Jesień... teraz domowy...czyli Kroniki Złociejowskie

[caty]

Pożegnanie lata


Trzydziestego pierwszego sierpnia, rano, Pacynka obudziła się wcześniej niż zwykle, a to głównie za sprawą dużego, czarnego, grubego kota, który w pospiechu opuścił łóżko udając się na Ważne Zebranie Kotów Złociejowa. Zebranie, jak zwykle, zwołała Miaulina, a dotyczyć miało podziału okolicznych pól, na których zaczynały urzędować myszy zbierając porzucone ziarno i ryjąc zimowe nory.
- Poczekajmy do trzynastego – mruknęła złowieszczo Pacynka w ślad za znikającym w szparze drzwi czarnym ogonem, ale duży, gruby, czarny kot nie zwrócił na to nawet najmniejszej uwagi.
Pacynka poszła do kuchni i włączyła radio.
- Żegnaj lato na rok - zaśpiewał głośnik i Pacynka szybko zmieniła program. Poczuła nagły przypływ irytacji – chociaż koniec wakacji i zmierzające ku końcowi lato w żaden sposób nie zaburzało jej życia, to jednak, gdy pomyślała o chłodnych porankach i konieczności rozpalania w kuchennym piecu , o nieprzyjemnie zimnych w środku kapciach w które po przebudzeniu trzeba będzie wsunąć stopy kapciach , o mgle osiadającej na futrze dużego, grubego, czarnego kota i jesiennych nawałnicach przetaczających się nad Złociejowem, zrywających z drzew ostatnie liście przeszedł ją dreszcz, zupełnie jakby odrobina mgły wymieszanej z deszczem dostała się do słonecznej kuchni.
Pijąc poranną kawę starała się sobie przypomnieć, w którym pudle i na której półce ogromnej szafy stojącej w korytarzu leżą ciepłe szale i szaliki, rękawice i rękawiczki i ciepłe, ręcznie dziergane przez Bajonnę swetry.
Spojrzała w okno, gdzie po wygrzanej słońcem płycie rynku zmierzał w stronę swego biura komendant straży miejskiej i nagle zrobiło się jej go żal.
Wyobraziła sobie, jak razem ze służbowym psem patrolują ciemne, jesienne uliczki i przemoknięci wracają do biura i po raz drugi tego ranka wzdrygnęła się.
Telefon zadzwonił dokładnie w momencie, gdy wyobraznia podsunęła jej obraz kotów Kociamy z obrzydzeniem brodzących w mokrej trawie.
- Mam nadzieję, że nie śpisz – po drugiej stronie odezwała się Bajanna. – Pamiętasz, że dzisiaj mamy pożegnanie lata ?
„ Aż za dobrze ” pomyślała Pacynka, zaś głośno powiedziała :
- Tak, oczywiście. Na kogo padło tym razem ?
Dla Pacynki, rzecz jasna było to obojętne, ponieważ zajmowała mieszkanie w kamieniczce, a tradycyjnie lato żegnano wielkim ogniskiem, bigosem, malinowym sokiem dla dzieci i porzeczkowym winem dla dorosłych, ale główna potrawą tego wieczoru były pieczone ziemniaki.
- No więc usiądz sobie wygodnie – powiedziała Bajanna i zrobiła małą przerwę. – U burmistrza.
- I …? – Pacynka zawiesiła głos.
- I od rana na ratuszu wisi kartka zawiadamiająca, że burmistrz jest bardzo zajęty.
Pacynka zachichotała.
- A co na to trawnik burmistrza ? – zapytała.
- Wiesz, że zapytałam o to samo ? – Bajanna parsknęła śmiechem. – I nie zgadniesz, co mi odpowiedział…
- Nie zgadnę. – Pacynka zapomniała o czekających za wzgórzami ulewach,, śladach ubłoconych łap na świeżo wymytej podłodze i mglistych wieczorach.
- Powiedział, że tradycja sierpniowego ogniska jest starsza niż jego trawnik…
Pacynka – choć Bajanna nie mogła tego widzieć – z aprobatą pokiwała głową . Przypuszczenie, że po prostu nie chciał przegapić jeszcze jednej okazji bezkarnego najedzenia się kremówek, przyszło znacznie później – gdy zobaczyła, jak panna Madzia wychodzi z cukierni i odbiera od dziadka Ramola białą kopertę z wizerunkiem złociejowskiego ratusza w lewym, dolnym rogu.
- Pan burmistrz prosił, aby to pani przekazać – powiedział Dziadek Ramol poprawiając czarną baseballówkę z napisem Straż Miejska, Brygada do Zadań Specjalnych…
Panna Madzia przebiegła oczyma po kartce.
- I żeby posypać cukrem pudrem – wtrącił Dziadek Rupol
Panna Madzia cmoknęła z dezaprobatą..
- Tajemnica korespondencji…- mruknęła cichutko, ale Dziadek Ramol, zwykle przygłuchy odparł :
- Na przykład mógł być to list z pogróżkami.
- Z pogróżkami ? – zdziwiła się panna Madzia.
Dziadek Rupol pokiwał głową.
- „ Proszę dostarczyć tysiąc złotych we wskazane na mapie miejsce, w innym przypadku powiadomimy Sanepid”.
Panna Madzia szeroko otworzyła oczy.
- Taaak ? – zapytała. – A dlaczego Sanepid ?
Dziadek Ramol i Dziadek Rupol wymienili znaczące spojrzenia, a panna Madzia nagle poczuła, ze zaczynają ją swędzieć paznokcie.
- To my sobie już pójdziemy – powiedział Dziadek Ramol i lekkim truchtem skierował się w stronę parku, a tuż za nim Dziadek Rupol.
- Dam ja wam Sanepid – fuknęła panna Madzia i zaczęła się zastanawiać pod jakim pozorem mogłaby poprosić Miaulinę…
- A fe - powiedziała Pacynka starając się nie parsknąć śmiechem.

