Moje koty XIX. Druid ['] Zawieszka ['] Dżygit [']Kocio [']

[mziel52]

Pisałam to już gdzieś, ale przypomnę historię nosa u psa mojej sąsiadku. Paprał mu się długo, rzekomo dlatego, że lubił węszyć na chodnikach i ścierał sobie skórę. W lecznicy, gdzie chodził, dostawał antybiotyk za antybiotykiem, bez większego skutku. Poradziłam więc, aby poszła do mojej, teraz już nieżyjącej wetki starej daty, było to w czasach, gdy badania laboratoryjne i obrazowe zwierząt były trudno osiągalne. Sąsiadka poszła, a opinia wetki była taka: odstawić antybiotyki, dawać witaminy, dobre jedzenie i w ogóle dogadzać psu - bo to rak, i więcej nie da się zrobić. W rezultacie tego dogadzania nos się wyleczył, a psina sporo czasu jeszcze żyła. Tyle wiemy o diagnozach "na oko".

Ceną diagnostyki jest w tym przypadku życie Kocia, wg mnie to stanowczo zbyt wysoka cena.

Świetnie rozumiem, bo też mam takiego panikarza. Chodziło mi o rzecz odwrotną - o pochopną diagnozę nowotworu bez badań - wtedy cena też może być wysoka.

[Katarzynka01]

Pisałam to już gdzieś, ale przypomnę historię nosa u psa mojej sąsiadku. Paprał mu się długo, rzekomo dlatego, że lubił węszyć na chodnikach i ścierał sobie skórę. W lecznicy, gdzie chodził, dostawał antybiotyk za antybiotykiem, bez większego skutku. Poradziłam więc, aby poszła do mojej, teraz już nieżyjącej wetki starej daty, było to w czasach, gdy badania laboratoryjne i obrazowe zwierząt były trudno osiągalne. Sąsiadka poszła, a opinia wetki była taka: odstawić antybiotyki, dawać witaminy, dobre jedzenie i w ogóle dogadzać psu - bo to rak, i więcej nie da się zrobić. W rezultacie tego dogadzania nos się wyleczył, a psina sporo czasu jeszcze żyła. Tyle wiemy o diagnozach "na oko".

Ceną diagnostyki jest w tym przypadku życie Kocia, wg mnie to stanowczo zbyt wysoka cena.

Świetnie rozumiem, bo też mam takiego panikarza. Chodziło mi o rzecz odwrotną - o pochopną diagnozę nowotworu bez badań - wtedy cena też może być wysoka.

Źle Cię zrozumiałam, wybacz, ale ja naprawdę mam dzisiaj ćwierć mózgu

To nie jest pochopna diagnoza, muszę bronić mojego weta, Kocio ma taki nawrót już nie pierwszy raz. Wczoraj wet stwierdził, że to jednak pewnie nowotwór. Ale dał leki, nie zalecił natychmiastowej eutanazji itd.
Dzisiaj powiedział mi tak - wie pani, jeśli coś wraca mimo leczenie, to takie podejrzenia są oczywiste. Niestety bez diagnostyki się tego nie dowiemy, ale diagnostyka w jego przypadku nie wchodzi w grę. Zresztą diagnostyka w takim przypadku wnosi tylko wiedzę, dowód, a nie możliwości terapeutyczne.

Tak to było, przepraszam, jeszcze się niestety zdrzemnęłam i teraz czuję się tak, jakbym wypiła pół litra wódki. Wolałabym się tak czuć z powodu wódki

[jolabuk5]

Nie, Kasiu, ciesz się, że czujesz się tak z powodu Kocia i jego zachowania! To jest mały kociu cud, oby trwał!!!

[Katarzynka01]

Jakie to ładne Jolu - mały koci cud

Ale pisząc o wódce coś innego miałam na myśli. Mam taką dziwną konstrukcję, od zawsze, że bardzo źle na mnie działają drzemki w ciągu dnia. Po przebudzeniu czuję się po prostu źle, faktycznie jakbym coś wypiła. To jak mam się tak czuć, to już faktycznie wolałabym się chyba obudzić z kacem, przynajmniej bym wiedziała, że zapracowałam

Kocia oddech już dużo lepszy, nie idealny jeszcze, ale poprawa ogromna. Poza tym pięknie zjadł wszystko dzisiaj, bez protestu drugą dawkę antybiotyku i steryd. Teraz dostanie przekąskę nocną. Tzn na noc coś ma zawsze smacznego w miseczce i w nocy sobie dojada.

