OTW23-A życie prozaicznie się toczy:(

[meg11]

Zamiast trzeć wystarczy w robot wrzucić- robię tak od lat

Nie mam robota.

Do mielenia np kawy wystarczy taki

[maczkowa]

... ale odciskanie ziemniaków i tak pozostaje, a to poza moim zasięgiem. A kluski francuskie dziwnym trafem dzisiaj mi śniły - na jutro już są zaplanowane

wystarczy na chwile odstawic sie rozwarstwi, wtedy tą wode odlać, najlepiej z maszynki do miesa z dostawką do tarcia warzyw, albo sokowirowki wychodzą
u mnie też nigdy leniwych, ani kopytek sie nie przelewa

[ASK@]

Dziś zadzwonił po południu telefon. Patrzę na wyświetlacz To administracja osiedla. No dobra, odbieram. Dowiem się co chcom I się dowiedziałam. Jakiś anonim wysłał maila skarżąc na nas, że dokarmiamy ptaki. Nawet nazwisko wpisał więc jakiś "bliski". No karmię i co?! Przyznałam się bo nic złego nie robię. Mam przestać. Zaśmiałam się. To mam karmić troskę dalej by w oczy nie kuć. Dzwonią bo co mają pisma pisać. Niby tak. Ale, po zastanowieniu, to wolałabym pismo. Już bym wiedziała co z nim zrobić
W ogóle jakiś ruch się zrobił gnębiący lokatorów. Biegali też wysłańcy po klatkach i sprawdzali czy nie ma wystawionych sprzętów i butów. Z poleceniem wyrzucenia ich. Pod drzwiami ma być pusto i łyso. Nawet kwiatka nie może być. U mnie akuratnie i buty i kwiatek i wiaderka, na wrzątek w razie mrozów, stoją. Czekam na rozwój sytuacji.

[ASK@]

Jutro ostatni dzionek rehabilitacji. Styczeń minął nie spostrzeżenie. Fajnie było. No, jeszcze jest. Jest fajna grupa ludzi o sporym poczuciu humoru. Więc i śmiechu jest też sporo.

Prace przebudowy ulicy idą pełną parą. Na dniach zniknie z ziemi stary budynek z jadalnią pod podłogą. Dziś czekały dwa koty aż skończę wykładać żarcie.
Nie widziałam od wielu dni "moich" lisiów. Nie tylko nie widziałam ale i nie słyszałam. Bo ich charakterystyczne głosy niosły się po okolicy. Może trwająca rujnacja okolicy, wycinki, ciężkie mazyny...spowodowało ich wyniesienie się. Mam nadzieję, że nic im nie jest i gdzieś zaszyły się. Przywykłam w jakiś sposób do ich obecności. Lubiłam słuchać gdy "gadały". Tak inaczej niż inne zwierzęta.

[aga66]

Biedne te dzikie zwierzęta jak ludzie zabierają im tereny na których żyją. U nas w okolicach Kampinosu co i rusz stawiają osiedla i budują sie nowe domy a sarny, łosie, dziki zaglądaja nam do ogrodów.

[ASK@]

Skończyła się kolejna epoka. Na osiedlu, w drodze do kotłowni, mijałam wierzbę. Już leciwą i steraną życiem. Taką prawdziwie wierszową. Jak opisują poeci i autorzy w powieściach . O wygiętym fantazyjnie pniu pełnym narośl. Rozczochranych kudłach zwisających do samej ziemi. Splecionych ze sobą jak dredy. Gdy wiatr poruszał nimi to pomiatały powietrze błyskając zielenią liści i brązem witek. Piękna.
Dziś w ciemnicy ranka weszłam na jej leżący pień. Pocięty na dwa kawałki. Wczoraj ją musieli ściąć. Bujna grzywa znikła. Zabrali. W świetle czołówki zauważyłam, że pień w środku już był pusty. Biedaczka żyła ostatkiem sił. Za dnia poszłam zrobić fotę ale już teren oczyścili.
Tyle lat Wierzba była świadkiem naszego życia. Patrzyły na nią pokolenia. Na ławeczce stojącej w cieniu jej korony seniorzy i dzieci odpoczywali od słońca. Była obserwatorem jak żyjemy, cieszymy się czy płaczemy.. Jak dorastamy... A nasze ciała, tak jak jej, zmieniało się. Ona ma bywała się "zmarszczek" na pniu. My również. Tylko jej bujna grzywa zawsze była taka sama. Bujna i piękna. Grzywa co była domem wielu ptaków. Nie jedno pokolenie wypuściła w świat. Nie jedno ptaszę miało u niej dom i schronienie. Było szczęśliwe i radosnym trelem to oznajmiało światu. No, nie zawsze to był dźwięczny trel. Bo wroniaste i takie tam też u niej bytowły. Mały, wierzbowy kosmos.
Żal.