[Siean]

Ech, lato... nawet takie babie lato...
Złoto i czerwień liści, błękitne dymy snujące się po ścierniskach, pomarańczowy, potrzaskujący ogień... Mio powspominać...
Za oknem deszcz ze śniegiem siecze w szyby.. Koty pozwijały się w puszyste kłębki na kanapach i fotelach, pookrywały nosy ogonami i śnią o cieplejszej porze roku...
Czas zacząć smażenie pigwowej konfitury, zebrać z ogrodu ostatnie winogrona, postawić ocieplane budki dla działkowych kotów... I czekać, aż śnieg rozjaśni noce...

[Kociama]

[Ania z Poznania]

Właśnie wróciłam z cmentarza :

Pozdrowieni niech będą żywi,
co strumieniem poprzez cmentarz płyną,
kiedy płomień na wietrze się krzywi
i dokoła pchnie jedliną...

Z nas początek biorą smukłe brzozy
w kulach czszek kiełkije przedwiosnie,
i nijakiej nie ma w nas grozy
trwamy wiecznie, spokojnie, bezgłosnie...

Pozdrowieni niech będą zywi
których smutek żre niepotrzebny
płyty grobów pielęgnuja troskliwie
a my zywot pędzimy podniebny...

Pozdrawiamy was jak najczulej
my, podziemnych włości gospodarze
gdy chryzantem najeżone kule
przynosiecie nam tej nocy w darze...


tak mi się napisało, jak stałam w korku ...

Ładnie ci się napisało! Jednak korki są czasami też pożyteczne...

[Ania z Poznania]

- Miałyśmy już przyjemność…- zaczęła Miaulina, ale widząc, że mama Weroniki i Filipa nagle blednie urwała i dokończyła – miau, mru, mru - mru.

Mama Weroniki i Filipa dopiero się musi przyzwyczaić do Złociejowa...

[caty]

