Moje koty Sabcia Usia Calinka Mini i Kitka 2

Miau, Ciociu pibon, bardzo się zmartwiłam, za Twoje zdrowie i samopoczucie kochana Ciociu :ok:

Łacia

Łatka zjadła kolację i całkiem sporo Nefroactiv. Ale karmienie trwało ...1,5 godziny :strach:

bo tak: wskoczyla na budkę i do miski : bleee, zeskoczyła. Nałożyłam co miałam, siadłam na budce, na kolana kawałek koca i kici-kici. Pokręciła się, weszła mi na kolana pokręciła się, zeszła. Weszła. Pokręciła się, usiadła. Głaskam. To usiadła głębiej, ta sfinksa. Głaskam. Głaskam, Czas mija. Podstawiam przy łepku miske i stawiam zpowrotem. Schodzi z kolan idzie do miski, mlaszcze ze 3 razy. Wraca na kolana. Ugniata, siada. Głaskam. Siada głębiej, na sfinksa. Głaskam po łepku, po plecach, przytulam, przestaję głaskać. Siedzimy. Głaskam. Obraca się łepkiem w drugą strone. Zeskakuje z kolan. Wskakuje na altankę. Siedzę w nadziei.... Zeskakuje z altank. Wskakuje na budkę. Wchodzi na kolana, siada. Głaska. Siada głębiej, na sfinksa. Czas mija. Podstawiam miseczkę i nie przestaję głaskać. Zaczyna jeść nawet sporo. Jak tylko przestaję natychmiast odstawiam miseczkę, głaskam. itp itd itp itd. I tak to trwa w tych ciemnych krzakach z półtorej godziny :strach:

W efekcie prawie cała saszetka zjedzona, kot upokojony z pełnym brzusiem i sporo leku na nerki w kotku. Ale ILE ZACHODU :strach:

Cudna opowieść zakoñczona sukcesem! :1luvu:

Pibon, poczuj się lepiej, prosimy… :1luvu:

Gdyby go ktos ukradl, zabral go do siebie, gdyby on gdzies zyl sobie u kogos! Ale Fredzia juz nie ma na tym swiecie :placz:

I chocbym nie wiem co robila teraz nic nie odwroci wydarzen. Nie moge sie pogodzic, wybaczyc sobie ani mezowi. On taki pelen zycia, kochany, bojowy kocurek, umarl. Przestalo mi na czymkolwiek zalezec. Wszystko robie szybko, chce by czas szybko uplynal i sie skonczyl. Czasem, pracujac, na 2-3 minuty zapominam - by po chwili przypomniec sobie i przezywac od nowa jakby atak paniki, ze Jego nie ma. Nie chodzi mi o moje cierpienie, tylko o to, ze jego mlode zycie zostalo brutalnie przerwane i ze tak malo brakowalo, bym temu zapobiegla :placz:

Jedyna pociecha to ze zginal momentalnie :placz:

Wspoczuje Ci Aniu tego stresu i strachu o Latke. Jak dobrze, ze zjadla.
edit: Nie bede juz pisac, bo mam w sobie za duzo rozpaczy i negatywnych emocji, gniewu. Tu na tym forum i tak wiekszosc osob ma duzo smutkow a jednak potraficie pisac z optymizmem i dobrocia. Ale czytam i wspieram Was myslami.

Pibon, każdy może się wyżalić i znajdzie pociechę. Przytulam mocno.

Ciociu Anna2016
wiem, że nie możesz tak codziennie karmić Łatki. Wiem, duże nie mają czasu. Trzymam mocno łapki
Kubuś

Anna2016 pisze:Miau, Ciociu pibon, bardzo się zmartwiłam, za Twoje zdrowie i samopoczucie kochana Ciociu
Łacia

Łatka zjadła kolację i całkiem sporo Nefroactiv. Ale karmienie trwało ...1,5 godziny bo tak: wskoczyla na budkę i do miski : bleee, zeskoczyła. Nałożyłam co miałam, siadłam na budce, na kolana kawałek koca i kici-kici. Pokręciła się, weszła mi na kolana pokręciła się, zeszła. Weszła. Pokręciła się, usiadła. Głaskam. To usiadła głębiej, ta sfinksa. Głaskam. Głaskam, Czas mija. Podstawiam przy łepku miske i stawiam zpowrotem. Schodzi z kolan idzie do miski, mlaszcze ze 3 razy. Wraca na kolana. Ugniata, siada. Głaskam. Siada głębiej, na sfinksa. Głaskam po łepku, po plecach, przytulam, przestaję głaskać. Siedzimy. Głaskam. Obraca się łepkiem w drugą strone. Zeskakuje z kolan. Wskakuje na altankę. Siedzę w nadziei.... Zeskakuje z altank. Wskakuje na budkę. Wchodzi na kolana, siada. Głaska. Siada głębiej, na sfinksa. Czas mija. Podstawiam miseczkę i nie przestaję głaskać. Zaczyna jeść nawet sporo. Jak tylko przestaję natychmiast odstawiam miseczkę, głaskam. itp itd itp itd. I tak to trwa w tych ciemnych krzakach z półtorej godziny W efekcie prawie cała saszetka zjedzona, kot upokojony z pełnym brzusiem i sporo leku na nerki w kotku. Ale ILE ZACHODU

Aniu, cudowny ten Twój opis :1luvu:

