Dziecko i kot

[Karixv]

Hej, chcielibyśmy z narzeczonym zaadoptować kota. Mamy półroczne dziecko i zastanawiam się jaki wiek jest najbardziej odpowiedni napowiększenie rodzinki.
Mała nie ma uczulenia na koty, miała styczność z paroma i za każdym razem się śmiała. Chcielibyśmy, żeby kot czuł się jak najlepiej kiedy do nas trafi. Myślicie, że lepiej byłoby, żeby mała już zaczynała chodzić czy właśnie teraz kiedy jeszcze nie jest "mobilna", żeby kotek się do niej przyzwyczaił?

[Sierra]

Mała może zacząć chodzić w każdej chwili (mój brat chodził mając 8 miesięcy, ja - mając 18 ), więc specjalnej różnicy nie ma... Z tym, że potrzebujecie spokojnego kota znającego małe dzieci. Takiego, co to wszystko wybaczy (a i tak mogą się zdarzyć drapnięcia w obronie ogona).

Albo możecie poczekać, aż Mała podrośnie na tyle, żeby nie krzywdzić kota. Z mojego doświadczenia - ok. 9-10 lat każde dziecko powinno mieć wystarczająco dużo wyobraźni. Wcześniej... cóż... wyobraźnia dzieci nie zna granic .

[Tamis]

Myślę, że przy dzieciach najlepiej sprawdzają się młode koty. Sama wzięłam, a raczej znalazłam maluszka przy 6 i 8latce. Dzieci były już na tyle duże, że sporo rozumiały i nie gnębiły kota. Kicior lubił z nimi spędzać czas. Minęły 2lata i do dzisiaj śpi z nimi w łóżku. Traktuje je jak rodzeństwo W przypadku tak małego dziecka trzeba będzie mieć oczy dookoła głowy.

[Sierra]

Tamis dostrzegam potężną przepaść między 6-miesięcznym i 6-letnim dzieckiem. Mimo wszystko nie polecę malucha... Ani nic poniżej roku .

[jolabuk5]

Tamis dostrzegam potężną przepaść między 6-miesięcznym i 6-letnim dzieckiem. Mimo wszystko nie polecę malucha... Ani nic poniżej roku .

Dokładnie tak, na tyle duży, żeby zdołał uciec przed dzieckiem, próbującym mu wsadzić paluszek w oko albo urwać ogon. A jednocześnie dość młody, żeby nie przerażał go hałas, związany z aktywnością dziecka (krzyki, płacz).
I najlepiej, żeby miał wcześniej kontakt z małymi dziećmi.

[Tamis]

Chodziło mi o to, że małe koty szybciej akceptują dzieci niż dorosłe. Przed młodziakiem dostałam w spadku kota, zobowiązałam się przed śmiercią bliskiej mi osoby, że się nim zajmę. No i kot przeżył szok. Do końca swojego życia nie akceptował dzieci. Dostawał paniki będąc z nimi w jednym pokoju. Raczej każdy ma świadomość, że bardzo małe dzieci krzywdzą zwierzęta nieświadomie. Miałam też świnki morskie jak były sporo młodsze i nie zostały ukatrupione, bo kontrolowałam dotykanie.

[Sierra]

Dlatego napisałam "znający dzieci". Dorosłego kota, który nie miał wcześniej kontaktu z dzieckiem pod żadnym pozorem bym nie brała!

[Tamis]

Ależ ja się z wami dziewczyny zgadzam:) Niczego nie neguję.

[kocikocidrapki]

U nas najpierw były koty (dorosłe i starsze, po przejściach) - 4 sztuki, potem pojawiła się obecna 3 latka (dziecko następnie 1 znaleziony młodziak, potem córka, która ma teraz 14 miesięcy, potem znów 2 starsze koty i ostatnio tz przyniósł kolejną znajdę, dziecko kocie czyli stan aktualny 2 dzieci i 7 kotów bez żadnych problemów
Koty od początku nie miały żadnych zakazów związanych z dzieckiem, oczywiście że obserwowaliśmy co się będzie działo, ale nie działo się nic pospały w wózku, pustym łóżeczku (Z małymi dziećmi nawet nie chciały) i tyle teraz śpią ze starszą córką, młodsza jest atrakcyjna jak ma przysmaki albo wędkę.
W pewnym momencie każda próbowała kotka głaskać troszkę za mocno, wystarczyło powtarzać, że nie wolno, pokazywać jak się to robi i zrobić kontrolowany pokaz dotknięcia pazurka kociego na rączce
Ze swojego doświadczenia poleciłabym 2 koty, tym bardziej młode, bo jeden może dziecko traktować jak równego kompana do kocich zabaw i tutaj łatwo o brak wyczucia z obu stron. Albo dorosły kot, ale taki który dzieci, a szczególnie dźwięków wydawanych przez te młodsze, się nie boi.
Niezależnie od tego jaki to kot będzie, pamiętajcie, że musi mieć swoje azyle i możliwość ucieczki/schowania się przed dzieckiem.