... O tym, że burmistrz stanął na wysokości zadania przekonali się już pierwsi goście, którzy pojawili się o piątej po południu.
W bramie domu powitała ich słomiana kukła w rudo-brązowej sukience i w koralach z jarzębiny, a na trawniku piętrzył się stos gałęzi i drewna. Na polowej kuchni wypożyczonej od strażaków bulgotał bigos , a pod schodami werandy stał dyskretnie przyrzucony lnianym obrusem dymion z porzeczkowym winem.
Sam burmistrz kręcił się po ogrodzie mrucząc pod nosem bardzo brzydkie słowa i zapytany wyjaśnił, że zapodział gdzieś klucz od piwnicy, w której znajdowały się ziemniaki.
- Daję głowę, że położyłem go TUTAJ – wskazał na schody i jeszcze raz, dla pewności wywrócił kieszenie spodni. – Rozstąp się ziemio…- dodał.
- Trzeba kupić – powiedziała praktycznie panna Madzia kładąc na schodach sporej wielkości paczuszkę.
Burmistrz rozłożył ręce.
- To wprawdzie nie to samo, ale…
- Popatrz, co to złociejowskie wymyślili – od strony ulicy dobiegł czyjś zaintrygowany głos.
- No bo u nich zwyczaj taki – odparł drugi głos i wszyscy spojrzeli w stronę bramy.
Na ulicy stało dwoje dzieci – chuda dziewczynka o jasnoniebieskich, prawie białych oczach i piegowaty chłopiec w nasuniętej na czoło czapce.
Molica uśmiechnęła się promiennie.
- Mam dla ciebie nowości – powiedziała.- Takie jak lubisz, o zwierzętach.
Dziewczynka położyła rękę na klamce.
- Wspomnienia starej kotki – dodała Molica.
- Tata przysyła ziemniaki – powiedział chłopiec wskazując na duży, ciężki worek leżący na taczkach.
Pacynka klasnęła w dłonie.
- No i samo się rozwiązało !
Chłopiec zawrócił taczkami i, nie patrząc na gości, powiedział do siostry –
- Chcesz to siadaj, przewiozę cię.
Dziewczynka chwilę zawahała się i zrobiła krok w stronę taczek.
- O nie – powiedziała Babcia Tekla. – Dzisiaj będziecie naszymi specjalnymi gośćmi.
Brat i siostra spojrzeli na siebie , a potem nieśmiało weszli do ogrodu..
- Ja to chyba jestem z tobą w jednej klasie – powiedziała do dziewczynki Weronika i w podskokach pobiegły w stronę ogniska.
Piegowaty chłopiec ociągając się podszedł do Molicy.
- Ja to o zwierzakach nie przepadam, ale jakby co było o samolotach…- powiedział, a Molica pokiwała głową.
- O samolotach też mam – odrzekła. – W poniedziałek będzie oficjalne otwarcie biblioteki i już będzie można brać książki do domu.
Kiedy przyszli wszyscy zaproszeni goście burmistrz zastukał w ogromna patelnię i chrząknął.
dwa razy.
Pacynka wzniosła oczy do góry, a Babcia Tekla przypomniała sobie, że jako osoba mająca dziewięćdziesiąt lat ma wszelkie prawo być głuchą.
Przez jeden moment pozazdrościła Dziadkowi Ramolowi i Dziadkowi Rupolowi, którzy dla pewności patrolowali teren wokół domu burmistrza
„ Jeżeli tylko będzie wakat” pomyślała Babcia Tekla „ to ja się zgłaszam” ale za chwilę uświadomiła sobie, że burmistrz nie wygłasza swoich słynnych przemówień codziennie.
- Drodzy goście…- zaczął z namaszczeniem burmistrz. – Dzisiaj, choć kalendarz jeszcze tego nie pokazuje żegnamy lato, żegnamy wakacje, aby…
- Przez całą jesień a potem przez całą zimę cieszyć się smakiem kremówek panny Madzi przy wieczornej kawie – powiedziała Pacynka biorąc z rąk osłupiałej panny Madzi tackę z kremówkami i wręczając ją burmistrzowi.
Burmistrz zamachał rękoma na znak protestu i chyba po raz pierwszy w życiu chciał powiedzieć coś od siebie, ale jego głos utonął w oklaskach i ogólnym aplauzie.