A jak to jest "na sfinksa"? Tyle zachodu, ale efekt jest, Łatka wygłaskana, uspokojona i najedzona! Widocznie było jej to potrzebne :201461

Tylko świętej cierpliwosci trzeba do takiego karmienia :catmilk:

Oby teraz było znowu lepiej z jedzeniem i z głaskaniem :ok:

pibon pisze:Gdyby go ktos ukradl, zabral go do siebie, gdyby on gdzies zyl sobie u kogos! Ale Fredzia juz nie ma na tym swiecie I chocbym nie wiem co robila teraz nic nie odwroci wydarzen. Nie moge sie pogodzic, wybaczyc sobie ani mezowi. On taki pelen zycia, kochany, bojowy kocurek, umarl. Przestalo mi na czymkolwiek zalezec. Wszystko robie szybko, chce by czas szybko uplynal i sie skonczyl. Czasem, pracujac, na 2-3 minuty zapominam - by po chwili przypomniec sobie i przezywac od nowa jakby atak paniki, ze Jego nie ma. Nie chodzi mi o moje cierpienie, tylko o to, ze jego mlode zycie zostalo brutalnie przerwane i ze tak malo brakowalo, bym temu zapobiegla Jedyna pociecha to ze zginal momentalnie
Wspoczuje Ci Aniu tego stresu i strachu o Latke. Jak dobrze, ze zjadla.
edit: Nie bede juz pisac, bo mam w sobie za duzo rozpaczy i negatywnych emocji, gniewu. Tu na tym forum i tak wiekszosc osob ma duzo smutkow a jednak potraficie pisac z optymizmem i dobrocia. Ale czytam i wspieram Was myslami.

Pibon, świetnie Cię rozumiem. Tylko to nie jest tak, że gdyby Freddy nagle zniknął, bo ktos go zabrał, to miałabyś pewność, że tak właśnie jest. Przeciez mogłoby mu się coś stać, mógłby nie móc wrócić, cierpieć, a Ty nie mogłabys go znaleźć i pomóc. Tu wiesz, ze już nie cierpi, ze śmierć przyszła natychmiast.
Ale ja też do dziś nie mogę zapomnieć kotki, której nie umiałam złapać, miziastej, młodziutkiej, która nie przyszła w dzień (gdy miałam umówioną łapaczkę), za to pojawiła się wieczorem, kiedy ruch na ulicy jest minimalny - i zginęła pod samochodem, bo czegoś się wystraszyła i wyskoczyła z chodnika na jezdnię... Sąsiadka z przeciwnej strony ulicy widziała całe to okropne wydarzenie i nie może się otrząsnąć, a przeciez to nie był jej ukochany kot, tylko nieznana kotka.
Dlatego napisałam, że dobrze rozumiem, co czujesz.
Pisz, proszę, żebyśmy się nie martwili. Pisz o rozpaczy, gniewie, o całym bólu, który czujesz. Czasem dobrze uwolnić swoje emocje, wykrzyczec je, szczególnie komuś, kto czuje podobnie. Albo zaznaczaj choć krótko, że jesteś. Zrozumiemy i jedno i drugie.
Przytulam Cię bardzo, bardzo mocno :201428

Miau, nawet polizałam śniadanie

I byłam spokojniejsza

Ciociu Jolu, jak wpiszesz w Google "sfinks" to na zdjęciu widać jak siedzi
Łacia
Pisz pibon co Ci leży na sercu, ja co parę dni wyplakuje się z powodu slabego jedzenia Łatki......
Sabciu I Kotki, i Jolu - zdrowia

Cieszę się Aniu że Łateczka zjadła porządną kolację i lek.
Czasami warto poświęcić nawet 1,5 godziny na karmienie kota.
Pamiętam jakie cuda wymyślałam żeby Migotka zjadła.
:201461

Ja tak mam z karmieniem Sabci - ale półtorej godziny to chyba jeszcze nie trwało. Za to godzinę - wiele razy :twisted:

Łateczko, to wspaniale, ze zjadłaś trochę sniadania i jesteś mniej przestraszona! :1luvu:

Zaraz sprawdzę tego sfinksa - to pewnie tak, jak Sfinks egipski :wink:

Miau Sabciu , jak się czujesz? A Usia? i Duża?
Wieczorem było nerwowo bo sasiad po zmroku podlewal swoi trawnik.....A rano kręciłam.sie i mało zjadłam duża poszła do pracy a ja za nią, myślałam że wróci, ale poszła....
Łacia

Edit. Nie zjadła obiadu. Sniadania przy mnie też nie. Ucieka na mój widok (ona jak siz źle czuje to też ucieka). Znow to samo. Znow rozpaczam, rycze zamiast przygotowywać się do zajęć. I tak w kółko. I tak ciągle. To nie do zniesienia. Nie można żyć prawie codziennie płacząc że strachu I bezsilności.

Zniknął zostawiony w porze obiadu tuńczyk z odrobiną Kreonu, a teraz jak poszłam z zamiarem wtarcia w futerko hepatiale to dojadła sama resztę tego tuńczyka, w mojej obecności (widziałam jak zjadła). Nadal się mnie boi. Wieczorem kolejna próba, z Kreonem...

Najważniejsze, że coś zjadła. :ok:

Moje koty Sabcia Usia Calinka Mini i Kitka 2

Kto przegląda forum