[kocikocidrapki]

Dziewczyny ale skąd przekonanie o urywaniu ogona itd? Ja jestem zdania, że jeśli dziecku się tłumaczy i widzi jak dorośli traktują zwierzęta, no i oczywiście obserwujemy jak sytuacja wygląda, to nic takiego nie ma miejsca. Małe dzieci i koty są do siebie bardzo podobne, większość zabawek nawet jest wspólna

Moje koty "sprzed dzieci " nie miały z dziećmi kontaktu, a jeden z kotów ten kontakt miał, ale taki, że został wyrzucony z domu i to raczej z powodu dzieci właśnie, bo się ich bał i za każdym razem czekał na naszą reakcję. Zobaczył, że my nie panikujemy, nie zabraniamy, nie krzyczymy itd. itp. i okazał się najbardziej cierpliwym kotem, to on właśnie pokazywał pazurki w naszej obecności

[jolabuk5]

Inaczej to wygląda w domu takim, jak u Was, kocikocidrapaki, doświadczonym w kontaktach z kotami. Ale autorka wątku chce chyba adoptować pierwszego kota w życiu i nie będzie wiedziała tak dobrze, jak reagować na różne sytuacje. Dlatego lepiej dobrać kota w odpowiednim wieku i charakterze, znającego dzieci, a jeszcze lepiej - jak radzi kocikocidrapaki - dwa zaprzyjaźnione koty, które będą się zajmowały sobą i nie będą szukały kontaktu z dziećmi w celach zabawowych.
Stomachari ma taką fajną parkę , Amisia i Bąbelka, tylko one już mają po 5 lat, więc nie wiem... Ale kocia para super!
viewtopic.php?f=13&t=183852
Zdjęcia wypadałoby wymienić, bo u nie się nie wyświetlają.

[Karixv]

Właśnie moja mama znalazła ostatnio kotke, ma 4 miesiące l, jest głucha i ultra spokojna. Niestety ma kotke która jej nie akceptuje (ogólnie jest indywidualistą, było już parę prób wzięcia kotka ale żadna nie wyszła i od czasu kiedy jest nowy kot starszy jest ciągle niespokojny, boi się) i zastanawiamy się czy jak już przejdzie leczenie (mocny świeżb i pchły) to jej po prostu nie wziąć. Tylko teraz pytanie czy głuchy kot przy dziecku jest dobrym pomysłem, chodzi mi o to, że nie będzie jej słyszeć jak mała będzie podchodzić ale z drugiej strony mała ma dopiero pół roku więc bez problemu od małego będzie tłumaczone jak należy się zachowywać.
W razie pytań, koty są oddzielone żeby nie było możliwości zarażenia.

[Karixv]

Właśnie moja mama znalazła ostatnio kotke, ma 4 miesiące l, jest głucha i ultra spokojna. Niestety ma kotke która jej nie akceptuje (ogólnie jest indywidualistą, było już parę prób wzięcia kotka ale żadna nie wyszła i od czasu kiedy jest nowy kot starszy jest ciągle niespokojny, boi się) i zastanawiamy się czy jak już przejdzie leczenie (mocny świeżb i pchły) to jej po prostu nie wziąć. Tylko teraz pytanie czy głuchy kot przy dziecku jest dobrym pomysłem, chodzi mi o to, że nie będzie jej słyszeć jak mała będzie podchodzić ale z drugiej strony mała ma dopiero pół roku więc bez problemu od małego będzie tłumaczone jak należy się zachowywać.
W razie pytań, koty są oddzielone żeby nie było możliwości zarażenia.

[Stomachari]

Dziewczyny ale skąd przekonanie o urywaniu ogona itd? Ja jestem zdania, że jeśli dziecku się tłumaczy i widzi jak dorośli traktują zwierzęta, no i oczywiście obserwujemy jak sytuacja wygląda, to nic takiego nie ma miejsca.

Przypadek wśród znajomych:
Mała dziewczynka, ogólnie grzeczna i starająca się oraz kot bardzo cierpliwy dla dzieci (nie dla dorosłych). I mimo powtarzania oraz mimo tego, że dziewczynka ogólnie grzeczna, i tak kilka razy granice kota cierpliwego dla dzieci zostały przekroczone. Kot odpowiedział pazurem.

Stomachari ma taką fajną parkę , Amisia i Bąbelka, tylko one już mają po 5 lat, więc nie wiem... Ale kocia para super!
viewtopic.php?f=13&t=183852
Zdjęcia wypadałoby wymienić, bo u nie się nie wyświetlają.

Dziękuję za polecenie mnie na wątku
Do dziecka raczej proponowałabym Alisia i Bąbelka, bo Amisiowi zdarza się przebiec po twarzy człowieka
Zdjęcia działają, ale nie wyświetlają się na wszystkich urządzeniach ze względu na ustawienia przeglądarek. W wątkach bazarkowych też mi niektóre osoby pisały, że zdjęć nie widzą, podczas gdy inne widziały. Niestety nic na to nie mogę poradzić

[Sierra]

Ja się zastanawiam raczej jakim cudem wy umiecie od rocznego dziecka wymagać, żeby nie złapało kota za ogon, nie spróbowało ugryźć w ucho .

Tak całkiem poważnie mnie to zaskakujące. Kocham zwierzęta, uwielbiam zwierzęta, mój syn odziedziczył to po mnie. Przez pierwszy rok życia ustalali z kotem co komu wolno i, mimo bycia najlepszymi kumplami, drapnięcia się zdarzyły. Kota nie winiłam, miał nieziemską cierpliwość (za ugryzienie w ucho sama bym drapła). Dziecka nie winiłam, musiało się nauczyć... I naprawdę podejście, że kot się z dziećmi dogada, należy brać co się lubi i niczym nie przejmować mnie szokuje. Przecież koty są różne, po co sobie utrudniać życie?