- Dziękuje – powiedziała babcia Tekla ściskając rękę Pacynki. –założę się, że nie przepuściłby „żywej lekcji historii ”…
Burmistrzowi nie pozostało nic innego, jak tylko pójść za innymi w stronę ogniska, gdzie piegowaty chłopiec i Filip wkładali ziemniaki w gorący popiół.
- Nigdy nie piekłem ziemniaków – powiedział Filip, a piegowaty chłopiec wzruszył ramionami.
- Żadna sztuka – powiedział. – Tylko trza pilnować coby się nie spaliły.
Filip pomyślał, że jeszcze miesiąc temu parsknąłby śmiechem słysząc „trza” i „coby”, ale zamiast tego przytaknął :
- Trza – i obydwaj roześmiali się głośno.
Tymczasem panna Madzia poczęstowała wszystkich kremówkami udając , że nie widzi, jak burmistrz po raz drugi stanął w kolejce z talerzykiem w ręce…
- Wracając do „żywej lekcji historii” – Molica usiadła pomiędzy Wnukiem a Babcią Teklą
- to żegnanie lata…
Babcia Tekla odetchnęła z ulgą.
- Pożegnanie lata…- powtórzyła. – Jest tak stare jak Złociejowo, i chyba tylko lipy przy kościele wiedzą, jak to naprawdę było…Gdzie indziej topią na wiosnę Marzannę, a my zapraszamy jesień…
- Żeby była złota i ciepła, nie dręczyła nas deszczem i chłodem – wtrąciła Bajanna
Kiedy niebo nad Złociejowem zrobiło się fiołkowo-błękitne, a nad wieżą ratusza zapaliła się jasna, cytrynowo-żółta gwiazda w ogrodzie burmistrza zapachniało bigosem i ziemniakami.
Mieszkająca na dnie serca Bajanny mała dziewczynka chwyciła największy ziemniak i parząc sobie palce zaczęła obierać go ze skórki.
Kiedy drobiny popiołu lekko zazgrzytały w zębach do Bajanny powrócił obraz pastwiska na skraju lasu, gdzie rozkładała stary, wojskowy koc, zapalała malutkie ognisko i wyjmowała z pudelka nici i szmatki.
Krowy, jak czerwono-białe fasolki leżały na łące wolno przeżuwając trawę, a wokół nich unosił się zapach mleka i obory.
Kiedy niebo zasnuwało się chmurami, a wieczorny chłód gryzł w palce dokuczliwie jak mały psiak Bajanna grzała zziębnięte dłonie o ciepłe, gładkie boki krów.
Czasem nad pastwiskiem zaczynał krążyć jastrząb, a wtedy Bajanna chwytała koc i powiewając nim jak wielkimi skrzydłami obiegała pastwisko dopóki nie zniknął za lasem.
- I co, dobre ? – zagadnął nieśmiało piegowaty chłopak trącając Filipa w łokieć.
- Mmmm – odpowiedział Filip z ustami pełnymi jedzenia, a kiedy przełknął lekko zaczerwienił się i powiedział – Słyszałem, jak pytałeś o książkę o samolotach…Bo ja to lubię sklejać modele.
Chłopcu aż zaświeciły się oczy.
- J też bym lubiał – odparł – ale we wsi nigdzie kupić nie można, we Złociejowie nie ma, a samemu do Miasta… Jak żem raz pojechał tom się zgubił.
- A ja to się zgubiłem w Złociejowie – powiedział Filip. – Pierwszego dnia. Jak przyjadą moje rzeczy to dam ci te, co mam podwójne. I farby.
- O rany – wykrzyknął chłopiec. – To u mnie możemy kleić i …- urwał patrząc w stronę Złejwsi. Za nim spojrzeli 3szyscy stojący obok.
- Patrzcie !- zawołała Pacynka. – Patrzcie !
Nad Złąwsią, obok małej srebrnej gwiazdki zza wieczornej , białej, postrzępionej chmury wyjrzało drugie światełko. Na początku zaświeciło słabym blaskiem i zgasło, ale po chwili rozbłysło pełnią światła.
Gdzieś na obrzeżach wsi, tam, gdzie rozpościerały się zielone pastwiska radośnie zaszczekał pies.
Nad Złociejowem pierwsza tego roku spadająca gwiazda szerokim lukiem przecięła horyzont

