Fredziu - biegaj po tęczowych łąkach [']

» Śro lis 21, 2007 13:49

nowe foteczki w galerii Boskiego:
http://www.nasza-szkapa.idl.pl/gallery/ ... p?album=60

» Śro lis 21, 2007 17:30

Jaki piękny i dostojny :love:

» Śro lis 21, 2007 17:42

wiesz co...? my tu chyba juz zostaniemy na zawsze. podobno ludzie nas kochaja, czekaja na nas - ciagle ktos mi to powtarza, ale wiekszej bzdury w zyciu nie slyszalem. skoro tak kochaja, to dlaczego jestesmy tutaj? mowie Ci, Mamuska, wkrecaja nas. tylko po co? nie lepiej od razu szczerze przedstawic sytuacje? nie musielibysmy czekac...

» Sob gru 01, 2007 12:13

Met, rozstaniesz się z nim?
Casico, pomożesz?
Ja mam taką propozycję.
Ciotki ogłoszeniowe!
Met robi opis Fredzia Boskiego, mamy śliczne zdjęcia i historię kota, ja napiszę coś, tylko muszę wiedzieć jaki jest teraz, co lubi, czego nie lubi:)
Niech ruszy maszyna ogłoszeniowa, pomożecie? Przecież Boski smutny być nie może, a dom gdzieś czeka, tylko na niego nie trafił

» Sob gru 01, 2007 13:54

Oczywiście, że pomogę. Przecież też czuję się za niego odpowiedzialna.

» Pon gru 03, 2007 19:17

Pomóż rozpalić nadzieję… Fredziu ciągle wierzy

Wierzy, ze jego los się odmieni, że kiedyś nadejdzie ten dzień, w którym pod azylem zaparkuje jakiś samochód i wysiądzie Jego człowiek. Wejdzie, spojrzą sobie prosto w oczy, weźmie Frediego na ręce a Fredi zamruczy mu prosto do ucha i wyjdą razem.

Jest maj 2007 roku. Wchodzę do łódzkiego schroniska i zauważam jego. Każdy z nas ma coś swojego, niepowtarzalnego, coś czego nie da się nikomu z nas odebrać. Fredziu ma tylko numer, numer 59, niby nic a jednak to trzyma go jeszcze przy życiu, jeszcze go trzyma...
Fredziu, może to dziwnie zabrzmi, ale chyba wstydzi się swojego wyglądu... Czy ma szansę by go ktoś pokochał? On już w to nie wierzy, cichutko zasiada w koszyczku na kociarni i czeka na kolejny dzień, jeszcze czeka, choć już coraz mniej wierzy, że przyniesie on cos dobrego.
Fredziu, przerażony nieśmiało dziś zaryzykował bym go dotknęła i choć mój dotyk sprawił mu radość, szybko z niego zrezygnował. "Nie chcę się łudzić, przecież zaraz odejdziesz wracając do swoich spraw, zostaw mnie, nie rozpalaj nadziei..."

Nie mogę przestać o nim myśleć, o tym, ze gaśnie, odchodzi, wycofuje się… Szukamy mu intensywnie miejsca, w którym odzyskał by radość, szukamy Domu.

Mijają dwa tygodnie, Fredziu czuje się coraz gorzej, przestaje mieć ochotę na kontakt z człowiekiem, po prostu jest, jeszcze jest… Wtedy pojawia się światełko w tunelu. Fredzia przyjmuje fundacja Nasza Szkapa! Fredziu jedzie do azylu! Wszystko wygląda jak w bajce. Tego samego wieczora kiedy Fredziu dojeżdża do Naszej Szkapy znajduje dom! Ma być w azylu przez 3-4 tygodnie a potem wrócić powrotem do Łodzi. Ktoś Cię pokochał:)

Mijają tygodnie, miesiące, świat zaczyna pokrywać kołderka śniegu. Święta za pasem. Fredziu wraz ze swoimi fundacyjnymi kolegami patrzy przez oszronione szyby i czeka. I nie rozumie, że w życiu ludzi nic nie jest takie proste, że ten człowiek, już nie może dać mu Domu, ze świat ludzi jest taki skomplikowany…

„Idą święta wiesz?” – pyta Mamusi
„A co to są święta?” – Mamusi oczy robią się coraz większe i większe
„Święta są wtedy, gdy szyby pokrywają się szronem, kiedy Duzi mają w końcu czas i zasiadają wspólnie do stołu, kiedy szczęśliwe koty i psy siadają obok nich i dostają co lepsze kęski po kryjomu, a rumiane z przejęcia Dzieci otwierają swoje wymarzone prezenty. Ale wiesz, to nie jest najważniejsze, najważniejsze, ze wszyscy są razem, w swoich Domach”
„Wiecie, Święta są magiczne” – wtrąca Pavarotti – „bo tej jednej jedynej nocy, można pomyśleć swoje największe marzenie i ono się spełni”
„Ja marzę tylko o jednym, o swoim Domu…”