle wujek Kacper. – Leży na wierzchu, znajdziesz, tylko nie otwieraj.
Chłopiec posłusznie pobiegł na piętro.
Wuj Kacper otworzył pudełko i wyjął z niego coś okrągłego i połyskującego
Skinął na chłopca, a gdy ten zbliżył się przypiął do jego koszulki medal na spłowiałej wstążce.
- To dla ciebie – powiedział. – Żebyś pamiętał, co jest w życiu ważne…że światło lampy i stół…o nie warto walczyć. Tylko o nie.
Tej nocy ogromny i srebrny księżyc zajrzał prosto w nasze okno. Jego blask był dziwnie ostry i chłodny, że aż zjeżyła mi się sierść na grzbiecie.
Spojrzałem na swój cień – czarny, wyraźny- niby kontur wycięty z papieru.
Wyskoczyłem na łóżko i spojrzałem na śpiącego. Po jego twarzy błąkał się lekki uśmiech, a włosy były zupełnie srebrne w padającym na nie świetle.
Położyłem się na poduszce, ale coś nie pozwalało mi zasnąć. Dokoła mnie krążyły sny wuja Kacpra – po zielonych łąkach poprzecinanych błękitnymi strumieniami brodziły młode jelonki, a sarny skubały soczystą trawę.
W oddali, za kępą brzóz z zielonej gęstwiny sterczał dach niedużego domku. Z komina unosiła się wstążka dymu, a otwarte drzwi zapraszająco kołysały się w zawiasach.
- Czekałam na ciebie – powiedziała ciemnowłosa kobieta stając w progu domu, a wuj Kacper przestąpił jego próg tak lekko, jakby był młodym chłopcem…”

[madziaki]

nasze tradycyjne

[caty]

mru.

[kirke18]

kochana Caty czy widzisz, ze Twój wątek ma ponad 19 tys. odsłon ? To potęga, gratulacje , ja też siedze w tej szafie, bimbam nóżkami i pogryzam makagigi (jeśli wiecie co to jest ), o matko! żeby się nie skończyło...