[tosiula]

spadająca gwiazda...czy mogę mieć życzenie

[Kociama]

[Patr77]

ale mi sie miło i przyjemnie zrobiło...

[kirke18]

i po to rano otwieram pocztę w pracy, żeby się przenieść do Złociejowa, i też mam takie cichutkie marzenie (kocie), niech mi gwiazdka pomoże...

[Ania z Poznania]

Cudowne pożegnanie lata - czy raczej zaproszenie jesieni
I druga gwiazda nad Złąwsią! Ciekawe co tam się wydarzyło że zaświeciła...

[caty]

Poważna sprawa

Pacynka wyszła na balkon i spojrzał na miasteczko. Okoliczne wzgórza okrywała delikatna mgła, z której wyłaniały się tu i ówdzie złote, czerwone lub brunatne wierzchołki drzew.
W powietrzu pachniało dymem z ogniska, a nad polami u stóp wzgórza krążyły stada wron.
Duży, gruby, czarny kot położył u stóp Pacynki tłustą mysz i wyskoczył na skrzynkę z chryzantemami.
- Jesień – powiedział, spojrzał na mysz i oblizał się. – Jesz, czy…..?
- Jesień. Nie jem – odparła Pacynka drapiąc go pod brodą.
Nad dachami domów powoli, jedna za drugą rozwijały się niebieskie wstążki dymu..
Z balkonu Pacynki widać było stromy dach domu Kociamy, brzozy otaczające dom Babci Tekli i poważne modrzewie strzegące ogrodu Bajanny.
Pacynka spojrzała w niebo. Słońce delikatnie oświetlało dachy kamieniczek, złociło kocie łby rynku, połyskiwało w szybach okien.
Komendant straży miejskiej wyszedł z biura, a obok niego podskakiwał służbowy pies trzymając w zębach gruby patyk.
Komendant popatrzył na chodnik, pochylił się i podniósł z ziemi świeży, połyskujący czystą miedzią kasztan.
Wytarł go o kurtkę i schował do kieszeni.
Chwilę nad czymś się zastanawiał, a potem schylił się po jeszcze jeden i jeszcze jeden. Każdy starannie wycierał o połę kurtki, a potem, nie widząc ukrytej za firanka Pacynki, przyklęknął i zaczął układać coś na chodniku, tuż obok kamieniczki z rzeźbionymi drzwiami. Służbowy pies zaglądał mu przez ramię i z aprobatą machał ogonem.
Kiedy komendant wstał i krytycznie przyjrzał się swemu dziełu oczom Pacynki ukazało się ogromne serce.
- Poważna sprawa – mruknął duży, gruby, czarny kot zakrywając łapą nos, a Pacynka pociągnęła go żartobliwie za ogon.
Duży, gruby , czarny kot ukrywając uśmieszek patrzył jak jego pani krąży po kuchni podśpiewując coś pod nosem.
Słońce zabłysło na złoconym brzeżku filiżanki. Pacynka dolała do kawy śmietanki i posmarowała kromkę chleba morelowym dżemem ze spiżarni Babci Tekli.
Duży, gruby, czarny kot chrząknął i postukał w brzeg miseczki.
- Ojojoj – Pacynka zerwała się z miejsca i sięgnęła po kolorową puszkę.
Kot zamruczał i zabrał się za spóźnione śniadanie.
- Pogoda w sam raz na spacer – orzekła Pacynka owijając się złoto-brązowym szalem i spinając go broszką w kształcie liścia.
Wsunęła stopy w złoto-brązowe mokasyny i zbiegła na dół po schodach.
Duży, gruby, czarny kot wyskoczył na stół, po czym zanurzył łapę w dzbanuszku ze śmietanką.
- Poważna sprawa – mruknął, bowiem po raz pierwszy Pacynka nie sprzątnęła ze stołu po śniadaniu…
Pierwsze jesienne liście ułożyły się na chodniku w kolorową mozaikę, a w parku pachniało wilgocią i grzybami.
Słońce długimi promieniami przeświecało przez gałęzie drzew, a między pniami unosiła się lekka mgiełka.
Pacynka przystanęła nasłuchując. Z gałęzi na gałąz przeskoczyła wiewiórka. W oddali zaszczekał pies
Pacynka poprawiła szal i spojrzała w kieszonkowe lusterko.
Komendant straży miejskiej zatrzymał się na wielka kałużą, która pozostała po ostatniej letniej burzy.
Jak w lustrze zobaczył w niej odbicie psiego pyska tuż obok swojej twarzy. A potem cos zaszeleściło i w kałuży pokazała się uśmiechnięta twarz Pacynki.
- Pierwszy jesienny dzień – powiedziała kładąc na wodzie zieloną łupinkę kasztana. Komendant delikatnie skierował ją na środek kałuży.
- Zielona łódka – powiedział czerwieniąc się po uszy.
- Pusta – powiedziała Pacynka i wrzuciła do skorupki dwa malutkie kamyki, które od niepamiętnych czasów nosiła w kieszeni żakietu.
Komendant u niósł brzeg szala Pacynki, który już zdążył zamoczyć się w wodzie.
- Płynie do wiosny – powiedział.
W koronie drzewa nad ich głowami cos zaszeleściło.
- Może i nam uda się dopłynąć – powiedziała Pacynka wsuwając dłoń w dłoń komendanta.
- Ojojoj – mruknął duży, czarny, gruby kot. – Poważna sprawa.
I razem ze służbowym psem wymienili porozumiewawcze spojrzenie…

[Blusik]

Ojoj!

[caty]

Ojojoj, Blusik !!!!!!!

[Patr77]

poważna sprawa