HERHOR - żegnaj Przyjacielu :(

[Macda]

Aha
Ale Michałów mogło być kilku

Co nie zmienia faktu, że Asia jest nieludzka w kwestii przerywania opowieści w kluczowych momentach

[Jowita]

prawda? znęca się, znęca...

[Ela_m]

Chyba posłucham rady Dorregaray i wrócę tu za miesiąc, albo za pół roku.

A tak się miło zapowiadało.

Autorzy trochę przesadzili z dawkowaniem swojej prozy

[Keti]

Chyba posłucham rady Dorregaray i wrócę tu za miesiąc, albo za pół roku.

A tak się miło zapowiadało.

Autorzy trochę przesadzili z dawkowaniem swojej prozy

[dorregaray]

Chyba posłucham rady Dorregaray i wrócę tu za miesiąc, albo za pół roku.

Rada dobra, ale niestety niewykonalana - widzę to po sobie

Historia Herhora wciąga jak narkotyk.
Czy gdzieś są do obejrzenia zdjęcia Herhora dzisiaj?

Pozdrawiam.

[Kasia D.]

Katony, na takie znecanie sie psychiczne jest chyba jakis paragraf
Poza tym, podczas tych długich przerw powinien opiekowac sie nami forumowy psycholog.

[katonka]

Chyba posłucham rady Dorregaray i wrócę tu za miesiąc, albo za pół roku.

Rada dobra, ale niestety niewykonalana - widzę to po sobie

Historia Herhora wciąga jak narkotyk.
Czy gdzieś są do obejrzenia zdjęcia Herhora dzisiaj?

Pozdrawiam.

warto zaczekać z obejrzeniem zdjęć do końca opowieści przemytu
naprawdę

efekt murowany

[katonka]

Katony, na takie znecanie sie psychiczne jest chyba jakis paragraf
Poza tym, podczas tych długich przerw powinien opiekowac sie nami forumowy psycholog.

postaram się dopisać następny odcinek w pracy

[Kasia D.]

No i jak tam ?
Bo my tu czekamy...

[dorregaray]

postaram się dopisać następny odcinek w pracy

Musisz miec daleko do pracy

[Keti]

postaram się dopisać następny odcinek w pracy

Musisz miec daleko do pracy

Asiaaaaa!!!!!!!

[katonka]

No i kiedy wygląda na to, że wszystko przepadło, wracamy do pokoju Michała, żeby jeszcze raz obejrzeć w nim wszelkie możliwe zakamarki. Nie mamy wielkich nadziei.
Michał zaklina się, że zostawił drzwi zamknięte, może więc kot skoczył na klamkę i zwiał?

Pokój oczywiście jest pusty. Przetrząsamy raz jeszcze transporterek, łóżko Michała, sprawdzamy pod łóżkiem, w szafie, nawet na regale między książkami. Ani widu ani słychu. Nie przestajemy (no ja głównie ) rozpaczliwie nawoływać, miauczeć, kiciać, kusić świeżym jedzonkiem. Nic. Beznadzieja.
Wychodząc już, w geście rozpaczy zaglądam pod szafę, w sumie nie wiem, dlaczego, bo szpara między podłogą, a dolną krawędzią mebla wynosi cztery może pięć centymetrów.
I już chcę odejść, kiedy moją uwagę zwracają dwa czerwone światełka w tej szparze.

Kładę się na brzuchu, wciskam twarz ile się da pod szafę i wpatruję się w te iskiereczki. Kiedy światełka mrugają w moją stronę wydaję okrzyk - a właściwie wrzask -radości. Co oczywiście powoduje ucieczkę światełek jeszcze głębiej pod szafę.
Wywabianie Herhorka spod niej kosztuje nas sporo czasu i wysiłku - w końcu się udało.
Żegnamy trochę nadąsanego Michała i nieco zdenerwowani ruszamy na dworzec autobusowy.
Taksówkarz nie może wyjść ze zdumienia, że dwójka białych wywozi zwykłego, egipskiego kotka ze złamanym ogonkiem.

Autobus jedzie przez wiele, wiele godzin. Przejeżdża przez Synaj, przez co kilkakrotnie zatrzymywany jest do kontroli. Autobus sprawdzają nie podstarzali kontrolerzy - jak w pociągu - ale żołnierze z kałasznikowami. Za każdym razem modlimy się, żeby nie usłyszeli dźwięków, które wydaje schowany pod koszulą Herhor. (Oczywiście próba włożenia maleństwa do transporterka zakończyła się natychmiastową porażką).
Teraz to nie przelewki, gdyby coś nie spodobało się żołnierzom, możemy mieć poważne kłopoty. A i dla Herhora byłoby to ogromne niebezpieczeństwo.
Pomiędzy kontrolami Herhor siedzi nam na kolanach, baraszkuje, wygląda przez okno.
Na szczęście nikomu ze współpasażerów i kierowcy nie przychodzi do głowy, żeby opowiedzieć o nietypowym podróżniku żołnierzom.

I oto jesteśmy w Hurghadzie. Docieramy do małego hoteliku dla nurków, prowadzonego przez Europejczyków. Tu znajdujemy zrozumienie. Nikt się nie dziwi, że wieziemy do kraju kotka. Dostajemy najlepszy pokój i właścicielka parę razy pyta, czy zwierzaczek nie chce czegoś na ząb.
Maleństwo w nocy szaleje jak opętane, biega po nas, skacze z wysokości, wpada pod kołdrę i atakuje stopy…Mimo, że nie udaje nam się wyspać przed najtrudniejszym etapem podróży, czujemy, że jeszcze bardziej przywiązaliśmy się do naszego małego wariata ze złamanym ogonkiem.

Przed odlotem musimy jeszcze na suku kupić torbę, w którą zapakujemy kocią klatkę (wiemy już, że w Warszawie jest 10 stopni mrozu, no i nie chcemy, żeby klatka rzucała się w oczy na lotnisku). Kiedy wreszcie znajdujemy odpowiednio dużą, przepłacamy dziesięciokrotnie, bo brakuje czasu na targowanie.
W końcu kot siedzi w klatce, klatka w torbie i cała nasza trójka (nie bez okrzyków zdumienia kolejnego taksówkarza) dociera na lotnisko.

[katonka]

przepraszam za poślizg

[Domino76]

Poza tym, podczas tych długich przerw powinien opiekowac sie nami forumowy psycholog.

Przepraszam, ale zajęta byłam...

[katonka]

w ramach przeprosin - Herhor tuż przed opuszczeniem ojczyzny