[aga66]

Wielka szkoda, mi żal każdego drzewa.

[ASK@]

Wielka szkoda, mi żal każdego drzewa.

Mnie także.
Już kilka razy admin chciał wierzbę ściąć ale mieszkańcy nie pozwolili. Teraz, widząc pień, był ostatni dzwonek by nie zwaliła się bez ostrzeżenia. Ale grzywę zawsze miała bujną i zieloną.
Tyle razy myślałam, że powinnam zrobić fotę. I tak odkładałam to z dnia na dzień. Mijał tydzień za tygodniem... Miesiąc za miesiącem...
Nie zrobiłam

[ASK@]

Na kortach nie ma już ostatniego garażu. Powoli idzie demolka. A koty jakby się zawzięły i zjawiają się chyba w większej ilości bo wszystko znika. Dobrze, pisałam to już, że wielu widzę na kotłowni. Czy są jakieś "ukryte"? Nie wykluczam.
Nadchodzą zmiany.

[ASK@]

Biegam po specjalistach. Coś się popitoliło u mnie. Nowego. Padają "diagnozy", które podnoszą mi włos na głowie. Tylko spokój może mnie uratować. Choć za uszami niepokój puka. Dopóki konkretny lekarz mnie nie obejrzy postaram się nie zagłębiać tematu.
U nefrologa:nie jest źle. Stan, prócz kwasu moczowego, nie pogarsza się. Niech tak zostanie.

Coś się dzieje z Ritą. Najbardziej mnie martwi, że zaczęła się izolować. Siedzi w wersalce.
Trzymajcie kciuki proszę.

[muza_51]

[mir.ka]

Biegam po specjalistach. Coś się popitoliło u mnie. Nowego. Padają "diagnozy", które podnoszą mi włos na głowie. Tylko spokój może mnie uratować. Choć za uszami niepokój puka. Dopóki konkretny lekarz mnie nie obejrzy postaram się nie zagłębiać tematu.
U nefrologa:nie jest źle. Stan, prócz kwasu moczowego, nie pogarsza się. Niech tak zostanie.

Coś się dzieje z Ritą. Najbardziej mnie martwi, że zaczęła się izolować. Siedzi w wersalce.
Trzymajcie kciuki proszę.

[IrenaIka2]

[aga66]

Asiu, zdrowia życzę Ci nieustająco. Człowiek się psuje z wiekiem niestety.

[ASK@]

Dzięki za kciuki. Niepokojące było i to, że bez walki dała się wsadzić do transportera.
Mimo wczesnej godziny już była u weta kolejka. No cóż, czekałyśmy.
Mała, znowu niepokój, grzecznie stała na stole. Ma szmery w krtani. I tkliwość brzuszka. Dziś pokazały się trzecie powieki oraz szkliste oczy. Termometr poszybował do 39,8. Głupie to ale fakt gorączki "ucieszył" nas. Najbardziej się boję niskich temperatur. Pobrana została krew do badań. Podana kroplówka z duphalytem. Kuje trzy też były. W tym antybiotyk.
Do kontenera sama weszła wiedząc, że to już zaraz powrót będzie . W domu od powrotu siedzi u Danki na półce. Od czasu do czasu rozkazuje się głaskać.
Uff, nie wymiotuje już.
Oj, stracha nam napędziła.