Poza tym znowu objawił swoją mądrość i piwniczne czyli wielkopańskie maniery. On ma w domu liczne gniazdka. Jedno jest w moim panieńskim pokoiku, na moim panieńskim łóżeczku. Poduszeczka pieczołowicie ułożona przez mamę, która poprzez ułożenie tworzy zaciszne gniazdko. Ale dzisiaj Kocio był łaskaw wskazać, że chce się tam ułożyć, ale nie bardzo mu pasuje. No cóż, powleczenie nie było odpowiednio świeże. Po zmianie powłoczki i otulin, Kocio z zadowoleniem ułożył się na swoim ulubionym miejscu. Jaki mądry i dobry kotek? A mógł być bardziej asertywny, mógł zachować się tak, jakby zupa była za słona

Wszyscy idziemy do łóżeczek odpoczywać po tych atrakcjach

[jolabuk5]

Rzeczywiście, mądry koteczek. I delikatny!

[ewkkrem]

Ojej, dopiero doczytałam a u Was taki dramat . Oby to nie była chwilowa poprawa. Skoro rak nie potwierdzony to go nie ma! Nie ma i już! To coś, co się leczy, wyleczy i zniknie!
Ech, te "nieobsługiwalne" koty . Ja się boję od prawie 6 lat bo mam takich kotów ... 1,5
Kciuki dla dzikusa i Mamy i Ciebie

[Katarzynka01]

Ewkkrem, ta nieobsługiwalność Kocia jest jest inna. Ona jest skierowana na niego, nie na otoczenie. Nie nazwałabym tego autoagresją, ale to coś w tym stylu. On się tak koszmarnie stresuje wizytami w lecznicy. Ostatnio to było dramatyczne. Mama zadzwoniła do mnie skrajnie roztrzęsiona mówiąc, że Kocio umiera. Zaczął się najnormalniej dusić, ze stresu.

Zauważyłam taką prawidłowość. Wszystkie nasze koty, które trafiły do nas po przejściach tak reagują. Nemi, Rysia, teraz Kocio. Ja sobie jestem w stanie to wytłumaczyć tylko w jeden sposób. Im dłużej u nas są, im bardziej uwierzyły, że to ich dom, tym gorzej reagują na wynoszenie z niego. Może to strach przed kolejną utratą?

[jolabuk5]

Może tak być, Kasiu!

[Katarzynka01]

Takie traumy muszą zostawiać głęboki ślad.
Drunio (Druid) był moim jedynym kotkiem rasowym, z papierami. Z dobrej hodowli, w której koty były znakomicie zsocjalizowane. Od kocięcia zaznał tylko dobra i człowieczej miłości. Przyjechał do nas z daleka, z Rybnika. A były tego dnia korki po drodze i podróż, i tak długa, przedłużyła się dodatkowo. Pani Ewa mówiła mi, że bardzo źle reagował na to przedłużenie. Później, ta łagodność wcielona, kot ideał, nie znosił jazdy samochodem. W lecznicy był spokojny, wszędzie był spokojny, ufny i był doskonale obsługiwalny, ale na samochód reagował źle.

[jolabuk5]

Zapamiętał!
Koty są mądre.

[Katarzynka01]

Oczywiście Są mądre i magiczne.

Kocio je, ale jakby mniej chętnie niż wczoraj. W każdym razie wydaje się w dość dobrej formie. Taką mam nadzieję.

[jolabuk5]

[mir.ka]

Ewkkrem, ta nieobsługiwalność Kocia jest jest inna. Ona jest skierowana na niego, nie na otoczenie. Nie nazwałabym tego autoagresją, ale to coś w tym stylu. On się tak koszmarnie stresuje wizytami w lecznicy. Ostatnio to było dramatyczne. Mama zadzwoniła do mnie skrajnie roztrzęsiona mówiąc, że Kocio umiera. Zaczął się najnormalniej dusić, ze stresu.

