Omne trikotum perfectum. Trzy lata z Bezią :)

ewar pisze:Spokojnie, tymczasowanie nie jest takie straszne. Twoje koty żyją w stadzie, bo trzy to już stado i na pewno szybko zaakceptują nową lokatorkę. Kicia jest przemiła, będzie dobrze. Miałam kiedyś 12 kotów w domu. Początki były trudne, nie dlatego, że koty się nie zgadzały, ale z powodu zagęszczenia, obsługi weterynaryjnej, bo do dziewięciu kotów dołączyły od razu trzy kociaki. Zapchlone, zarobaczone, z poczwórnym ADHD, ale dało się to ogarnąć.

wszystko zalezy od kotów, moje coraz gorzej reagują na dodatkowe koty

a Twoje sa wyjatkowe

Moje jeszcze nie wiedzą, jak to jest być rezydentem. Ale pamiętam, jak Feliś chętnie pozostawił tłum kotów w schronisku i nawet się nie obejrzał za siebie

Edit: w sensie „rezydentem, który ma do towarzystwa tymczasy”

Kolejną składankę dostałam:

jolabuk5 pisze:Wiesz, ja jeszcze niedawno miałam 6...

Ja też ....

Nul pisze:Kolejną składankę dostałam:

To jest granie na emocjach :twisted:

Żartuję oczywiście. Śliczna kicia, bardzo jej szkoda. Ale tymczasowanie da się przeżyć, ewar ma rację, teżbyłam dt. Czasami koty trzeba na stałe rozdzielić (jak trafi się jedynak), ale w końcu koty znajdują dom, a rezydenci oddychają z ulgą. I Ty też :twisted:

Ja mam inne doświadczenia z tymczasowania, przy ostatnim kociaku Ofelia wyraźnie dała do zrozumienia że nie jest szczęśliwa z kociakowego towarzystwa pałętającego się po domu albo i tylko po łazience. Zdrowie rezydentów najważniejsze - już nie tymczasuję.
Jak rezydenci znoszą tymczasy dobrze - to ok. U mnie było inaczej.

Potrzymam :ok:

za dobry ds dla czarnulki

Ja mam podobne doświadczenia - dopóki moja piesa była młoda to często tymczasowałam różne psy. Później, na starość, zaczęło się to na jej zdrowiu odbijać, więc zrezygnowałam...
Teraz, po raz pierwszy od dawna, na tymczasie pojawił się Romi. Z ręką na sercu - pierwszy zwierzak od 15 lat (i drugi w ogóle) został na stałe mimo łatki "tymczasa" :oops:

. Po za nim tylko moja ukochana Kudłata (psica, przyjechała na 3 dni, została na 11 lat) aż tak podbiła moje serce.

Przy tymczasach chyba najtrudniej jest ich nie pokochać za mocno. Po pierwszych doświadczeniach (piesa, miłość mojego życia) celowo brałam zwierzaki w nie moim typie - mogłam kochać, dbać, troszczyć się, ale zawsze wiedziałam, że taki pies/kot będzie szczęśliwszy w innym domu, gdzie w pełni go docenią. To pomagało :oops:

Ja mam w domu takiego kociego jedynaka, który nawet nie zatęsknił za swoim rodzenstwem ze schroniska.Przygarnęłam bezdomną kociczke z synkiem, mysląc, że moja kicia skoro jest ze schroniska to zaakceptuje towarzystwo. Skończyło się na tym, ze musiałam dla nich specjalnie przystosowac budynek gospodarczy, a na rzeczy, które w nim były zakupic blaszak, bo nie dało rady się dokocic. Nawet jak w zimie były przez jakis czas u mnie w pokoju, to biedzaczka dzien i noc siedziała przed drzwiami i tak paszczke przerażliwie darła, ze masakra. A potem ze stresu sie pochorowała. A Czarnulka jest sliczna, powinna mieć szanse na dobry domek.

Dzięki za wszystkie komentarze i kciuki!

Na razie na Pomorzu leje i koty się wieczorem nie pokazały, a miała być akcja profesjonalnego łapania ich… Poproszę kciuki za łapanie, chociaż jeśli miziastej nie złapią, to mi jej nie przywiozą… Ale życzę złapania…