Zauważyłam taką prawidłowość. Wszystkie nasze koty, które trafiły do nas po przejściach tak reagują. Nemi, Rysia, teraz Kocio. Ja sobie jestem w stanie to wytłumaczyć tylko w jeden sposób. Im dłużej u nas są, im bardziej uwierzyły, że to ich dom, tym gorzej reagują na wynoszenie z niego. Może to strach przed kolejną utratą?

Chyba tak. U mnie Elenka jest kotem po przejściach, po drugiej stronie drzwi jest okropny świat. To jedyny kot przy, którym mogłabym zostawić otwarte drzwi do domu i ona nie wyjdzie, bo się boi. Jak jedzie do weta to prawie cały czas płacze i za każdym razem się posika, a biedna od ponad 2 lat prawie co miesiąc musi odbywać takie jazdy.

[Katarzynka01]

Ewkkrem, ta nieobsługiwalność Kocia jest jest inna. Ona jest skierowana na niego, nie na otoczenie. Nie nazwałabym tego autoagresją, ale to coś w tym stylu. On się tak koszmarnie stresuje wizytami w lecznicy. Ostatnio to było dramatyczne. Mama zadzwoniła do mnie skrajnie roztrzęsiona mówiąc, że Kocio umiera. Zaczął się najnormalniej dusić, ze stresu.

Zauważyłam taką prawidłowość. Wszystkie nasze koty, które trafiły do nas po przejściach tak reagują. Nemi, Rysia, teraz Kocio. Ja sobie jestem w stanie to wytłumaczyć tylko w jeden sposób. Im dłużej u nas są, im bardziej uwierzyły, że to ich dom, tym gorzej reagują na wynoszenie z niego. Może to strach przed kolejną utratą?

Chyba tak. U mnie Elenka jest kotem po przejściach, po drugiej stronie drzwi jest okropny świat. To jedyny kot przy, którym mogłabym zostawić otwarte drzwi do domu i ona nie wyjdzie, bo się boi. Jak jedzie do weta to prawie cały czas płacze i za każdym razem się posika, a biedna od ponad 2 lat prawie co miesiąc musi odbywać takie jazdy.

Mam właśnie identyczne wrażenia i obserwacje.
Putita uciekała wręcz od otwartych drzwi wejściowych. Mimo, iż trafiła do mnie jako dzika dzicz. mimo 3 pierwszych miesięcy "przemieszkanych" za lodówką, jakoś wolność jej nie nęciła

[mir.ka]

Ewkkrem, ta nieobsługiwalność Kocia jest jest inna. Ona jest skierowana na niego, nie na otoczenie. Nie nazwałabym tego autoagresją, ale to coś w tym stylu. On się tak koszmarnie stresuje wizytami w lecznicy. Ostatnio to było dramatyczne. Mama zadzwoniła do mnie skrajnie roztrzęsiona mówiąc, że Kocio umiera. Zaczął się najnormalniej dusić, ze stresu.

Zauważyłam taką prawidłowość. Wszystkie nasze koty, które trafiły do nas po przejściach tak reagują. Nemi, Rysia, teraz Kocio. Ja sobie jestem w stanie to wytłumaczyć tylko w jeden sposób. Im dłużej u nas są, im bardziej uwierzyły, że to ich dom, tym gorzej reagują na wynoszenie z niego. Może to strach przed kolejną utratą?

Chyba tak. U mnie Elenka jest kotem po przejściach, po drugiej stronie drzwi jest okropny świat. To jedyny kot przy, którym mogłabym zostawić otwarte drzwi do domu i ona nie wyjdzie, bo się boi. Jak jedzie do weta to prawie cały czas płacze i za każdym razem się posika, a biedna od ponad 2 lat prawie co miesiąc musi odbywać takie jazdy.

Mam właśnie identyczne wrażenia i obserwacje.
Putita uciekała wręcz od otwartych drzwi wejściowych. Mimo, iż trafiła do mnie jako dzika dzicz. mimo 3 pierwszych miesięcy "przemieszkanych" za lodówką, jakoś wolność jej nie nęciła

Elenka jak kiedyś wybiegła z domu za pozostałymi kotami to była strasznie wystraszona i wracała zaraz do domu na ugiętych łapkach.